[ Kilitli ] 11 - Ufuktaki Enerji Etkileşimi

Ancak uyuma vakti geldiğinde ciddi bir sorunla yüz yüze geldim; çünkü sadece bir tane dar, sert, keşiş yatağına benzeyen yatak vardı, ve antropolog arkadaşım da zatürree olmak üzereydi; öksürdükçe hırıldıyor ve balgam çıkarıyordu. Dosdoğru yatağa gidip sızmıştı. Uyuyacak bir yer aradım. Hiçbir şey bulamadım. Evde hiçbir konfor yoktu. Üstelik soğuktu da. Komite ışıkları açmış, ama ısıtıcıyı unutmuşlardı. Evi aradım. Sonuç alamadım, spotlar ya da öbür ışıklarla ilgili çabalarım da sonuçsuz kaldı. Düğmeler duvarlardaydı ama herhalde hepsi bir ana düğmeye bağlıydılar. Işıkların tümü yanıyordu ve onları bir türlü kapatamıyordum.

Uyumak için tek bulabildiğim, yerdeki ince bir kilim ve üstüme örtebileceğim tek şey de dev bir Fransız kanişinin tabaklanmış postuydu. Belli ki bir zamanlar evin hayvanıydı ve ölünce bu şekilde saklanmıştı; siyah boncuktan parlak gözleri vardı ve açık ağzından dili sarkıyordu. Postun baş kısmını dizlerimin üstüne koydum. Kalanıyla da üzerimi örtünce kuyruk kısmı boynuma geliyordu. Dizlerimin arasında doldurulmuş bir kafa epeyce mide bulandırıcıydı! Karanlık olsaydı bu kadar kötü olmazdı belki. Birkaç elbezi bulup katladım ve yastık yaptım. Kanişin derisini elimden geldiği kadar gözden saklayabilmek için bir sürü bezi de postun üzerine serdim. Bütün gece uyuyamadım.

İşte orada, don Juan'ın önerilerine uymadığım için aptallığıma sessizce sövüp sayarken, tüm ömrümün en çıldırtıcı berraklıktaki anımsamasını yaşadım. Don Juan’ın müjdeci dediği olayı da aynı netlikle hatırlamıştım gerçi; ama onun yanındayken başıma gelenlere pek itibar etmeme yanlısıydım her zaman, çünkü ne de olsa onun yanında her şey mümkündü. Oysa bu kez tek başımaydım.

Don Juan'la tanışmadan yıllar önce, bina duvarlarındaki ilanları boyama işinde çalışıyordum. Patronumun adı Luigi Palma idi. Bir gün Luigi eski bir binanın arka duvarına gelinlik ve damatlıkların satışı ve kiralanmasıyla ilgili bir reklam panosu yapmak üzere anlaştı. Binada bulunan mağazanın sahibi büyük bir resimle olası müşterilerin dikkatini çekmek istiyordu. Luigi bir gelinle damat resmi yapacak, ben de yazıları yazacaktım. Binanın düz damına çıkıp bir yapı iskelesi kurduk.

Hiçbir nedenim olmadığı halde oldukça tedirgindim. Daha önce yüksek binalarda düzinelerce ilan boyamıştım, oysa. Luigi benim yükseklikten korkmaya başladığımı, ama korkumun geçeceğini düşünüyordu. Çalışmaya başlama vakti geldiğinde iskeleyi çatıdan bir metre kadar aşağıya indirdi ve düz tahta zemine atladı. İskelenin bir ucuna gitti, bense hareketlerine engel olmamak için öbür uçta kalacaktım. Ressam oydu.

Luigi gösteriş yapmaya başladı. Fırça darbelerini öyle düzensizce ve sallanarak vuruyordu ki, iskele öne arkaya gidip geliyordu. Başım dönmeye başlamıştı. Daha fazla boya ve araç gereç lazım olduğunu bahane ederek düz damın üzerine geri dönmek istedim. Çatının kenarındaki saçağın ucuna yapışıp kendimi yukarı çekmek isterken ayaklarımın ucu iskele tahtalarının arasına sıkıştı. Ayaklarımı ve iskeleyi duvara doğru çekmeye çalıştım, ama ben çabaladıkça iskele duvardan daha fazla açılıyordu. Luigi ayaklarımı kurtarayım diye bana yardım edeceğine olduğu yere oturup, kendini iskeleyi çatıya bağlayan iplere sararak emniyete aldı. Haç çıkarıp dehşet içinde beni seyretmeye başladı. Ardından oturma şeklini değiştirip dizlerinin üzerine çöktü, bir yandan sessizce ağlıyor, bir yandan dua ediyordu.

Hayatımı kurtarmak için duvarın kenarına yapıştım; eğer kontrolümü kaybetmezsem iskelenin duvardan gittikçe açılmasına engel olabileceğimden emindim ve bu bana çılgınca bir dayanma gücü veriyordu. Ellerimi bırakmayacak ve on üç kat aşağıya düşüp ölmeyecektim. Her bakımdan tam bir angaryacı olan Luigi gözyaşları içinde bana dua etmemi haykırıyordu. İkimizin de düşüp öleceğine yeminler ederek hiç olmazsa ruhlarımızın kurtuluşu için dua edebileceğimizi söylemekteydi. Bir an için dua etmenin işe yarayıp yaramayacağını düşündüm de. Sonra imdat istemeyi yeğledim. Binadaki insanlar çığlıklarımı duyup itfaiyeyi çağırmış olmalıydı. Bağırmaya başlamamla itfaiyenin Luigi ve beni yakalayıp iskeleyi emniyete alması arasında iki üç saniye geçmiş olduğunu düşünüyordum.

Gerçekteyse binanın kenarına en az yirmi dakika asılı kalmışım. Sonunda itfaiyeciler beni damın üzerine çektiğinde kontrolümü tamamen yitirmiştim. Korkudan ve erimiş katranın iğrenç kokusundan midem altüst olmuştu; damda yerlere kustum. Çok sıcak bir gündü, damın üstünkörü yapılmış kaplamasında çatlaklar vardı ve içlerindeki katran eriyordu. Bu korkunç deneyim öyle ürkütücü ve huzursuz ediciydi ki hatırlamayı istememiş, itfaiyecilerin beni ılık, sarı bir odaya almış olduklarını hayal etmeye kadar vardırmıştım işi; son derece rahat bir yatağa yatırılıyor ve tehlikeden kurtulmuş, üstümde pijamalarımla emniyet ve huzur içinde uykuya dalıyordum.

İkinci anımsayışım da sınırsız güçte bir patlamayla geldi. Arkadaşlarımla dostça bir sohbet sırasında, hiç sebepsiz, ilk anda belli belirsizken bir an sonra zihnimi tamamen kaplayan bir deneyime dönüşen bir düşüncenin, bir anının darbesiyle soluğum kesildi. O kadar güçlü ve yoğundu ki özür dileyip bir köşeye çekilmek zorunda kaldım. Arkadaşlarım durumumu anlamış gibiydiler; bir şey söylemeden dağıldılar. Anımsamakta olduğum olay, lisenin son sınıfındayken başımdan geçmişti.

En yakın arkadaşımla birlikte okula yürüyerek gidip gelirken, en az iki buçuk metre boyundaki, tepeleri sivri uçlu siyah dövme demir çubuklardan yapılmış parmaklıkların çevrelediği büyük bir köşkün önünden geçerdik. Parmaklıkların arkasında geniş, bakımlı, çimenlik bir bahçe ve dev gibi, canavar bir Alman kurt köpeği vardı. Her gün köpeği kızdırıp üzerimize saldırtırdık. Dövme demirden parmaklık onu fiziksel olarak durdurur, ama deli öfkesi sanki engeli aşıp bize kadar ulaşırdı. Köpekle her gün bir irade gücü çekişmesine girmek arkadaşımın büyük zevkiydi. Hayvanın demir çubukların arasından sokağa doğru en az on beş santim çıkarttığı burnunun dibine sokulur, ve tıpkı köpeğin yaptığı gibi dişlerini gösterirdi ona.

"Teslim ol, teslim ol!" diye bağırırdı her seferinde. "İtaat et! İtaat et! Ben senden güçlüyüm!"

Bu zihin gücü gösterileri her gün beş dakikadan uzun sürüyor ve köpeğin üzerinde onu büsbütün çıldırtmaktan başka bir etki yaratmıyordu. Arkadaşım her gün töreninin bir parçası olarak güvence veriyordu bana; köpek ya ona boyun eğecek, ya da önümüzde gazabından kalbi durup ölecekti. Buna inancı öyle güçlüydü ki, ben de köpeğin bir gün düşüp öleceğine inanmaya başlamıştım.

