Pazar sabahı idi, Candelaria’nın kiliseden çıkmasını beklerken dona Mercedes ile birlikte kasabanın meydanında oturuyordum. Sadece bir saat önce Efrain Sandoval ile son görüşmemi yapmıştım. Yakın bir bankta, bir Caracas gazetesini yüksek sesle okuyan iyi giyimli, yaşlı ve saygın bir bey oturuyordu. Kendisi için önemli olması gereken bir yazıyı çevredeki insanların gülümsemelerine dikkat etmeden, ciddi bir sesle okuyordu. Saçları karmakarışık, yaşlı bir adam karşı kaldırımdaki açık bir bardan çıkıp geldi. Şapkasını giydi, bir plastik torba içindeki şişeyi sıkıca tutarak ve öksürüp tıksırarak sokak boyunca yürüdü.
Açıklanması mümkün olmayan bir hüzün duygusu içinde dona Mercedes’e baktım. Güneş gözlüklerini takmış olduğundan ve tam karşıya baktığından gözlerindeki ifadeyi göremedim. Ani soğuk bir rüzgârın etkisinde kalmış gibi kollarını göğsü üzerinde birleştirdi. Duyduğum hikâyeleri nasıl anladığımı kendisine anlatmaya çalışırken beni dikkatle dinledi. “Florinda’nın istenç dediği bir kuvveti kullanmanın farklı yollarını bana gösteriyorsun” dedim. Kollarını kavuşturmuş halde “hareket ettirmek kullanmak demek değildir” diye beni düzeltti. “Ayrıca ben bundan fazlasını yapmaya çalışıyorum. Daha önce söylediğim gibi, şans çarkının harekete geçmesini hissetmen için seni geçici olarak o insanların gölgesinde bırakıyorum. Bu duygu olmadan yapacağın her şey boşlukta kalacaktır. Sana hikâyesini anlatan insanın iniş-çıkışlı ruhsal durumunu izleyebilmen gerek: Bir süreliğine o insanın gölgesinde kalman gerek” diye devam etti.
“Efrain Sandoval’ın durumu ne? Onun başına gelenlerle hiçbir ilgisi olmadığı kesin. Neden onun gölgesine yerleştirildim?” diye sordum. “Çünkü çark onun için hareket etti. Kendi hareket ettirmedi ama hayatı değişti. Bu değişimi, çarkın bu hareketini hissetmeni istedim. Sana daha önce sözünü ettiğim gibi, bir hayalet, Hans Herzog’un hayaleti çarkı onun için harekete geçirdi. Victor Julio ölüm anında çarkı çevirip Octavio Cantu’nun yaşamını rezil ettiği gibi, Hans Herzog da ölümünden sonra çarkı çevirip Efrain Sandoval’ın yaşamına zenginlik kattı” dedi.
Dona Mercedes gözlüklerini çıkarıp yüzüme dik dik baktı. Bir şey söylemek için ağzını açtı ama onun yerine gülümseyerek banktan kalktı ve “Ayin her an bitebilir. Candelaria’yı kilisenin kapısında bekleyelim” dedi.