Nagual ile karşılaşma - Armando Torres

2-Kişisel Önemlilik
Otelin holüne zamanında geldim. Onu henüz bir dakika beklemiştim ki, merdivenlerden indiğini gördüm. Selâmlaştıktan sonra, lezzetli bir kahvaltının servis edildiği restorana yöneldik.
Bir an için, ona bir soru sormak istedim ama o samimi bir jestle ağzımı kapattı. Sessizce kahvaltımızı yaptık.
Kahvaltı bitince, Zocalo tarafındaki Doncesles caddesinde yürüyüşe çıktık. Sahaflarda kitapları karıştırırken, bana genelde insanlarla özel konuşmadığını, ama benim farklı bir halim olduğunu, zira bunun belirtisini gördüğünü söyledi. Neden bahsettiğini bilmiyordum ve susmayı tercih ettim, çünkü söylediğine dair yapabileceğim herhangi bir izah, sadece cahilliğimi yansıtmış olacaktı.
“Birçok kez enerjisel durumumun beni öğrenciler edinmekten alıkoyduğunu söyledim. İnsanlar bundan dolayı bazan düş kırıklığına uğradılar, fakat başka alternatif yok!”
Dereden tepeden konuştuk. Hayatım üzerine birçok soru sordu, telefon numaramı istedi ve ertesi gece bir arkadaşın evinde bir konferans vereceğini söyledi. Yardımcı olmam için oraya davet ediliyordum ama ilişkimiz gizli kalacaktı. Orada ona yardımcı olmanın beni çok sevindireceğini söyledim. Bana saati ve yeri söyledi.
Ziyaret ettiğimiz kitapçıların birinde, Görmek başlıklı kitaplarından birinin bir örneğini bulduk. Bir Yaqui Büyücüsünün Öğretileri. Kitap roman reyonunda bulunuyordu ve bu onun çok canını sıktı. Bu durumu, “İnsanlar kendilerini kuşatan gizemin tahayyül bile edemedikleri güncellikleri tarafından nasıl da massediliyorlar,” diye yorumladı. “Tanımadığımız bir şeyle karşılaştığımızda, onu otomatikman günlük hayatı kolaylaştıran bir kategori içinde sınıflandırıyor ve unutuyoruz.”
Kitapların sayfalarını büyük bir ilgiyle karıştırması ve kimi zaman okşayan, saygılı bir tarzda elini onların üzerinde gezdirmesi dikkatimden kaçmadı. Onların daha yalın, bilgi biriktiren parçalar olduklarını ve içlerinden önemsiz bir biçim altında sunulan birinin, bizi bilgiye götürmesi gerektiğini; bilincimizi artırmak için ihtiyaç duyduğumuz malumatın en beklenilmeyen yerlerde saklı olduğunu söyledi. "Çevremizdeki her şeye karşı böylesine katı olmasaydık, inanılmaz gizlerle karşılaşırdık,” diye ekledi.
“ihtiyacımız olan tek şey; kendimizi bilgiye açmak, bilgi bir çığ gibi üzerimize çullanacaktır.”
Fiyatı neredeyse bedavaya düşürülmüş kitapların sergilendiği bir masaya bakarken, yeni kitaplarla mukayese edilerek kitapların ne ölçüde ucuzlatıldığına dikkat çekti. Ona göre, insanların gerçekten bilgilenme aramadıklarını kanıtlıyordu bu. Onların aradığı, satın alıcı statülerini muhafaza etmekti. Ona hangi tür kitapları tercih ettiğini sordum, her şeyle ilgilendiğini söyledi. Bununla beraber bugün, bazı şiirlerin çok özel bir derlemesi olan,
yeni baskısı çıkmamış eski bir yayını aradığını söyledi. Ve onu bulmasına yardım etmemi istedi.
Uzun bir süre kitap tepelerinin çevresinde döndükten sonra, buna bir son vermek için, içlerinde aradığı kitap olmadığı halde bazılarını aldı. Suçlu bir gülümsemeyle kabul etti:
“Bu benim başıma hep gelir!”
Öğle civarı, farklı basımevlerinin hizmet sunduğu bir meydanda dinlenmek için bir banka oturduk. Önceki gece yaptığı açıklamaların beni şaşkın bıraktığını ona itiraf etmek için bu fırsatı değerlendirdim ve büyücülerin savaşının neye dayandığını daha detaylı bir biçimde bana açıklamasını istedim.
Büyük bir güler yüzlülükle, bu konunun beni etkilemesinin doğal olduğunu, zira her insanoğlu gibi, doğumdan itibaren dünyayı bir koyun sürüsü tarzıyla algılamaya sürüklenmiş olduğumu açıkladı. Topluluklarının zaaflarına karşı yıllarca süren inatçı bir mücadeleyle, müştereklik zorlamasından kendilerini nasıl kurtarmayı başardıklarının hikayesini anlattı. Sabırlı olmamı tavsiye etti; zamanı geldiğinde meseleler benim için anlaşılır hale gelecekti.
Bu hoş sohbetten bir müddet sonra, vedalaşmak için benimle tokalaştı. Merakımı yenemedim ve bana dair bir belirti gördüğünü söylediğinde ne demek istediğini sordum.
Yanıtlamak yerine, sol omzum üzerinde bir noktaya dikkatlice baktı. Kulağım anında ateşlenip, uğuldamaya başladı. Bir süre sonra, kendisinin yanıtı bilmediğini zira işaretin benzer özelliğini okuyamadığını, fakat bunu dikkate almak gerektiğinin çok aşikâr olduğunu söyledi.
