Her geçen gün fark ediyorum ki, hayat sonu gelmeyen bir mücadele!
Düşüncelerimiz ya bizi aydınlatıyor, ya da boğuyor.
Yazının bu noktasından itibaren saçmalamaya başladığım için kesiyorum. Keza zihin bir içsel geveze, kesmek gerek bi yerde. ;)
Mesajını okudum. Sonra kahvemi ve sigaramı alıp, CC'nin "sonsuzluğun etkin yanı" kitabında kaldığım yerden okumaya devam ettim. Bölüm "teşekkür etmek"
Ve aniden aklıma bu mesaj geldi ve şöyle bir düşünce geçti.
peyote düşüncelerindeki boğulmadan teşekkür ederek kurtulabilir.
Bu bir iç sesti. Yazmak istedim.
Not: