Sonra sustu.
Hava kararmaya başladığında, belki dayanamadığından, ağzından şu sözler dökülmüştü:
“Her musiki, sesin değil de, aslında sessizliğin bir taklidi.”
Derken şunu da söyledi:
“Musiki sessizliğe ne kadar yakınsa, o kadar mükemmel olur.”
Nihayet şu sözleri mırıldandı:
“Kulakları hassas olduğu halde hiçbir şey işitmeyen kişi, O’nu dinliyordur.”
Şunu da dedi:
“Sessizlik bir perdedir. Sessizliği işitebilirsin. ‘Es’ bile bu perdeye kıyasla, ‘ses’tir.”
Yüzünde bir hüzün belirdi ve dedi:
“İnsanlara neyi söylediğimi ve onlara neye davet ettiğimi hemen hemen kimse anlamadı. Oysa onlara neyi ve ondan üflenen nefesini anlatmış, hepsini ney’e davet etmiştim. Kulağı olan işitti.”
Bu sözlerden sonra birdenbire ciddileşti ve eliyle, çardağa asılı kafes içinde şakıyan kanaryayı gösterdi. “Beni iyi dinleyin!” dedi. “Şu kanarya nasıl şakıyorsa sizlerden biri de onun gibi ötüp beni gammazlayacak!”
Birdenbire galeyana gelen şakirtler, tek tek, “Efendimiz! O kişi ben miyim?” diye sormaya başladılar. Zahir cevap vermedi. Onun yerine kavunu parçalara bölüp şakirtlerine uzattı. Ardından ise, rakısını maşrapaya doldurup onlara verdi ve şunları dedi:
“Alın! Bu kavunu yiyin! O benim etimdir! Rakıyı da için! O benim kanımdır!”