CARLOS CASTANEDA
Bölüm-18
Büyücünün Erk Halkası 1971
Juan’ı ziyarete giden Carlos onun yanında bulduğunda duyduğu huzuru yinelemek amacındadır.Juan’ın her zaman onun yanında mı kaldığı şüphesinde olduğu Mazatec Kızılderili büyücüsü olan arkadaşı Don Genaro’yu da onun yanında bulur.Bu şüphesini aklından geçirir geçirmez ikisi de birbirlerine bakarak gülümser ve Genaro ‘’kuzey çölünü pek sevmediğinden dolayı onu görmeye geldiğini ve tesadüfen de bunun zamanlamasından bahsederek Sırf seni görmek için geldim der.Daha önceki gelişlerinde ona dünyayı durdurmasına yardım etmek amacıyla yardımcı olan Genaro’ya ‘’artık bana yardım etmeye çalışmayacaksın değimli Don Genaro’’ diye sorar. Bu durum üzerine gülmekten katılan Genaro yerlerde uzanır sonra da yüzüstü yere yatarak sanki yüzüyor şekline bürünür.
Carlos daha önce gelişlerindeki dünyayı durdurmanın kenarına itilirken, gayretleri öylesine acayip olmuştu ki sonunda Juan ona ordan gitmesini söylemişti. Genaro’nun ‘’erk’’ gösterileri öylesine olağandışı, öylesine şaşırtıcıydı ki, kendi kendisini sil baştan yeniden değerlendirmeye sevk etmiştiler. Carlos da evine dönerek, çömezliğinin ilk günlerinden itibaren tutuğu notları gözden geçirmiş, böylece tamamıyla yepyeni bir duygu onu gizemli bir şekilde sardığının farkına varmıştı. Fakat Genaro’yu zeminde yüzerken görene dek bu duygunun farkına tam olarak varamamıştı. Bu halden sanki Genaro altında bilyelerden oluşan bir tahtanın üzerinde kayarak yüzüyormuş gibiydi.Adam düpedüz karnının ve göğsünün üzerinde kayarak devinmekteydi. Ona bakarken gözleri şaşı olmuş gibiydi ve görmekte olduğu şeyi açıklamadığı takdirde ‘’GÖRECEĞİNE’’ inanmış durumdaydı. Bu arada Juan onun omzuna dokunup da kendisine bakmasını sağlamış, tekrar geriye Genaro’ya döndüğünde onu başı hafifçe eğik, çenesi handıysa sağ omzuna dayanmış olarak yanı başında duru vaziyette görür. Bu duruma şaşırır bir tepki veren Genaro çok komik görünüverir Carlos’a.
Birlikte kayıplara karışan Genaro ve Juan akşama doğru eve gelirler ve pek sakindirler. Juan,’’Artık farkına varmış olman gereken bir şey var’’ der. ’’Ben buna BİR SANTİMETRELİK FIRSAT adını taktım. Hepimizin önüne, savaşçı olalım olmayalım, zaman zaman bir santimetre küplük fırsat çıkıverir. Sıradan bir adamla bir savaşçının arasındaki fark, savaşçının bunun farkına varmasıdır. Bunun içinde her zaman tetikte, cesaretli ve ölçünmeli olarak bile bile beklemektir.
Carlos’a Juan tarafından sen her zaman tetikte ve anık mısın sorusu sorulur.Anık’ım cevabı üzerine Genaro ve Juan onunla dalga geçer gibi ‘’Galiba sen sadece bildiğin şeyler konusunda anıksın’’ dedi ve Genaro da ‘’Belki de fazlaca anık’’ diye devam etti.Buna benzer dalga geçmeler sonunda Carlos bir türlü karşısında katıla katıla gülen insanların haline bürünmek istemsine rağmen bürünemiyor hatta kasılıp kalıyordu. Bu durum onu sinirli kılıp yerdeki taşları tekmelemesine kadar götürmüştü. Hatta yerdeki taşları sinirle yerden alıp atmaya kadar gitmişi durum. Bu halini şöyle anlatıyordu Carlos; ‘’Sanki beni öfkelendiren şey benim dışımdaymış da, birden beni sarıvermiş gibi hissetmekteydim. Sonra o tedirginlik duygusu, nasıl gizlice geldiyse gene öyle yitti, yok oldu.Derin bir soluk aldım, artık iyileşmiştim.’’
