BÖLÜM 3
10 Haziran 1968’de Castaneda bir mitoteye katılmak üzere Don Juan’la uzun bir yolculuğa çıkar. Bu onun aylardır beklediği fırsattır. Çünkü oturuma katılanların aralarında bir anlaşmaya ulaşabilmeleri için gizli bir kılavuzun varlığına inanıyordu, Don Juan ise bunu kabul etmiyor mitotede olagelen bu şeyleri “görme” açısından açıklamanın daha yerinde olduğuna inanıyordu.
Yolculuk esnasında bir an gelir. Castaneda sinirli sıkıntılı bir biçimde sıcaktan yakınmaya başlar. Don Juan kaşlarını çatıp alaylı yüzüne bakar. “Yılın bu aylarında bütün Meksika sıcaktan pişer ” der. “ Bir şey gelmez ki elden.”
Castaneda küçüklüğünden beri sıcağı sevmediğini, yaz geldi mi boğulur gibi olduğunu, soluk almasının güçleştiğini anlatır.
Don Juan, “Artık çocuk değilsin ki, benim de küçükken açlıktan imanım gevrerdi, ben de açlıktan boğulurdum diyebilirim soluksuz kalana dek! Ama çocukkendi o. Artık boğulmuyorum. İmanım da gevremiyor.”
Castaneda ne diyeceğini bilemez. Havanın o kadar sıcak olmadığını, asıl bozulduğu şeyin hedeflerine ulaşmak için bin beş yüz kilometreden fazla araba sürmek zorunda olması ve böyle yorucu bir işe sokulmuş olmayı bir türlü sindirememek olduğunu fark eder.
Mola verirler, yemeklerini yedikten sonra Don Juan, Castaneda’ya artık nasıl hissettiğini sorar. Castaneda iyi olduğunu söyler ama içindeki sıkıntı geçmemiştir. Don Juan tedirgin olup olmadığını araştırırcasına gözlerini dikip bakar Castaneda’ya. Sert bir çıkışla “Meksika’ya gelmeye karar verdiğin an, ufak tefek kuruntularının tümünü ardında bırakmalıydın. Buraya gelme kararın yok etmeliydi onları. Gelmek istediğin için geldin sen. Böyle yapar bir savaşçı da. Söyleye söyleye dilimde tüy bitti; en etkin yaşam biçimi bir savaşçınınkidir.”
“Karar vermeden önce iyice düşün, üzül, ama kararını verdikten sonra kov aklından tasayı, düşünceyi ve öyle ilerle. Çünkü verilecek daha milyonlarca karar beklemektedir seni. Böyledir bir savaşçının yöntemi.”
“Sanırım ben de öyle yapmaktaydım, Don Juan, hiç olmazsa ara sıra. Ne var ki, bunu sürekli anımsamak zor oluyor.”
“Kararsızlık içindeyken, ölümü düşünür bir savaşçı.”
“En zoru da bu ya, Don Juan. Çoğu kimse ölümü uzak görür, düşünmez. Aklımıza bile getirmeyiz onu.”
“Neden?”
“Ne diye getirelim?”
“Ne diye olacak! Çünkü ruhumuzu tavlayan, çelikleştiren, yalnız, ölüm düşüncesidir.”
Tekrar yola çıktıklarında hava kararmıştır. Uzun bir süre konuşmadan giderler. Trafik pek seyrektir. O kadar ki, Castaneda yolda yalnız kendileri varmış hissine kapılır. Bir süre sonra dikiz aynasında gecenin karanlığında bir görünüp bir kaybolan iki ışık noktası görür. Bir ara iyice yaklaştığı duygusuna kapılır, tedirgin olur, gaz pedalına basar. Don Juan önce Castaneda’ya, sonra arkaya dönüp uzaktaki tarlalara bakar. Bir sıkıntısı olup olmadığını sorar Castaneda’ya. O da saatlerdir arkalarından hiçbir arabanın gelmediğini, birdenbire sürekli yaklaşmakta olan o arabanın farlarını gördüğünü anlatır. Don Juan gülmesini zor tutarak onu gerçekten araba mı sandığını sorar. Castaneda “herhalde” diye cevap verince dönüp Castaneda’ya bakar. “Onlar ölümün başındaki ışıklardır,” der. “Ölüm bir başlık gibi giyinir onları da, dörtnala gelir ardından. Onlar, seğirterek bize gittikçe yaklaşmakta olan ölümün ışıklarıdır.”
Castaneda ürperir baştan ayağa. Biraz sonra aynaya bakıp ışıkları göremeyince Don Juan’a arabanın durmuş ya da bir yan yola sapmış olabileceğini söyler.Don Juan arkaya bakmadan “Hayır,” der. “Ölüm hiç durmaz. Ara sıra ışıklarını söndürür, o kadar.”
13 Haziran’da Kuzeydoğu Meksika bölgesine ulaşırlar. Castaneda mitotede bütün dikkatiyle oturumdaki yedi kişinin tüm devinimlerini teker teker gözlemler. Amacı aralarında yapmış olabilecekleri belirli bir sözlü ya da sözsüz iletişim dizgesi bulmaktır. Ama edinimlerinin ardında böyle bir dizge göremez. Dördüncü gece de Castaneda istem dışı bir deneyim yaşar. O gördüklerinin ayrıntılarına takılıp kalırken Don Juan tek önemli şeyin, Mescalito’nun ona sevecence davranması, ışığa boğması ve salt orda bulunmak dışında bir çaba göstermemesine karşın ona bir ders vermesi olduğunu söyler.