Sözlerine devam ederek:
“Sana yol gösteremem ama seni bütün yeteneklerinin sınırlarını zorlayacağın bir uçurumun karşısına koyabilirim. Bu sana bağlı; ya uçuşun için fırlarsın ya da saklanmak için rutinlerinin emniyeti ardına koşarsın.”
Sözleri merakımı daha fazla uyandırdı. Ona hangi uçurumdan bahsettiğini sordum. Benim kendi rüyamdan bahsettiğini söyledi bana. Bu yanıt beni şok etti. Carlos kesin bir biçimde, içsel ikilemime işaret etmişti.
Coyocân tarafında, küçük sevimli bir eve vardığımda saat yediye çeyrek vardı. Ev sahibi izlenimi veren, genç, hoş bir kadın beni karşıladı. Carlos'un vereceği konferansa davetli olduğumu söyledim, beni içeri buyur etti. Tanıştık, adının Martha olduğunu sövledi.
Odada sekiz kişi vardı. Sonra başka iki davetli daha geldi ve onlardan sonra Carlos göründü. Her zamanki gibi bizi içtenlikle selamladı. Bu sefer, çok resmî bir tarzda giyinmişti, ceketli ve
kravatlıydı ve ona entellektüel bir hava veren bir çanta vardı elinde. Birçok konudan bahsetmeye başladı ve neredeyse göze çarpmayan bir biçimde, konferansının temel konusuna girdi: Kişisel önemlilik nasıl silinir.
Girizgâh olarak, anlamlılık rolünü duyularımızı perdeleyen ve şeyleri açıkça ve nesnellikle görmemizi engelleyen bir tür bilişsel ahenksizlik oluşturan, yaptığımız, söylediğimiz ya da düşündüğümüz her şeye bağlanmamız olarak açıkladı.
“Dumura uğramış kuşlar gibiyiz. Uçmak için gereken her şeyle doğduk; bununla birlikte daima benliğimizi sıkıca çevreleyen bu küçük çemberin içinde uçmak zorundayız. Bizi bağlayan zincir kişisel önemliliktir.
Sıradan bir insan varlığını savaşçıya dönüştürecek yol çok zahmetlidir. Her şeyin merkezinde olma duygumuz, en önemli olma ihtiyacı her zaman kendi damgasını vuruyor. Kendimizi önemli hissediyoruz. Dolayısıyla bir kişi önemli olduğu zaman, herhangi bir değişiklik yapma niyeti ağır, çapraşık ve sancılı bir süreç oluyor. Bu duygu bizi tecrit ediyor. Eğer bu duygu olmasaydı, bilinç denizinde akıyor olacaktık ve benliğin kendisi için var olmadığını, onun yazgısının Kartal'ı beslemek olduğunu bilecektik.
Önemlilik duygusu çocukken sosyal anlayışımızı olgunlaştırdığımız sırada gelişir. Aramızda iletişim kurmak için yaslanabileceğimiz bir uzlaşı dünyası inşa etmeye alıştırıldık. Fakat bu armağan nahoş bir bağlılık oluşturuyor. Bu benlik düşüncemizdir. Benlik zillinsel bir yapıdır, dışarıdan gelir ve ondan kurtulmamızın vakti geldi.”
Carlos, iletişimimiz sırasında meydana gelen tüm yanlış anlamaların, kabul etmiş olduğumuz uzlaşının büsbütün yapay olduğunun canlı birer kanıtı olduğunu belirtti:
"Dünyayı algılama tarzımızı bozan durumları binlerce yıl süresince tecrübe ettikten sonra, eski Meksika büyücüleri önemli bir olguyu keşfettiler: Yegâne bir gerçeklik içinde yaşamaya mecbur değiliz zira evren daha akıcı ilkelere göre inşa edilmiştir ve neredeyse algının sayısız gamlarını üreten sonsuz bir biçimi ihtiva edebilir.
Bu tespitten yola çıkarak, büyücüler gerçekte insanoğlunun bu gamların birisi içinde dikkatini dışarıdan sabitlemeye yatkın olduğu sonucuna varmışlardır. Burada kendimizi biçimlendiriyoruz ve bir şeyleri biricikmiş gibi nasıl algılayacağımızı öğreniyoruz. Sekter bir dünya içinde yaşama fikri bundan dolayı doğmakta, sonuçta özel bir ben olma duygusu bu nedenle kendini üretiyor.
Kabul etmiş olduğumuz betimlemenin genç fidanı tahkim etmesi ve ona yol göstermesi için ona bağlanmış sert bir çubuğa benzer kıymette, bir taşınmaz olduğuna hiç şüphe yok. O bu bükülmezlikte biçimlenen bir toplumun içinde, bizim normal insanlar olarak gelişmemize imkân verir. Bunu gerçekleştirmek için, bir şeylerin kaymağını almayı - yani duygularımıza kadar erişen koca hacimli verilerin titiz okumalarını yapmayı öğrendik. Fakat bu okumalar gerçeğe dönüşünce, dikkatimizin bükülmezliği bir çıpa gibi işlev görür, dolayısıyla bu bizi inanılmaz olanaklarımızın bilincine varmaktan alıkoyar. Don Juan insan algısını sınırlayanın çekingenlik olduğunu söylerdi. Bizi çevreleyen dünyayı kullanabilmek için; her şeye tanıklık etmemizin olanağı olan algısal armağanımızı bırakmak zorunda kaldık. Tanınmışın güvencesi adına bilincin uçuşunu kurban ediyoruz. Güçlü, gözüpek, sağlam hayatlar sürebiliriz; kusursuz savaşçılar olabiliriz, fakat cesaret etmiyoruz!