Bu hal sonrası Juan onun sırtını sıvazladı, Genaro kolunu omzuna yasladı ve dalga geçmeye devam etti. Özür dilediği o sinirli halini anlatan Carlos’a Juan; onun neler olduğunu kesin olarak bilmesine rağmen bilmezmiş gibi davranması, aslında onu öfkelendiren şeyin de bu ikiyüzlü tutumu olduğundan emin olduğunu söyledi. Ardından gelen Genaro ve Juan şakaları ona bir başka konuyu hatırlatmıştı. Juan onun arabasını kaybettirmiş ve daha sonrada buldurmuştu. Carlos emindi ki arabsını o düzlüğüe çekmiş emniyetini almıştı. Fakat arabası orda yerinde yoktu. Uzun bir süre çevredeki bütün ufak ve büyük taşarlın arasında hep beraber arabasını aramışlardı. Zihni stres altındayken, gayri ihtiyari ve kaçınılmazcasında hep aynı kurguyu yineliyordu. Juan ile geçirdiği deneyimlerinde bu gibi durumlarda (hipnozda gibi) insanın geçen zamana ilişkin tutarlı bir zihinsel kayıt tutamadığına dikkat çekmesi gibi. Olağandışı gerçeklik durumlarının hepsinde, zamanın geçmesi bağlamında, düzenli bir süreklilik bulunmuyordu.; vardığı netice de, kendisini tetikte tuttuğu takdirde,ardışık zaman duyumunu yitireceği bir anın geleceği şeklindeydi.
Bu arada Carlos Juan’ın arabasını kaybettirdikten sonra onu bulmak için sanki spor yaparcasına, ya da güç gösterisi ve bir işe her şeyi ile nasıl sahip çıkılacağını anlatırcasına ciddiyet içerisinde çalışmalarını hatırladı. Tek tek en küçükten yerineden kaldırılamayacak kadar kocaman taşların altında, çevredeki her çalılığın altında bıkmadan usanmadan abrasını arayıp durmuşlardı. Sonunda arabayı bulmak için Genaro şapkasından uçurtma yapmaya koyuldu. Fakat bu konuda bilgili olan Carlos bu şapkanın uçmayacağından o kadar emindi ki bunun bir şaka olduğunu düşündü. Fakat gerçekte şapka uçmaya başlamıştı ve uçurtmaya bakarken, başka bir zamana ait hatıra gözünün önünde canlanmıştı, sanki uçurtmayı uçuran kişi oymuş ve kasabasının rüzgarlı tepelerindeymiş gibi hissetmişti kendini. Tam bu arada Genaro’nun bağarışıyla kendine gelmiş ve uçurtmanın arabasının bulunduğu yere düştüğünü görmüştü. Artık arabasını bulmuştu. Ya arabası şapkanın kendisiydi ya da şapkanın düştüğü yerde arabası şapkadan arabaya dönüşmüştü.delicesine arabasına koşa Carlos’a Juan arkasından ‘’kahrolasıca, arabaya bakmasına! Dünyayı durdursana’’ Juan Genaro’nun şapkası Genaro’nun şapkası diye devam etti. Carlos durup onlara baktı. Onlar da gözlerini dikmişler, delici nazarlarla ona bakmaktaydılar.Midesinde bir sancılanma hissetmiş, aniden bir baş ağrısı tutmuş ve fenalaşmıştı.Bir süre arab anın yanında oturmuş ve bir robot gibi kapısının kilidini açmış Genaro’yu arkaya oturtmuş, Juan’da onu izleyerek arkaya oturmuştu.Arabayı sürmeye başladığında kendisini değişmiş gibi hissetmekteydi. Midesi bulanıyor, bulantı hissi ayık kalmasını engelliyordu.Eve sakin ve kısa bir yolculuktan sonra uykuya dalmıştı. (artık dünyayı nasıl durduracağını öğrenmişti)