Bir sabah oradan geçtiğimizde köpek yerinde değildi. Bir dakika kadar bekledik ama görünmedi; neden sonra geniş çimenliğin öbür ucunda gözümüze ilişti. Orada meşgul görünüyordu, biz de yavaş yavaş yolumuza devam ettik. Gözümün ucuyla köpeğin bize doğru son sürat koşarak geldiğini fark ettim. Parmaklıklara yaklaşık iki-iki buçuk metre kala, üzerlerinden atlamak üzere müthiş bir sıçrayış yaptı. Sivri çıkıntılarda kamını parçalayacağından kuşkum yoktu. Ama onları kılpayı sıyırdı ve sokağın ortasına patates çuvalı gibi düştü.

Bir an için öldüğünü sandım, ama yalnızca sersemlemişti. Aniden ayağı fırladı, ve kendisini deli eden arkadaşımı kovalayacağına benim peşime takıldı. Bir arabanın tepesine zıpladım, ama araba hiçbir şey değildi köpek için. Bir sıçrayışta nerdeyse tepeme çıktı. Arabadan aşağı yuvarlanıp erişebildiğim ilk ağaca, ağırlığımı zar zor taşıyabilen ince, küçük bir ağaca tırmandım. Ağacın ortasından kırılıp beni paralanmak üzere doğruca köpeğin ağzına düşüreceğinden emindim.

Ağacın üstünde olduğum sürece bana ulaşabilmesi hemen hemen imkânsızdı. Ama hayvan bir daha zıpladı ve dişlerini pantolonumun arkasına geçirip yırttı. Bu arada kalçamda da küçük bir yara açmıştı. Ağacın en tepesine tırmanıp kendimi kurtardığımda köpek çekip gitti. Sokağın başına doğru tutturduğu koşuya bakılırsa, herhalde arkadaşımın peşindeydi.

Okulun revirindeki hemşire, köpeğin sahibinden kuduz aşısı sertifikasını istemem gerektiğini söyledi.

"Bunun peşini bırakmamalısın," dedi ciddi bir tavırla. "Kuduz mikrobu kapmış olabilirsin. Sahibi sana aşı sertifikasını göstermek istemezse, polis çağırmaya hakkın var."

Köpeğin yaşadığı köşkün kapıcısı ile konuştum. Beni ev sahibinin en kıymetli cins köpeğini sokağa kaçması için ayartmakla suçladı.

"Dikkatli olsan iyi olur, evlat," dedi, kızgın bir sesle. "Köpek kayboldu. Bizi rahatsız etmeye devam edersen ev sahibi seni hapse attırır."

"Ama kuduz kapmış olabilirim," dedim, gerçekten dehşet dolu bir sesle.

"Hıyarcıklı veba kapmış olsan umrumda değil," diye tersledi adam. "Çek arabanı!"

"Polis çağıracağım," dedim.
"Kimi istersen çağır," diye atıldı. "Sen polisi çağır, biz onu senin aleyhine çevirmesini biliriz. Bunu yapacak kadar nüfuzumuz var bu evde."

Ona inanmıştım, bu yüzden hemşireye köpeğin bulunamadığı, zaten sahibinin de olmadığı yalanını söyledim.

"Aman tanrım!" diye bağırdı kadın. "Öyleyse kendini en kötüsüne hazırla. Seni doktora göndermek zorunda kalabilirim." Kendimi kollayıp görünmelerini bekleyeceğim belirtilerin uzun bir listesini verdi. Kuduz aşılarının çok acı verici olduğunu ve karın bölgesinde deri altına yapıldığını söyledi.

"Bu tedaviyi en kötü düşmanıma bile dilemem," dedi, beni korkunç bir kâbusa sokarak.

Bunu ilk gerçek depresyonum izledi. Yatağımdan çıkmıyor ve kendimde hemşirenin sıraladığı belirtilerin hepsini bir bir buluyordum. En sonunda okul revirine gidip, ne kadar acı verici olursa olsun kuduz tedavisine başlaması için hemşireye yalvardım. Kıyametleri kopardım. Çılgın gibiydim. Kuduz olmamıştım ama kontrolümü tümüyle yitirmiştim.