Bizim mirasımız, içinde yaşayacağımız sağlam bir evdi, ama biz onu benliğimizi korumaya vakfedilmiş bir kaleye dönüştürdük ya da daha doğrusu bütün bir hayatı baştan sona kısıtlayarak, enerjimizi ölüme mahkum ettiğimiz bir mapushaneye. Yıllarımız, gücümüz ve en iyi duygularımız bu yapının payandalarını ve tamirlerinin yararına boşu boşuna harcanıyor, zira onunla özdeşleşmeye başlıyoruz. Çocuk sosyal bir varlık olma sürecinde büyürken, başlangıçtaki sağlıklı kendi kendini koruma duygusu, dikkatin bencil bir ilanına dönüşmeye başlar; kendi önemliliğinin çarpık bir inancını edinir. Kabul ettiğimiz bütün armağanların içinde, en zalimi kişisel önemliliktir. Sihirli ve hayat dolu bir yaratığı alımsız, kibirli, sefil bir şeytana dönüştürür.”
Ayakkabılarını bize göstererek, kendimizi önemli hissetmenin bizi saçma şeyleri yerine getirmeye zorladığını söyledi.
“Bana bakın! Bir gün, neredeyse her biri bir kilo çeken çok şık bir çift ayakkabı satın aldım. Ayaklarımı sürüyerek yürüme ayrıcalığına sahip olmak için, beş yüz dolar ödedim! Kişisel önemliliğimiz yüzünden, ağzımıza kadar öfke, imrenme ve yoksunluk doluyuz. Hatırımızı hoş eden duygular tarafından kılavuzluk edilmeyi kendimize hak görüyoruz ve ‘bu beni yorar!’ türü ya da bir başka ‘ehlikeyiflilik’ mazaretiyle kendi kendimizi tanıma işinden kaçıyoruz. Tüm bunların ardında daima daha kalın kafalı ve daha az doğal bir içsel söyleşiyi susturmaya çalışma kaygısı var.”
Konferansın bu noktasında Carlos bazı soruları yanıtlamak için bir mola verdi. Kişisel önemliliğin insanoğlunun biçimini sert bir zırha dönüştürerek onu ne şekilde deforme ettiğini örnekleyen
birçok hikayeyi anlatmak için bu aradan yararlandı. Bu hikayeler karşısında, bir savaşçı gülmesi mi ya da ağlaması mı gerektiğini bilemezdi.
“Don Juan'la geçen uzun çömezlik yıllarından sonra, uygulamalarından o kadar korkmuştum ki bir müddet ondan uzaklaştım. Onun ve velinimetimin bana yaptıklarını kabul edemiyordum. Bunlar gayri insani ve gereksiz görünüyordu. Daha yumuşak bir muameleyi arzulamıştım! Bu zaman zarfında, doktrinlerinde kendi kaçışımı gerekçelendirebileceğim bilgiler bulmayı umarak dünyanın her yerinden farklı tinsel ustaları ziyaret ettim.
Vakti zamanında, yarı Tanrı takılan California'lı bir guruyla tanıştım. Beni öğrenci olarak kabul etti ve bana bir meydanda dilencilik yapmaya gitme işi verdi. Benim için yeni bir deneyim
olacağı düşünülebilirdi ve muhtemelen, önemli bir ders alacaktım bundan. Bütün cesaretimi topladım ve benden isteneni yaptım. Geri döndüğümde, ona; ‘şimdi sıra sende!’ dedim. Öfkelendi ve beni sınıftan kapı dışarı etti.
Bir başka yolculuk sırasında, tanınmış Hintli bir ustayı görecektim. Sabah erkenden evine vardım ve başkalarıyla sıraya girdim. Gel gör ki, bu beyefendi bizi saatlerce bekletti. Merdivenin başında göründüğünde ise, bizi kendi evine kabul etmekle sanki büyük bir lütufta bulunuyormuş gibi küçümseyen bir hali vardı.
Pek vakur bir tarzda merdivenlerden inmeye başladı, ama ayakları geniş tuniğine takıldı, yere düştü ve kafatası kırıldı. Oracıkta, gözümüzün önünde öldü!"
Bir başka vesileyle Carlos, kişisel önemlilik şeytanının kendini sadece usta varlıklar olduğuna inanan bireyler gibi göstermediğini; bunun genel bir sorun olduğunu ve kişisel önemliliğin surlarının en sağlamlarından birinin, kişisel görünüşe verilen önem olduğunu söyledi bizlere:
“Boyum, benim için her zaman çok acı verici bir mesele olmuştu. Don Juan âdet olduğu üzere, boyumla alay ederek huysuzluğumu kızıştırıyordu. Bana: ‘Sen egomanyak oldukça daha da küçülüyorsun! Bir bit gibi küçük ve çirkinsin; senin tek tercihin ünlü olmak, zira diğer türlü yoksun! ’ demek onun âdetiydi. Beni bu şekilde görüyor olma olgusunun basitliğinin onda kusma isteği uyandırdığını söylüyordu—kendi hesabıma ona son derece müteşekkirim.
