Bir gün, hepimizi yemeğe davet ettiği bir restoranın özel salonunda verilen bir konferans sonrası Carlos bir başka yerde ona eşlik etmemi istedi. Birkaç dakika sonra, diğer davetlileri canlı bir tartışmanın içinde bırakarak ikimiz birlikte çıktık.
Yolumuz üzerinde, geniş bir caddeyi karşıdan karşıya geçmemiz gerekti. Arabalardan önce geçmek için, caddenin ortasındaki üçgen biçimli bir adacığa doğru koştum, Carlos'un beni takip ettiğini sanıyordum. Fakat oraya vardığımda, onun hâlâ caddenin diğer tarafında olduğunu fark ettim.
O sırada beklenmedik bir şey oldu; muhteşem bir bora caddeye şiddetle daldı, o kadar güçlüydü ki demirden bir işaret direğine asılmak zorunda kaldım. Daha kendimi korumaya zaman bulamadan, beni öksürüğe boğup geçici olarak körleştiren bir toz bulutu, boğazımdan ve gözlerimden içeri doldu.
Kendimi toparladığımda, Carlos yanımdaydı. Işıldayan bir yüzle bana bakıyordu. Omzuma vurdu ve çok garip bir yorumda bulundu:
“Bunu seninle yapacağımı biliyorum!”
Soran gözlerle ona bakıyordum, nihayet açıkladı:
"Bu aynı rüzgârdı. Seni avlıyor.”
Sözleri bir güz borasının bir grup arkadaşla onu beklediğimiz yerde bizleri pencereleri aceleyle kapatmaya zorladığı, ilk tanıştığımız günü hatırlattı bana.
“Bu olayda, onu güçlü bir rüzgâr gibi algıladın, fakat ben başının çevresinde dönenin tin olduğunu biliyordum. Bu bir emareydi ve şimdi seni bana niçin işaret ettiğini biliyorum.”
Esrarengiz doğrulamasını bana açıklamasını istedim, takat yanıtı daha da muğlak oldu:
“Belirli bir malumatın mirasçısıyım. Bu başkalarına açıklayamayacağım, beni derinden ilgilendiren öğretilerin bir yönü. Bu bir haberci aracılığıyla söylenmelidir. Caddenin kıyısında tinin seninle nasıl dans ettiğini gözlediğimde, bu habercinin sen olduğunu anladım.”
Bu konudan daha fazla bahsetmesi için ısrar ettim, fakat ne zamanın ne de yerin uygun olduğunu söyledi.