Bu sahneyi hatırlamak içimde derin bir isyan uyandırdı. Bu olayı öyle derine gömmüştüm ki tamamen aklımdan silinmişti. Ancak her zaman anımsadığım bir şey vardı ki o da idareyi elinde tutma öğüdüydü; yıllar boyunca bunu bana ne kadar çok tekrarlamıştı kim bilir.

Bu olayı inceleme ve üzerinde düşünme şansım olmadı, çünkü başka bir unutulmuş anı aynı güçle yüzeye çıktı. Bu sefer, nişanlı olduğum kızla birlikteydim. O günlerde evlenmek ve kendimize bir ev almak için para biriktiriyorduk. Ortak bir çek hesabı açmamızı buyururken duydum kendimi; başka türlüsünü kabul etmeyecektim. Ona idareli olma konusunda amirane bir nutuk çekme ihtiyacı hissediyordum. Giysilerini nerden alacağını, en fazla ne kadar para harcayabileceğini söyleyen sesimi işitiyordum.

Sonra kendimi nişanlımın küçük kız kardeşine araba kullanmayı öğretirken gördüm, kız ailesinin yanından ayrılıp başka bir eve taşınacağını söyledi, ben de öfkeden resmen çılgına döndüm. Dersleri keseceğimi söyleyip, bütün gücümle tehdit ettim onu. Ağlayarak patronuyla ilişkisi olduğunu itiraf etti. Arabadan dışarı fırlayıp kapıyı tekmelemeye başladım.

Ancak hepsi bu da değildi. Nişanlımın babasıyla konuştuğumu duydum, adama taşınmayı planladığı Oregon'a gitmemesini söylüyordum. Bunun aptallık olacağını haykırıyordum, avazım çıktığı kadar hem de. Öne sürdüğüm savların karşı çıkılamaz olduklarından gerçekten emindim. Zararlarını büyük bir titizlikle hesapladığım bütçe rakamları sundum ona. Bana hiç aldırış etmediğinde, öfkeden titreyerek kapıyı vurup çıktım. Nişanlımı oturma odasında gitar çalarken buldum. Elinden çekip aldım gitarını ve onu çalmadığını, sanki bir eşyadan fazla bir şeymiş gibi ona sarıldığını haykırdım ona.

İsteklerimi zorla kabul ettirme hırsım herkesi kapsıyordu. Hiç ayrım yapmıyordum, yakınımda kim varsa hükmetmem ve kaprislerime boyun eğdirip istediğim kalıba sokmam için ordaydı.

Berrak hayallerimin üzerinde daha fazla kafa yormama gerek kalmadı. Çünkü tartışılmaz bir kesinlik duygusu beni ele geçirmişti ve bu sanki dışımda bir yerlerden gelir gibiydi. Bu duygu bana zayıf noktamın, her zaman idareci koltuğunda oturan adam olmam gerektiği fikri olduğunu söylüyordu. Çok derinlerde kök salmış bir düşünceydi bu; sadece yönetmem yeterli olmazdı, her durumun denetimini de elimde tutmalıydım. Yetiştirilme tarzım bu güdüyü güçlendirmişti, başlangıçta keyfi bir şey iken, erişkinliğimde derin bir gereksinim haline gelmişti.

Pusudakinin sonsuzluk olduğunun hiç kuşkuya yer bırakmayacak biçimde farkındaydım. Don Juan onu büyücülerin yaşamına bilerek müdahale eden bilinçli bir güç olarak betimlemişti. Ve şimdi bu güç benim yaşamıma müdahale ediyordu. Sonsuzluk bana o unutulmuş deneyimlerimi tam bir berraklıkla anımsatarak, her şeyi kontrol etme dürtümdeki yoğunluk ve derinliği işaret ediyor, böylece beni kendi açımdan deneyüstü olan bir şeye hazırlıyordu. Korkutucu bir kesinlikle biliyordum ki bir şey her türlü denetim olasılığımı engelleyecekti ve bana doğru gelmekte olduğunu hissettiğim şeyleri karşılayabilmek için her şeyden çok sağduyuya, akışkanlığa ve kendimi bırakmaya ihtiyacım vardı.

Doğal olarak bunların hepsini, anımsamalarımın olası anlamları hakkındaki tahminlerimi ve sezgisel esinlenmelerimi doyasıya ayrıntılara boğarak don Juan'a anlattım.

