Bir savaşçı yaşamöyküsünü siler. Sıradan insanlar kişisel tarihlerine sıkı sıkıya bağlıdırlar. Yapmış oldukları, yapıyor oldukları ve yapacak oldukları her şey hakkında durmaksızın konuşup dururlar. Çevrelerindeki herkese kendileriyle ilgili sürekli bilgi verirler. Bunun sonucu olarak herkeste o insanla ilgili değişmez bir imaj oluşur. Bir savaşçıya göre insanların zihninde bir imaj yaratıp onu sürekli canlı tutmak deliliktir. Çünkü insan kaçınılmaz olarak o imajın esiri olur. İnsanın ailesi, arkadaşları başta olmak üzere çevresindeki herkes tarafından yaratılan beklentilerin gücünden özgürleşebilmesinin tek yolu yaşamöyküsünü silmektir. Bu durumda hiç kimse o insanın kim olduğunu ve ne yaptığını kesin olarak bilemez. Kimse senin ne yapacağını, ne yapabileceğini kestiremez duruma geldiğinde hiçkimseye hesap vermen gerekmez.
Bu konuyu konuşurlarken Carlos Castaneda, Don Juan'a "Ama sen kendin kim olduğunu biliyorsun değil mi?" diye sorar. Aldığı yanıt şu olur:
"Elbette... bilmiyorum. Sana bugün vereceğim küçük giz de işte bu. Hiç kimse bilmez benim yaşamöykümü. Kim olduğumu ya da ne yaptığımı hiç kimse bilmez. Ben bile."
Yaşam öykümüzü silmeye niyetlenmemiz her olayda olduğu gibi bunda da şart tabi.Yaşam öykümüzü silmek için öncelikle bizimle bağı olan insanlardan uzaklaşmamız gerekiyor. Bizi tanıyan insanlarla bağımızı sürdürmeyi kesip yeni tanıdığımız insanlara kendimizi anlatmadığımızda yavaş yavaş öykümüz silinir. Bizde öyküsü olan yerler eşyalar kitaplar kişiler yavaş yavaş azaltılmalı yok edilmelidir. Başlangıçta zorlasada ilerleyen süreçte pek kolay bi şekilde yapıyoruz bunları. Telefon rehberime baktım ve on kişi kalana kadar her kesle, sürece yayarak -yaklaşık 8 yıl-, sanki öylesine iletişim kesilmiş gibi hissedilecek şekilde iletişimimi kopardım. Günlük olarak yaptıklarımı duygularımı beklentilerim v.s günlük yaşamımdaki kişilere anlatmayaı kestim. Zorunlu bir araya gelişlerde daha çok onları dinlemeye çalışıyorum. Kadın büyücülerden birisi -belki florinda- kadınların yaşam öyküsünü silmeye ihtiyaçları olmadığını söylüyor ama kişisel önemliliğimizi, kibrimizi besleyen, dolayısıyla birleşim noktamızı olduğu yerde tutan en önemli alan yaşam öykümüz olduğu için ben çok dikkat ediyorum yaşam öykümü silmeye.