BÖLÜM 4
4 Eylül 1968’de Castaneda, Don Juan’ı görmek için Sonora’ya gider. Don Juan’ın torunu Lucio’nun evinde Lucio’nun arkadaşlarının da bulunduğu sohbet esnasında Mescalito’yla ilgili Don Juan şunları söyler: Lucio, “Mescalito peyote midir, dede?” diye sorar. Don Juan, “Kimileri öyle der ama ben Mescalito demeyi yeğlerim.”
“Mescalito insanı delirtir.” sözüne ise: “Mescalito’nun insanı çıldırttığı doğrudur. Ama ne yapılacağını bilmeden ona gidildiğinde olur bu.” diyerek cevap verir. “Mescalito’nun içinde bir ruh bulunduğunu söyledim.” der. Çünkü insanı değiştiren bir ruha benzer de ondan. Görebileceğimiz bi ruhtur o; bizi, kimi kez, istencimize karşı değiştiren bi ruh…”
“Nasıl değiştirir bizi?”
“Bize doğru yaşam biçimini öğreterek.” der.
“Onu bilenlere yardım eder, onları korur. Sizin gördüğünüz bu yaşama yaşam denemez. Onu tanımanın verdiği mutluluğu bilemezsiniz, çünkü, yok sizin bi koruyucunuz.”
“Mescalito insanın koruyucusu olduğu zaman ister istemez dinletir kendini; insanlar onu gözleriyle görünce de, dinlemezlik edemezler. Mescalito, insanı kendisine saygıyla yaklaştırır.”
“Yaşamını zevkli kılar insanın. Ne kadar az bildiğimizi ve görecek ne denli çok şey bulunduğunu bi düşünün. Mescalito her şeyi biler, keskinleştirir. Öyle bi güzel görmeni sağlar, öyle bi güzel ki...!”
“Peyote bütün o şeyleri nasıl yapar?” sorusuna şöyle karşılık verir Don Juan: “Önce, onunla tanışmayı istemen gerekir; sanırım işin en önemli yanı budur. Sonra onunla karşılaşırsın. Onu iyice tanımak için onunla birçok kez karşılaşman gerekir. Ondan sonrası sana kalıyor. Ona giderken korkularını bi yana atacaksın; o da sana daha iyi bir yaşamın nasıl yaşanabileceğini azar azar öğretecek.”
“Bu bilgiyi açıklayabilmek olanaksızdır. Çünkü her kişiye başka biçimlerde verilir bu bilgi. Hepimiz için değişmeyen bir şey varsa, o da Mescalito’nun, gizlerini, her birimize özel olarak sunduğudur.”
15 Eylül 1968’de, Don Juan’ın torununun arkadaşı Eligio, Mescalito’yla karşılaşır. “Ben Lucio’yu düşlerken, Eligio çıktı karşıma.” der Don Juan. “Yok herhalde bi çaresi. Ama birini seversek, elimizden geldiğince dayatırız. Sanki insanları sil baştan yaratmak olasıymış gibi… Lucio küçükken, yürekli oğlandı; ama yitirdi bunu zamanla.”
“Büyüyle çekebilir misin onu, Don Juan?”
“Kimseye yürekli olması için büyü yapılmaz. Kişisel bir şeydir yüreklilik. İnsanları zararsız duruma getirmek ya da hasta etmek, sersemletmek için yapılır büyü. Büyü yapıp savaşçı kılamazsın bir adamı. Savaşçı olmak için kristal gibi saf olması gerek adamın…”
“Elinden bir şey gelmez mi Don Juan?”
“Gelmez. Denizanasına kemik takılır mı? Onu değiştirmeye çalışmam saçmalıktan başka bir şey değildi zaten.”
“Don Juan, hep bana büyücülerin hiç saçmalamadıklarını söylerdin. Senin saçmalık edeceğin hiç aklıma gelmezdi.”
Don Juan, delici bakışlarla baktı. “Bir yararı dokunmayacağını bildiğimiz halde, etkilemeye çalışabiliriz; elimizden geldiğince…” dedi gülümseyerek, “Ama, bu çabalarımızın boşuna olduğunu bile bile yaparız bunu. Bilmezden gelerek, gene de uğraşır dururuz. Bu da bir büyücünün bile bile saçmalamasıdır.”