Don Juan keyifle güldü. "Bütün bunlar sana özgü psikolojik abartılar, hüsnükuruntular," dedi. "Her zamanki gibi, tek yönlü bi neden-sonuç ilişkisi kullanarak açıklamalar bulma peşindesin. Anımsayışlarının her biri gittikçe daha berrak, daha çıldırtıcı olmakta, çünkü sana daha önce de anlattığım gibi, geri dönüşü olmayan bi sürece girmiş durumdasın. Gerçek zihnin, yaşam boyu sürmüş bi uyuşukluktan uyanarak ortaya çıkıyor.

"Sonsuzluk seni eline geçiriyor," diye devam etti. "Bunu sana göstermek için kullandığı yolların başka hiçbi nedeni, amacı ya da değeri olamaz. Ancak senin yapman gereken, sonsuzluğun saldırıları için hazırlıklı olman. Muazzam büyüklükte bi darbe için sürekli hazır tutmalısın kendini. Bu, büyücülerin aklı başında, sağduyulu biçimde sonsuzlukla yüz yüze gelme yoludur."

Don Juan'ın sözleri ağzımda kötü bir tat bırakmıştı. Üzerime doğru gelmekte olan şiddetli saldırıyı seziyor, ve bundan korkuyordum. Bütün hayatımı birtakım gereksiz etkinliklerin ardına gizlenerek geçirdiğim için, gene işe gömüldüm. Güney Kaliforniya'da arkadaşlarımın öğretmenlik yaptığı çeşitli okullarda konferanslar verdim. Durmadan yazıyordum. Hiç abartmadan söyleyebilirim ki düzinelerce müsveddeyi de çöpe attım, çünkü don Juan'ın bana sonsuzluk tarafından kabul edilebilecek bir şeyin işareti olarak betimlediği o vazgeçilmez koşulları taşımıyorlardı.

Her yaptığımın bir büyücülük edimi olması gerektiğini söylemişti don Juan. Gizli beklentilerden, yenilgi korkularından, başarı umutlarından bağımsız bir edim olmalıydı. Benden bağımsız, doğaçlama bir edim olacaktı, kendimi sonsuzun itkilerine özgürca açtığım bir sihir ürünü olacaktı her biri.

Bir gece masamda oturmuş, günlük yazılarım için hazırlık yapıyordum. Bir anlık bir sersemlik hissettim. Başımın dönmesini üzerinde egzersiz yaptığım hasırdan fazla hızlı kalkmış olmama yordum. Görüşüm bulanmıştı. Gözlerimin önünde sarı lekeler vardı. Bayılacağımı düşündüm. Bayılma duygusu giderek güçleniyordu. Önümde kocaman kırmızı bir leke belirdi. Derin soluklar almaya başladım, görsel bozukluğa neden olan bir tür ruhsal çalkantı yaşadığımı düşünüyor, ve bu her neyse yatıştırmaya çalışıyordum. Olağanüstü sessizleşmiştim; o kadar ki, zifiri bir karanlıkla çepeçevre sarıldığımı fark ettim. Aklımdan bayılmış olduğum düşüncesi geçti. Ancak koltuğumu, masamı hissedebiliyordum; çevremdeki her şeyi beni saran karanlığın içinde hissedebiliyordum.

Don Juan, silsilesinin büyücüleri için içsel sessizliğin en arzu edilen sonuçlarından birinin belirli bir enerji etkileşimi olduğunu, ve bunun haberciliğini daima çok güçlü bir duygunun yaptığını söylemişti. Anımsamalarımın beni son kerte tahrik ederek bu etkileşimi yaşamamı sağlayacak araçlar olduğunu düşünüyordu. Böyle bir etkileşim, kendini günlük yaşamımızın dünyasındaki herhangi bir ufuk—bu bir dağ, gök yüzü, bir duvar ya da sadece avuç içleri olabilirdi—üzerine yansıyan renk tonları biçiminde ortaya koyuyordu. Don Juan bu renk tonları etkileşiminin ufukta eflatun renkli çok ince fırça darbeleri gibi başladığını anlatmıştı. Zaman içinde bu eflatun fırça darbeleri yaklaşan fırtına bulutları gibi genişleyip sonunda tüm ufku kaplıyordu.