Yorumları beni yaralıyordu, zira hatalarımı abarttığına inanıyordum. Ama bir gün, Los Angeles'ta bir mağazaya girdim ve Don Juan'ın haklı olduğunu anladım. Arkamdan birinin: ‘Bu kısa!’ dediğini duydum. Öyle bozulmuştum ki nevrim döndü, arkama döndüm ve var gücümle adamın suratına bir yumruk attım. Oysa hemen ardından adamın hiç de benim hakkımda bir yorum yapmamış olduğunu, sadece para üstünün eksikliğinden bahsettiğini anladım... Don Juan'ın savaşçı biçimlenişimiz süresince bize verdiği öğütlerinden biri de, ‘benliğin devamlılığı için araçlar’ dediği şeyleri kullanmaktan kaçınmamız gerekliliğiydi. Bu kategori aynalar gibi nesneleri, kişisel tarihimizle ilgili fotoğraf albümlerini ve akademik sanların teşhirini kapsıyordu. Onun büyücüler grubu bu öğüdü harfi harfine yerine getiriyordu, ama biz çömezler hiçbir şey yapmaya mecbur değildik. Bununla beraber, hangi nedenle olduğunu bilmesem de, onun uç biçimdeki titizlenişini anladım ve o günden beri fotoğrafımın çekilmesine izin vermedim. Vakti zamanında bir okuma esnasında, fotoğrafların kişisel bir çıkar algılaması olduğunu ve bu isteksizliğin ardındaki amacımın şahsım çevresindeki kuşkuyu korumak olduğunu açıkladım. Epey sonra, ruhani bir rehber gibi takılan bir kadının ‘eğer Meksikalı bir barmen yüzüne sahip olsaydım, fotoğraf çekilmesine ben de izin vermezdim,’ diye fikir beyan ettiğini öğrenmiştim.
Kişisel önemliliğin tuhaflığını ve onun homojen biçimde herkese büsbütün bulaştığını gözlemleyerek, görücüler insanoğlunu Don Juan'ın daha da gülünç üç isim bulduğu kategorilere ayırdılar: İşeyenler, osuranlar ve kusanlar. Hepimiz bu kategorilerden birinin içine düşeriz.
işeyenler dalkavukluklarıyla ayırt edilirler; iltifatçı, yapışkan ve sıkıcıdırlar. Onlar daima sizi şımartmak isteyenlerdir. Size özen gösterirler, sizin adınıza öngörürler, size annelik yaparlar.
Baştan aşağı merhamettirler! Bu yolla, gerçekliği saklı topraklara gömerler; inisiyatif alamazlar ve tek başlarına asla hiçbir şey yapamazlar. Yapacakları şeyleri algılamak için, bir başka insanın buyruğuna ihtiyaç duyarlar. Ve onlar adına üzülerek söylüyorum ki, daima çaresiz, düş kırıklığına uğramış ve sulugözlü olmalarından dolayı; başkalarının da kendileri gibi nazik olduklarını farz ederler.
Osuranlar, buna karşın, ters yöndedirler. Öfkelendiren, bayağı ve kendi kendine yeterli, daima daha etkili ve girişkendirler. Size ilişince, artık size huzur vermezler. Karşılaşabileceklerinizin en berbatları bu kişilerdir. Eğer huzurunuz yerindeyse, osuruk yetişir, sizi tam anlamıyla tavlar ve sizi mümkün mertebe kullanır. İnsanlığın hakimleri ve liderleri olmak için doğal bir yetenekleri vardır. Bunlar, iktidarı muhafaza etmek için öldüren cinstendir.
Bu iki kategorinin arasında kusanlar var. Etkisizdirler, onlar ne kendilerini dayatırlar ne de onlara öncülük edilmesine izin verirler. Mağrur, gösterişçi ve teşhircidirler. Bize olağanüstü oldukları izlenimini verirler, ne var ki hiçtirler. Bu cakadır. Onlar
kendilerine haddinden fazla inanan insanların karikatürüdürler, fakat onları dikkate almazsanız, ehemmiyetsizlikleriyle tuzla buz olurlar.”
Dinleyicilerden birisi ona, “Bu üç kategoriden birine mensubiyet zorunlu bir karakteristik midir, yani ışıltımızın doğuştan gelen bir koşulu mudur?” diye sordu. Carlos:
“Hiç kimse böyle doğmasa da, buna böyle teslim oluyoruz! Çocukluğumuz sırasında bizde iz bırakan sıradan küçük bir talihsizlik yüzünden; ebeveynlerimizin baskısından ya da önceden kestirilmesi zor bir başka etmenden dolayı bu kategorilerden birine düşüyoruz. O andan itibaren ve büyürken, otantik varlığımıza son verdiğimiz ve aktörleri haline dönüştüğümüz günü artık hatırlayamasak bile, o zamandan sonra benliğimizi savunmaya ihtiyaç duymuş olmalıyız. Bir çömez büyücüler dünyasına girdiği sırada, kişiliğinin temeli önceden biçimlenmiştir dolayısıyla artık hiçbir şey geçersiz kılınamaz. Ona kalan tek seçenek bunların hepsine gülmektir. Ama durumumuz doğuştan da olsa, büyücüler görmeleri sayesinde kendimizi ne türden bir önemliliğe teslim ettiğimizi tespit edebilirler zira bizi kuşatan enerji alanı içindeki düzenli deformasyonlar, yıllara yayılan süreçte doğamızın mulajında açığa çıkar.”
Carlos önemliliğin özelliğinin, rüya görmemize imkân veren aynı tip enerjiden beslenmesi olduğunu açıklayarak sözlerine devam etti. Bu nedenle, nagualizmin temel şartı kayıptır, çünkü bu kullanımımızdaki bir enerji artığını serbest bırakır: tedbirli olmazsak, savaşçının yolu bizi sapınca götürebilir.
‘'Çömezlerin çoğunun başına gelen budur. Enerjilerini ekonomize ederek ve potansiyellerini geliştirerek, doğru şekilde işe başlarlar. Ama giderek erk kazanmaya başladıkça bunu yapmazlar, kendilerinde bir paraziti de beslerler. Eğer egouzun baskısından vazgeçmeye hazırsak, ki sıradan insanlar olarak bunu yeğlemeliyiz, önemli olduğunu düşünen bir büyücü var olabilecek en üzücü şeydir. Kişisel önemliliğin hainliğini aklınızdan çıkartmayın: o neredeyse kusursuz bir alçakgönüllülük maskesi giyebilir zira acelesi yoktur. Tüm bir uygulama yaşantısının ardından, asgari bir dikkatsizlik, ufak bir yanlış adım yeterlidir— ve o sessizce
kuluçkasından çıkmış bir virüs gibi ya da yıllar boyu çöl kumunun altında bekleyen ve ilk yağmur damlalarıyla, uyuşukluğundan uyanıp üreyen kurbağalar gibi yeniden çıkar.
Onun doğasını hesaba katarak, çömezlerinin kişisel önemliliğine o infilak edene kadar saldırmak velinimetin ödevidir. Hiçbir acıma gösteremez. Bir savaşçı kendisini bekleyen yolun zorluğuna hazırlanırken, alçakgönüllü olmayı öğrenmelidir. Yoksa bilinmeyenin kargılarını metanetle karşılamak için en düşük şansı olmayacaktır. Don Juan öğrencilerini zalimliğe varana kadar cezalandırıyordu. Benlik ahtapotunu kontrol etmek için, günün yirmi dört saatinde bir uyanıklık tavsiye ediyordu. Elbette, dikkate almıyoruz! Çömezlerin en ilerisi Eligio dışında, utanmaz bir tarzda hepimiz eğilimlerimize teslim oluyorduk. Bu La Gorda için ölümcül oldu!
Bize Don Juan'ın ileri öğrencilerinden, büyük bir savaşçı erk geliştiren ama insani ayağının kötü alışkanlıklarını kontrol edemeyen Maria Elena (La Gorda)’nın hikayesini anlattı:
O bunu kontrol altında tutuğunu düşünüyordu, fakat durum hiç de böyle değildi. Çok egoist bir ilgiyi kendinde muhafaza ediyordu, kişisel bir bağlılığı, savaşçı grubundan beklentileri vardı ve bu onu öldürdü.
La Gorda kendini incinmiş hissediyordu zira benim çömezleri özgürlüğe götürüşümü yetersiz görüyordu ve beni asla yeni nagual olarak kabul etmedi. Bir zamanlar Don Juan'ın güçlü kadın yöneticisi gözden kaybolmuştu, benim yetersizliğime hatta enerjisel anomalime kusur bulmaya başladı. Akabinde Genarolar ve Küçük Kız Kardeşlerle (Don Juan ve Don Genaro'nın çömezleri) bağlaştı, ve klanın lideriymiş gibi davranmaya başladı. Fakat bu onu kitaplarımın kamuoyundaki başarısından daha da fazla azdırdı.
Bir gün, bir kendi kendine yeterlik patlaması içinde hepimizi topladı, karşımıza dikildi ve bağırdı: “Salaklar sürüsü! Ben gidiyorum!”
Bildiği içten gelen ateş alıştırmasını kullanarak Don juan ve Don Genaro'ya ulaşmak için birleşim noktasının yerini nagual dünyasına kadar değiştirebiliyordu. Fakat o öğle sonrası çok tahrik olmuştu. Bazı çömezler onu sakinleştirmeye kalktı ama bu onu daha da öfkelendirdi. Hiçbir şey yapamıyordum, vaziyet erkimi felce uğratmıştı. Külhanbeyce ve hiç de kusursuz olmayan bir çabanın ardından hastalandı ve kaskatı düşüp öldü. Egomanyaklığı onu öldürdü.
Bu garip hikayedeki kıssadan hisse niyetine Carlos, bir savaşçının asla delilik noktasına kadar gitmeyi kendine hak göremeyeceğini, çünkü bir ego saldırısıyla ölümün ölmenin en aptalca biçimi olduğunu söyleyerek sözlerine devam etti.
“Kişisel önemlilik öldürücüdür, enerjinin özgür akışını durdurur dolayısıyla bu ölümcüldür. İnsan olarak sonumuzdan o sorumludur ve bir gün türe son verecek olan odur. Bir savaşçı onu bir kenara koymayı öğrendiği zaman, tini açılır, kafesinden kurtulmuş ve özgürlüğüne yeniden kavuşmuş vahşi bir hayvan gibi sevinçten uçar. Kişisel önemlilikle farklı biçimlerde mücadele edilebilir, ama ilk önce onun var olduğunun farkına varmak gerekir. Eğer bir hatanız olursa ve bunu kabul ederseniz, işin yarısını daha şimdiden halletmişsinizdir! Öyleyse her şeyden önce bunun bilincine varın. Bir post-it alın ve ona ‘KİŞİSEL ÖNEMLİLİK ÖLDÜRÜR’ yazıp onu evinizin en görünür yerine yapıştırın. Her gün bu cümleyi okuyun, çalışırken bunu aklınızda tutmayı deneyin, derinliğine bunu düşünün. Belki bir gün gelecek onun anlamı içinize dokunacak ve bir şeyler yapmaya karar vereceksiniz. Farkına varmak özü gereği büyük bir yardımdır zira benliğe karşı mücadele onun kendi dürtüsünü ortaya çıkartır.
Kişisel önemlilik genellikle, eylem çapı başkaları tarafından görülme ve kabul edilme arzusundan, büyüklenme ve alay ediciliğe kadar uzanan duygularımızla beslenir. Ama onun en sevdiği alan kendisi ve çevremizdekiler için acımadır. Onun izini sürmek için, öncelikle coşkularımızı en küçük zerrelerine kadar
ayırmak ve onları besleyen kaynakları bulup çıkarmak zorundayız. Duygular nadiren saf bir biçim altında görünürler. Onlar kılık değiştirirler. Hızlarından kaynaklı olarak onları muhakeme edemiyoruz, onları tavşanlar gibi avlamak için, çok incelikli bir stratejiyle ilerlemek zorundayız. En aşikâr şeylerle başlayalım: ‘Hangi noktada kendimi ciddiye alıyorum? Neye bağlanıyorum? Zamanımı neye adıyorum?’ gibi. Bunlar çok küçük bir dikkati serbest bırakmak için kâfi enerjiyi biriktiren, değiştirmeye başlayabileceğimiz şeylerdir, bunlar alıştırmaya daha derin biçimde nüfuz etmemize imkân verecektir.
Örneğin, televizyon izleyerek saatler geçirmek yerine, koşu yapmaya gitmek ya da arkadaşlarımızla aptalca şeyler hakkında sohbet etmek, bu zamanın küçük bir kısmını tarihimizi özelemeye, bazı fizik alıştırmaları yapmaya ya da sadece bir parka gitmeye, ayakkabılarımızı çıkarıp çimlerin üzerinde yürümeye adayabilseydik. Basit görünüyor, fakat bu pratiklerle duyumsal panoramamız değişir. Bize kaybetmemiz için verilmiş fakat daima burada olan bir şeyi tekrar elde ederiz.
Bu küçük değişikliklerle başlayıp, burnu büyüklüğümüzün kendisini o çılgınlığa varan yansıtmaları içindeki, bulunup çıkartılması daha zor öğeleri analiz edebiliriz. Örneğin: ‘Nelerdir benim inançlarım? Kendimi ölümsüz olarak mı görüyorum? Özel miyim? Dikkate alınmayı hak ediyor muyum?’ Analizin bu tipi inaçlar alanına girer - duygularımızın sert çekirdeğidir— siz de içsel sessizlik sırasında buna girişmek ve dürüstçe ateşli bir yükümlülüğü ortaya çıkarmak zorundasınız. Yoksa, akıl her türden haklı çıkarmayla zeytinyağı gibi üste çıkacaktır.”
Carlos bu alıştırmaların bir aciliyet duygusuyla yapılması gerektiğini zira, gerçekte söz konusu olanın güçlü bir saldırıda hayatta kalmak olduğunu sözlerine ekledi.
“Kişisel önemliliğin acımasız bir zehir olduğunu fark edin.
Kaybedecek zamanımız yok, ihtiyacımız olan aciliyettir. Ya şimdi ya asla! Bir kez duygularınıza neşter vurunca, çabalarınızı insani çıkarın ötesinde acımasızlık alanına kadar yeniden kanalize etmeyi öğrenmeniz gerekecek. Görücüler için, bu alan ışıltımız içindeki bir bölgedir, akıl bölgesi kadar işlevseldir. Dünyayı yansız bir bakış açısıyla değerlendirmeyi öğrenebiliriz, tıpkı çocukluğumuzdan itibaren onu akıl perspektifinden yargılamayı öğrenmiş olduğumuz gibi. Odaklanma noktası olarak tek fark yansızlıktır, bu çok daha yakındır savaşçının hâletiruhiyesine.
Bu tedbir olmadan, kişisel önemliliğimizin izini sürme alıştırmasından kaynaklanan coşkusal burgaç öyle sancılı biçimde açığa çıkabilir ki, bu bizi intihara ya da çıldırmaya götürebilir. Çömez acımasızlık konumundan dünyayı seyre dalmayı öğrendiğinde, enerjisel harcama gerektiren her durumun ardında kişisiz bir evren olduğunu fark ederek, bir duygu düğümü olmayı keser ve akışkan bir varlık olur.
Merhametin yarattığı problem, bizi meseleleri baştan sona hoşgörü özgülünde görmeye zorluyor olmasıdır. Merhameti bulunmayan bir savaşçı istencini ilgisizlik merkezine yerleştirmiş ve 'zavallı ben' demekten artık hoşlanmayan bir insandır. O düşkünlükleri için hiçbir acıma hissetmeyen ve kendine gülmeyi öğrenmiş bir bireydir.
Kişisel önemliliği tanımlamanın bir yolu da, onu toplumsal etkileşimimiz sırasındaki düşkünlüklerimizin bir izdüşümü olarak anlamaktır. Bunlar gerçekte hiçbir savunması olmadığı olgusunu gizlemek için, bazı küçük evcil hayvanların tehditkâr çığlık ve pozları gibidir. Önemliyiz çünkü korkuyoruz ve biz korktukça, ego daha da var oluyor.
Bununla beraber, neyse ki savaşçılar için, kişisel önemliliğin zayıf bir noktası vardır. O, kendi varlığını sürdürmek için ihtiyaç duyduğu kabule bağımlıdır. Yükselmek ve havada kalmak için hava akımına ihtiyaç duyan bir uçurtma gibidir, yoksa düşer ve parçalanır. Eğer hiçbir önemliliği önemli saymazsak, bu iş sonunda biter!
Bunu bilerek, bir çömez ilişkilerini soğutur. Ben'ini onaylayan ve pek çok kere tekrarlanmış hiçbir önemi olmayan insani şeylerden kaçmayı öğrenir. O eleştiriyi arar, pohpohlanmayı değil. Zamanla, yeni bir hayata yol alır, tarihini siler, adını değiştirir, yeni kişiliği keşfeder ve egosunun sebatkâr sık boğazını fesheder. Kendini, otantik varlığının kontrolü ele almaya zorlandığı
durumlara hazırlar. Bir erk avcısı acımasızdır; her kimin olursa olsun gözlerde kabul aramaz.
Acımama durumu şaşırtıcıdır. Kesintisiz tazyik yılları boyunca adım adım ona varmaya çalışılır ve kalıbımızı kıran ve bizi mutlu ve huzurlu bir gülümsemeyle dünyaya bakmamızı sağlayan ani bir titreme gibi, birdenbire ortaya çıkar. Uzun yıllardan beri ilk kez, kendi başımıza var olmanın korkunç yükünden kurtulduğumuzu hissederiz ve bizi kuşatan gerçekliği görürüz. Bir kez bu noktaya ulaştık mı, tek başına değilizdir. Derin bir akıl almazla bizi bekler, Kartal'ın kalbinden gelen ve saniyenin binde birinde bizi ılımlılık ve bilgelik evrenlerine taşıyan bir yardım.
Artık kendimiz için hiçbir acımamız olmadığında, kişisel sönmemizin darbesiyle zarafetle yüzleşebiliriz. Ölüm savaşçıya değer ve ılımlılık veren güçtür. Önemli olmadığımızın farkına sadece ölümün gözlerinin içine bakarken varabiliriz, işte o zaman, ölüm yaşamak için yanı başımıza gelir ve başlar bize gizlerini açmaya.
Ölümün değiştirilemez doğasıyla temas, çömezin karakteri üzerinde silinmez bir iz bırakır. Evrenin tüm enerjisinin her şeyle bağlantılı olduğunu ilk kez anlar. Fizik yasası içinde kendi aralarında ilişkili bir nesne dünyası yoktur. Varolan, dikkatimizin erki bize izin verir vermez, karmaşık biçimde birbirleriyle bağıntılılığı içinde yorumlayabileceğimiz ışıldayan bir yayılım panoramasıdır. Her eylemimiz değerlidir zira sonsuzluktaki çağlayanları harekete geçirirler. Bu nedenle, hiçbir şey bir başkasından daha değerli değildir, hiçbir şey bir başkasından önemli değildir.
Bu vizyon kendimize karşı bağışlayıcı olma eğilimimizi keser. Evrensel bağa tanıklık ederken savaşçının zihni, duyguların karşı-zorbalığı tarafından işgal edilir. Bir yandan, anlatılmaz bir sevinç ile yüce derin bir saygı ve var olan her şeye karşı kişisel olmayan bir ilgi duyar. Öte yandan, kaçınılmaz bir duygu ve kendine merhamet etmeyle ilgisi olmayan derin bir hüzün; sonsuzluğun kalbinden gelen bir hüzün, onu asla terk etmeyecek münzevi bir bora. Bu arıtıcı duygu tüm insani akılcılaştırmaların akamete uğradığı yerde savaşçıya maceraya atılması için ılımlılığı, kurnazlığı ve ihtiyacı olan sessizliği verir. Böylesi koşullar içinde, kişisel önemlilik artık tutunamaz.

-Ölüm Bilinci
Geçen yıllar boyunca, dünyayı anlama ihtiyacı beni bilimsel, dinsel ve ortak bir paydaya sahip olan neredeyse her şey üzerine ortak bir malumat yığınını istiflemeye götürmüştü: Bunların ortak paydası, insanın devamlılığına büyük bir güvendi. Carlos bir büyücünün gözleriyle evreni görmeme yardım ederek, bendeki bu duyguyu yıktı. Ölümün iptal edilemez bir gerçeklik olduğunu ve ikinci el inançlardan faydalanılarak onu kabul etmekten kaçmanın utanç verici bir şey olduğunu gösterdi bana. Bir vesileyle birisi ona sordu:
“Carlos, gelecekten ne bekliyorsunuz?”
Sıçradı:
“Beklenecek hiçbir şey yok! Büyücülerin ertesi günü yoktur!”
O gece, San Jeronimo bölgesi yakınında özel bir rezidansın oditoryumunda büyük bir grup toplanmıştı. Vardığımda, Carlos çoktan gelmişti. Soruları istekle yanıtlarken gülümsüyordu.
Giriş konusu, "yapmama" denilen, günlük alışkanlıklanmızın tüm izini hayatımızdan kovmak için özellikle tasarlanmış bir etkinlikti. Yapmamanın çömezlerin gözde alıştırması olduğunu ifade etti, zira enerji için çok canlandırıcı bir karışıklık yaratarak onları muazzam bir alanın içine sokuyordu. "Dünyayı durdurmak" dediği, bilinç üzerindeki bu sonuncu etkiydi.
Kimi soruları yanıtlarken, yapmamanın ussallaştırılamayacağını açıkladı. Onu anlamak için girişilecek herhangi bir çaba aslında eğitimin bir kabulüdür —ve bu otomatik olarak "yapma" alanına denk düşer.
“Uygulamanın bu tipini ele almak için büyücülüğün kaynaklarından biri içsel sessizliktir, yani hepimizin ölecek olmasıyla, ancak varoluşumuzun büyük gerçekliğiyle bir temastan gelebilen dünyayı durdurmak kadar çok büyük bir şey için gereken sessizlik niteliğidir.”
Bize şu tavsiyede bulundu:
“Eğer kendi kendinizi tanımak istiyorsanız, kişisel ölümünüzün bilincinde olun. Ölüm devredilemez; ciddi olarak sahip olabileceğiniz tek şeydir. Geri kalan her şey başarısızlığa uğrayabilir ama ölüm hayır, onu bir hakikat gibi alabilirsiniz! Hayatlarınızda doğru sonuçlar üretmek için onu kullanmayı öğrenin.
