Carlos Castaneda don Juan ile tanışmasına sebep olan arkadaşı Bill’den (Castaneda’nın çok daha önemsiz kişilerin soyadlarını belirttiği halde bu kadar önemli bir işlevi ve arkadaşı olan kişinin soyadını belirtmemesi ilgimi çekti) aldığı ve çalışmaların nasıl gittiğini soran mektuba üşengeçliği yüzünden çevap yazmaması, ki aslında yazdığı 3 uzun mektubu dalkavukça bulup yırtmıştı, duyduğu gönül borcunu ödeyebilmek için onu görmeye karar vermiş ancak bu ziyaretini de devamlı ertelediği için bir türlü gerçeleştirmemiş ve bir gün bu arkadaşının öldüğünü duymuştur.
Derin bir üzüntüye kapılan Castaneda don Juan’ı görmeye gider. Don Juan onun neden geldiğini ve sıkıntısını bildiğini bunu “gördüğünü” hatta Bill’in hastalığını ona söylediğini fakat hatırlamayacağından emin olduğunu söyledi. Büyücülerin insanları ışıklı küre olarak gördüklerini ancak ince uzun renksiz bir bölgelerinin de bulunduğunu bunun ölüm olduğunu, işte bu bölgenin Bill’de belirginleştiğini anlattı. Ayrıca Bill’in de kendi hastalığından da bahsettiğini söyledi. Çıktıkları bir seyahatte Bill söyle demişti; “İşler benim için pek iyi sayılmaz, bedenim kendini iyi hissetmiyor.” ve devam etmişti “Doktorlar bana söylediler, ama bunun için tasalanmaya niyetim yok, düşünmüyorum bile.”
Don Juan “Öyle çok yapacak şeyin var ki, tetik değilsin” dedi ve tetik olmayı “günlük dünyanın dokusundan haberli olmak” olarak açıkladı. Carlos Castaneda itiraz etmeye kalkınca, sıradan şeylerin arkasında saklanmamasını, ayakları üstünde durmasını, yaptığı ve söylediği herşeyi ölçmesini, hiç zamanı yokmuş gibi davranmasını istedi. Ancak bunun herkesin başına geldiğini, bir şeyi yapmak istediğimizde çok geç olduğunu, artık zamanımızın kalmadığını, teşekkür etmesi gerektiği halde arkadaşını yargıladığını ve şimdi de kuyruğunda bir hortlakla kalakaldığını ve asla borcunu ödeyemeyeceğini söyledi.
Bu söylenenlerin çok önemli olduğunu, eylemleri ile hiç bu kadar açık yüzleşmediğini ve şimdiye dek kimseye teşekkür etmediği kafasına dank etti. Zaten sarsılmış olan Castanedaya, Don Juan, Bill’in son düşüncesinin o olduğunu söylediğinde tamamen çöktü.
Castaneda herşeyin saklandığı dayanılmaz bir dünyada olduğunu ve şehire gidip gürültünün içinde kaybolmak isteği aklından geçerken don Juan “Bir sonsuzluk deneyimi yaşamaktasın. Kaçmak, insani bir şeye dalıp gitmek istersin ama sonsuzluk buna izin vermez, acımasız pençeleri ile seni yakaladı birkere” dedi. Büyücüler artık seslendiremiyecekleri teşekkürlerini arkadaşlarının anısını taze ve canlı tutmakla yapabileceklerini, hüzünün kişisel olmadığını, bir enerji, bir güç olduğunu ve büyücülerin bir radyo gibi açık olduklarında bu dalgayı yakaladıklarını ve büyücülerin hiçbir şeyin arkasında gizlenmediklerini söyledi.
Don Juan öğretmeni nagual Julian’ın bir oyküsünü anlatmaya başladı; derin bir melankoliye düşmüş bir adam en ünlü doktora gidip derdine çare aramaktadır, doktor, çaresini aşkta bulabileceğini , seyahat etmesini , hobi edinmesini, söyledi ama hasta bunların hepsini de yapmıştı ama fayda etmemişti. Bir yalancı olduğunu düşünmeye başlayan doktor son bir öneri ile “Zamanımızın en ünlü komedyeni Büyük Garrick’nin bir gösterisine gitmelisiniz” der, hastanın cevabı ise “O halde benim işim bitik doktor, Büyük Garrick benim”. Başkalarını tedavi edip kurtarabilmek güzel ama en önemlisi kendini tedavi edip kurtarabilmek!