Don Juan eflatun bulutların içinden fışkırır gibi çıkan, kendine özgü parlak bir narçiçeği renginde bir lekenin belirdiğini söylemişti. Anlattığına göre büyücüler disiplin ve deneyim kazandıkça narçiçeği leke genişliyor ve sonunda düşünceler ve imgeler, ya da okuryazar insanlar için yazılı sözcükler halinde patlıyordu; büyücüler ya enerjinin yarattığı imgeler görüyor, ya da sözcükler biçiminde seslendirilen düşünceler işitiyor, ya da yazılı sözcükler okuyorlardı.

O gece masamda, eflatun fırça darbeleri de, yaklaşan bulutlar da görmedim. Bu türden bir enerji etkileşimi için büyücülerin gereksindiği disipline sahip olmadığımdan emindim, ama devasa bir narçiçeği leke önümde duruyordu. Bu dev leke hiçbir ön belirti vermeden, birbirleriyle bağlantısı olmayan ve sanki bir daktilo sayfası üzerindeymişler gibi okuyabildiğim sözcükler halinde patladı. Sözcükler önümde öyle muazzam bir hızla devinmeye başladılar ki okuyabilmem imkânsızlaştı. Ardından bana bir şey açıklayan bir ses duydum. Sözleri karmakarışıktı, işittiklerimden anlam çıkarmam mümkün değildi.

Bütün bunlar yetmezmiş gibi, çok fazla yedikten sonra insanın rüyasında gördüğü rahatsız düşlere benzer görüntüler görmeye başladım. Şatafatlı, karanlık, meşum görüntülerdi bunlar. Fırıl fırıl dönmeye başlamıştım, beni kusturuncaya kadar sürdü bu. Bütün olay o anda bitti. Yaşadığım şey her neyse etkisini tüm kaslarımda hissediyordum. Bitkindim. Bu şiddet dolu müdahale beni öfkelendirmiş, hüsrana uğratmıştı.

Olanları anlatmak üzere telaşla don Juan'ın evine koştum. Onun yardımını her zamankinden daha çok gereksindiğimi hissediyordum.

"Büyücüler ya da büyücülüğe ilişkin şiddetli olmayan bi şey yoktur," dedi don Juan, öykümü dinledikten sonra. "Sonsuzluk ilk kez üzerine böyle çöküyor. Yıldırım çarpması gibiydi. Melekelerini tümüyle ele geçirdi. İmgelerinin süratine gelince, onu ayarlamayı kendin öğrenmek zorundasın. Bazı büyücüler için bu yaşam boyu süren bi iştir. Ama şimdiden sonra enerji sana bi sinema perdesine yansıtılıyormuş gibi görünecek.

"Yansıtmayı anlayıp anlamaman, başka bi konu." diye devam etti. "Doğru yorumu yapabilmek için deneyime gereksinmen var. Benim tavsiyem çekingen davranmayıp hemen başlaman. Enerjiyi duvardan oku! Gerçek zihnin ortaya çıkıyor; bunun yabancı donanım olan zihninle hiçbi ilişkisi yok. Bırak gerçek zihnin hızı ayarlasın. Sessiz ol, ve ne olursa olsun, kendi kendini yeme."

"Ama don Juan, bütün bunlar mümkün mü? İnsan enerjiyi sanki bir metin gibi okuyabilir mi?" diye sordum; bunu düşünmek bile bunaltıcıydı.

"Elbette mümkün!" diye atıldı. "Senin durumunda sadece mümkün değil, oluyor da."

"Fakat niye okunsun ki, sanki bir metinmiş gibi?" diye üsteledim, ama laf olsun diye ısrar ediyordum.

"Yapmacık davranıyorsun," dedi. "Metni okusan, harfi harfine tekrarlayabilirdin onu. Bununla birlikte, bi sonsuzluk okuyucusu olmak yerine bi sonsuzluk izleyicisi olmaya çalışsaydın, bu kez de izlediklerinin hiçbirini betimleyemeyecek, ve tanık olduklarını kelimelere dökmekten âciz olduğun için anlamsız sözler saçmalayacaktın. İşitmeye çalışsan da aynı şey olacaktı. Bu sana özgü bi şey, elbette. Zaten seçimi sonsuzluk yapar. Savaşçı-gezgin rıza gösterir sadece."

Hesaplı bir duraklamadan sonra, "Ama her şeyden önce," diye ekledi, "onu tanımlayamıyorsun diye olayın seni bunaltmasına izin verme. Bizim dilimizin sözdiziminin ötesinde bi olay bu."