Adım Armando Torres. Uzun yıllar önce bana emanet edilmiş bir işi tamamlamak iyin yazdım bu kitabı.
Büyücülük konuları üzerine yazan, tartışan bir antropolog olan Carlos Castaneda’yla 1984 Ekim’inde karşılaştım. O zamanlar henüz daha gençtim. Yanıt arayışlarım içerisinde, birçok tinsel geleneğe dalışlar yapmıştım ve bir usta bulmanın özlemini çekiyordum. Ama başından beri Carlos bu konuda çok açık olmuştu:
"Sana hiçbir şeyin sözünü vermiyorum,” dedi bana. “Ben senin gurıın değilim. Özgürlük kişisel bir seçimdir dolayısıyla onun için savaşmak her birimizin sorumluluğudur.”
Eşlik ettiğim ilk konferanslarından birinde, bütün yapılması gerekenlerin yanıtını bize vereceği umulan bir başkasını takip eden: tapınan insan tipinin sert bir biçimde eleştirisini yaptı. Bu davranışın sürü mantalitemizin tarihi bir kalıntısı olduğunu söylüyordu.
"Samimi bir şekilde büyücülerin bilgisine nüfuz etmeyi dileyenin rehbere ihtiyacı yoktur. Gerçek bir çıkara ve altı okka taşağa sahip olmak ona yeter. O, ihtiyacı olan her şeyi bükülmez bir niyetin ortasında kendi kendine bulacaktır.”
İlişkimiz böyle gelişti. Bundan dolayı, herhangi bir anlamda, Carlos'un çömezi olmadığımı çok açık belirtmek istiyorum. Tüm yaptığım, zaman zaman onunla konuşmaktır. Ve bu, kusursuz
olma kararlılığımıza dayanan yol gerçeğine ikna olmama yetti.
Deneyimlerin kimilerinin yayımlanmasındaki temel güdülenme, sahip olduğum şükran duygusudur. Carlos erk armağanları veren bir nagual doğası içinde olduğundan, kendisini tanıma şansı olan herkes için muazzamdı. Onun yakınında olmak, uçsuz bucaksız bir ilhamı, tarihin bereketini, her türden öğretiyi ve öğüdü kabul etmekti. Carlos bütünsel özgürlüğün gerçek bir savaşçısı olarak, çevresindekilerle her şeyi tamamen paylaştı, böylesi hediyeleri almış birinin onları kendine saklayıp alıkoyması çok
bencilce olacaktı.
Carlos bir zamanlar, Meksika’nın kuzeyindeki Yakui Kızılderilileri’nden yaşlı bir büyücü, Nagual Don Juan Matus ile yine Don Juan tarafından yürütülen bilgi insanları grubunun üyesi, güçlü bir Mazateque Kızılderilisi olan velinimeti Don Genaro Flores tarafından öğretilmiş kimi şeyleri yazmak için edindiği gece oturma alışkanlığından bahsetmişti bana. Yazmak kişisel
özetlemesinin önemli bir yanıydı ve benim de aynı şekilde konferanslarını dinlediğim süre boyunca bu alışkanlığı yerine getirmem gerekeceğini sözlerine ekledi.
“Ya unutursam?” diye sordum.
“Bu durumda, bu bilginin senin için olmadığını hatırla ve bunun üzerine yoğunlaş.”
Bu öğüdü bana sadece malumatı tutmama yardımcı olması amacıyla vermediğini, bunun değerinin gelecekte açığa çıkabileceğini açıkladı. İleride büyücülüğün gerçek alıştırmalarına girişebilmem için, disiplinin ilk aşamasını edinmem önemliydi.
Büyücülerin amacını bir “azami girişim” olarak, “duygularının denetimini insana geri vermek amacıyla, bir enerji ekonomisi yolunu gündeme getirmesine imkân vermek için, insanı algısal sınırlamalarından çıkartmak” diye tanımladı.
Carlos bir savaşçının yaptığı her şeyde, pragmatist bir aciliyet duygusuyla sınlsıklam olması gerektiği olgusu üzerinde ısrar ediyordu. Bir başka ifadeyle savaşçının, insan olmanın gerçek amacına; özgürlüğe bükülmez bir biçimde yönelmesi gerekiyordu. "Bir savaşçının kaybedecek zamanı yoktur, çünkü bilincin meydan okuyuşu bütünseldir dolayısıyla azami bir uyanıklık gerektirir, yirmi dört saat bovunca."
Onunla ve başka bilgi insanlarıyla ilişkilerimde, akıl noktasından ancak olağanüstü olarak adlandırılabilecek önemli olaylara tanık oldum. Bununla beraber büyücüler için durugörü, önsezi ya da paralel dünyalara yolculuk gibi fenomenler, kendi uğraşlarının alıştırmaları içinde normal deneyimlerdir. Kendi kendimize teyit edemediğimiz müddetçe, onları kaçınılmaz olarak birer fantezi ya da en iyi ihtimalle birer metafor olarak alıyoruz. O, büyücülerin bilgisinin doğasıdır; alınır ya da bırakılır. O uslamlanamaz, dolayısıyla entelektüel açıdan onu teyit etmek olanaksızdır. Varlığımızın sıradışı olanaklarını keşfederek, onu uygulamaya koymak yapabileceğimiz tek şeydir.
Armando Torres