Dona Mercedes “İnsan yapısı çok acayiptir” dedi. “Benim için bir şey yapacağını biliyordum. Seni ilk gördüğüm anda bunu anlamıştım. Buna rağmen burada yapman gerekeni yaptığında gözlerime inanamadım. Aslında benim için şans çarkını çevirdin. Federico Müeller’i yaşayanların dünyasına geri dönmesini sağladın. Onu bana cadının gölgesi sayesinde geri getirdin.”
Cevap vermeme fırsat kalmadan sözümü keserek “Bu evde bulunduğun bunca ay boyunca, elbette ki minimum olarak, benim gölgemin altında yaşadın. Genelde olması gereken benim senin için bir bağ kurmamdı, tersi değil” dedi.
Durumu açıklamak istedim. Hiçbir şey yapmamış olduğum konusunda ısrar ettim ama beni hiç dinlemedi. Anlaşabilmemiz amacıyla şu açıklamayı getirdim: Benim ona bir şey getireceğim kesin inancı içinde bağı kendisi kurmuştu. Yüzünü buruşturarak “Hayır” dedi. “Mantığın yanlış. Düşüncemizi fakirleştiren açıklamalar arayışın beni çok üzüyor”. Kalktı, beni öptü ve kulağıma eğilerek “Senin adına hüzünleniyorum” diye fısıldadı.
Aniden hüznünü dağıtan bir kahkaha atarak “Bunu nasıl yaptığını açıklamanın imkânı yoktur. İnsanın akli düzenlemelerinden veya cadılığın gölgeli yapısından söz etmiyorum. Fakat zamansızlık kadar anlaşılmaz bir şeyden söz ediyorum. Uygun sözleri aradı ve nerdeyse kekeleyerek “Tüm bildiğim ve hissettiğim senin benim için bir bağ kurmuş olmandır. Ne kadar inanılmaz! Sana cadıların şans çarkını nasıl çevirdiklerini gösterecektim ama sen benim için kendiliğinden çevirdin”.
Israrla ve inanarak “Bunun için herhangi bir paye almak istemiyorum” dedim. Onun şevkli inancı beni mahcup ediyordu. Bana Agustin’i hatırlatan canı sıkılmış bir tavırla “Bu kadar kalın kafa olma Misuya. Benim için bir geçiş yaratmanda bir şey sana yardımcı oluyor. Farkına bile varmadan cadılık gölgeni kullandığını söyleyebilirsin ve bunu söylemekle de tamamen haklı olursun” dedi.