Castaneda, peyote öğrenmek için sabırsızlanmakta, ama bir türlü istediği yanıtları da alamamaktaydı. Birlikte güneydeki çalılıklardan ilerlerken, Don Juan, Castaneda nın kendini beğenmişlik ve kişisel geçmişinin yararsızlğını yineleyip durur. Ansızın, “Senin arkadaşların… Hani şu uzun süredir seni tanıyan kişiler… onları hemen terk etmelisin” der.
Uzun bir yürüyüşün ardından Don Juan, bitkilerle gidip konuşmasını ister, Castaneda gülünç bulduğu için yapamayacağını söylediğinde, Don Juan O na içinde kendine verdiği önemin sınırsız olduğunu, acele etmeyip içinden gelmedikçe bitkilerle konuşmaya çalışmamasını önerir.
Castaneda bitkilerin kullanımı ile ilgili bilgi sahibi olma isteğini, ona danışmanlık yapmasını, para vermeyi , hatta bunun onun için de karlı bir iş olacağını söyler. Don Juan umursamaz kahkahalarıyla yanıt verir.
Castaneda sürekli şaşkınlık içinde kalmaktaydı, arkadaşının dediği gibi yaşlı bir kızıldereliydi O, ama sarhoş gezdiği felan yoktu, en kötüsü bir deliydi O, diye düşünüyordu; korku ve kuşkuya kapılarak. İçten içe ona duyduğu hayranlık da zaman zaman kendisinin de deli olduğunu düşündürtmeye başlamıştı. Fakat yanındayken duyduğu korku ve giz ondan uzaklaşmaya itiyordu onu. Farklı insanlar olduklarını beraber çalışamayacakları düşüncesine içinde vardığı an,
“İkimizden birimizin değişmesi gerek” der Don Juan. Gözlerini uzunca ona dikerek gözlerinde ne gördüğünü sorar?... Şaşkınlık ve tedirginlik duygusu yarattığını söylemek ister. Ama Don Juan, tekrar sorar bakmayı sürdürerek, bu kez bir kuşu anımsatıp anımsatmadığını sorar. Bu bakışları görmüş olduğumu “bildiğini” söyler.
Don Juan ona yan yan bakarken sanki gördüğünün şahin olduğunu imgeler bir an. Castaneda bir zaman sonra, bakışlarındaki O soğuk luğun tıpkı bir baykuşun yabansı ifadesi olduğunu anımsar . Bir şahinin çizgilerini görür. Don Juan a bir baykuşun çizgileri olduğuna yemin edebileceğini, söyler. Çocukluğunda şahin avladığını, şahinlerin çiftliklerine zarar verdiğini; bu yüzden onları avlamanın hem gerekli ve hem de eğlenceli olduğunu düşünür.
Castaneda “Eskiden şahin avlardım ben” der. Don Juan kayıtsız bildiğini söyler... Castaneda bunu imkansızlığını düşündüğünden küstahça bulur ve öfke duyar ona. Don Juan, niçin öfkelendiğini sorar. Ve ardından sorular sorar anlatmasını ister. İnat eder konuşmak istemez Castaneda. Don Juan sa tekrar öfkesinin nedenini sorduğunda, Castaneda bir neden bulamaz.
Don Juan “acayip şahin”i sordukça Castaneda içinde değişik duygular yaşamaya başlar. Bir yandan da hatırlamasına yardımcı olmuştur bu sualler. “Uyuşukluğunu yenmeye bak ve anımsa” der Don Juan. Castanede çok kuş vurdum gibi sözlerle savuşturmaya çalışır, “Ama bu çok özel bir kuş” der “Işık hızı gibi hızlı bir şahin” der Don Juan.
Sonunda Castaneda, Beyaz şahini anlatmaya başlar. Çiftliklerinde ki kuşları yakalayıp hızla kaybolan, o şahini avlamak için peşine düşer. Tam iki ay kovalar, izini sürer. Bir gün Okaliptus ağacının en yüksek tepesinde, durmaktadır o şahin. İyi nişan alıp ıskalama ması gerektiği için bekler doğru anı. Uzun bir yalnız bekleyiş yaşar, aniden titreme yaşar ve ne olduğunu anlayamadan oradan hızla uzaklaşır…
Castaneda Don Juan a bunu nasıl bilebildiğini sormadan edemez. Don Juan “O nu gördüm” der. “Senin tam önünde”.O nun bir yora olduğunu, avlamamış olmasının doğru bir şey olduğunu belirtir. “Ölümün seni hafif uyarmış” “ Hep öyle titremeyle olur bu” der.
Castaneda ne oldunu anlayamamak da, sinirlenmekteydi. Don Juan usulca ona arkasındaki kayaya bakmasını, ölümün ona bakmakta olduğunu, işaret verdiği anda bakarsa onu görmesinin mümkün olabileceğini söyler. Don Juan gözleriyle imini verip ona baktığında, Castaneda kayada titreyen bir devinim gördünü sanar bir an ve kendide titremeye başlar. Sora görsel bir yanılma odlunu düşünür bunun, kendine gelir yavaş yavaş.
“Ölüm sürekli bir yoldaştır bir insana” der. “Solumuzda, bir kol boyu uzaklıktadır bize”.” Sen o ak şahine bakarken sana bakmaktaydı ölüm; kulağına fısıldamıştı, bugun kü gibi titreme geçirmiştin” der Don Juan.
Ve devam eder, “Ölüm bizi bu denli yakından izlerken insan kendini nasıl önemseyebilir?” der.
“Sabırsızlandığın zaman yapılacak şey, soluna dönüp ölümüne danışmaktır” der. Şayet bir im verirse, yoldaşının orda sana baktığını duyumsarsan, bayağılıklarından arınacağını ifade eder.
Castanede artık bu konuda konuşmak istemez, tedirginlik ve korkudan başka bi şey getirmeyeceğini söyler. Don Juan sa “Ölüm bize en bilge danışmanımızdır” der. “Ne zaman sonunun geldiğini düşünsen ona danışmalısın; onun sana dokunuşu dışında hiçbir şeyin önemi olmadığını söyleyecektir” sana der.
“ Burda ikimizden birinin değişmesi gerek” “Burda ikimizden birinin, ölüme danışması ve yaşamlarını ölüm onları hiçbir zaman yakalamayacakmışçasına sürdüren insanların, o acınası kepazeliğini bırakması gerek” der inatla…
Saatlerce çölde yürüler Castaneda, ölümünü tekrar göstermesini ister, hayır cevabını alınca bu sefer de bitkilerle konuşmak ister. Don Juan “Bir aşırılıktan öbürüne geçiveriyorsun. …. Bitkilerle konuşabilmen için, Sarsılmaz istencin olmalı” der. Ölüm için se “Ölümü görmene de yok bir hacet. Varlığını çevrende duyumsa yeter” der.