Peri masallarına inanmayı artık bırakın. Hiç kimse öte dünyada size ihtiyaç duymuyor. Aramızdan hiçbiri ölümsüzlük kadar fantastik bir şeyin uydurukluğunu aklamaya yetecek önemlilikte değil. Mütevazı bir büyücü, yazgısının yeryüzündeki başka her canlı varlıkla aynı olduğunu bilir. Sonuç olarak, yanlış umutlara kapılmak yerine, insani koşuldan kaçmak için sahip olduğumuz tek çıkış kapısına; algısal bariyerimizin kırılmasına yönelerek somut olarak ve sıkı biçimde çalışır.
Ölümün öğütlerini dinlerken, hayatınızın ve eylemlerinizin bütün sorumluluğunun farkında olun. Kendinizi keşfedin, etkili olun ve yaşayan büyücüler gibi yeğinlikle yaşayın. Bizi sersemleşmeden kurtarabilecek tek şey yeğinliktir.
Ölümle düzenlenince, müteakip adımı atmaya muktedir olacaksınız; yani bagajınızı en aza indirmeye. Bu dünya bir mapushane, dolayısıyla onu firariler gibi terk etmeliyiz; beraberimizde hiçbir şey götüremeyiz. İnsanoğlu yaradılıştan seyyahtır. Bizim yazgımız başka ufuklara uçmak ve tanımaktır. Yolculukta yatağımzı ya da yemek masanızı beraberinizde götürüyor musunuz? Hayatınızı sentezleyin!”
Carlos çağımızda insanlığın, içinde yaşadığımız zihinsel durumun maraziliği olan tuhaf bir alışkanlık edindiğini sözlerine ekledi. Yolculuk yaptığımızda, başka ülkelerden her türden işe yaramaz nesneyi satın alırız, kendi ülkemizde kesinlikle satın almayı düşünmeyeceğimiz şeyleri. Eve dönünce, onları bir köşede
biriktirir ve varlıklarını unutmaya başlarız — ta ki bir gün onların mevcudiyeti dikkatimizi çekene ve onları çöpe atana kadar.
“Ve hayat yolculuğumuz boyunca bu biçimde davranıyoruz. Hiçbir değeri olmayan faydasız şeylerden bir yükü sırtlanmış eşekler gibiyiz. Nihayetinde yaşlılık bizi ablukaya aldığında, yaptığımız her şey, bozuk bir plak gibi bazı cümleleri usanmadan tekrarlamamıza hizmet ediyor ancak.
Bir büyücü kendine sorar: ‘Tüm bunların anlamı nedir? Kaynaklarımı bana asla yardımcı olmayacak şeylere akıtmak niye?’ Büyücünün randevusu bilinmeyenledir, enerjisini anlamlı olmayanlara akıtamaz. Yeryüzündeki yolculuğumuz sırasında, gerçekten bir değeri olan şeyleri toplayın, diğer türlüsü zahmet etmeye değmez.
Bize hükmeden erk bize bir seçenek sundu. Ya hayatımızı alışkanlıklarımızın etrafında fink atarak geçireceğiz ya da başka dünyaları keşfe gitmeye kendimizi yüreklendireceğiz. Bize gerekli sarsıntıyı verebilecek tek şey, ölümün keskin bilincidir.
Sıradan bir kişi tüm var oluşunu, düşünmeye asla ara vermeksizin geçirir; zira ölüm hayatının sonundadır; her şey bir yana daima bunun için zamanımız olacaktır! Fakat bir savaşçı bunun gerçek olmadığını keşfetmiştir. Ölüm yanı başımızda yaşar, bir kol boyu mesafede, daimî bir uyanıklıkla, bizi gözetleyen, en küçük kışkırtmanın üstüne atlatmaya hazır. Savaşçı sahip oldugu her şeyin bu an olduğunu bildiğinden, sönmesinin hayvani korkusunu bir haz fırsatına dönüştürür. Savaşçılar gibi düşünelim, hepimiz öleceğiz!"
Katılımcılardan birisi sordu:
“Carlos, bir başka okuma sırasında, bize bir savaşçı tinine sahip olmanın ölümü bir ayrıcalık olarak görmek anlamına geldiğini söylediniz. Bu ne anlama geliyor?”
Carlos:
“Bu bizim zihinsel alışkanlıklarımızdan kurtulmamız anlamına geliyor. Yan yana yaşamaya öyle alışmışız ki ölümün karşısında bile grup halinde düşünmeye devam ediyoruz. Dinler mutlak ile temasta bireyden değil, talihlerine göre cennete ya da cehenneme giden koyun ya da keçi sürülerinden bahsederler bize. Ateist de olsak, ölümden sonra bir şey olacağına inanmasak da, bu ‘önemsiz’ jeneriğin, herkes için aynı olduğunu farz ediyoruz. Kusursuz bir hayatın erkinin bir şeyleri değiştirebileceğini sadece tahayyül edebiliriz.
Böylesine cahilce bir bakışla, sıradan insanın kendi sonuyla ilgilenirken paniklemesi ve dualarla, ilaçlarla ya da dünyanın hayhuyuyla kendinden geçerken müzakere yapmayı denemesi normal.
İnsanoğlunun egosantrik bir vizyonu ve son derece dar görüşlü bir evreni var. Geçici varlıklar olarak yazgımızı değerlendirmek için asla durmuyoruz. Bununla birlikte gelecek takıntımız bizi ele veriyor. İnançlarımızın dürüstlüğü ya da arsızlığı hiç fark etmez zira temelde hepimiz ne olacağını biliyoruz. Bundan dolayı hepimiz ardımızda izler bırakıyoruz. Piramitler, gökdelenler inşa ediyoruz, çocuklar yapıyoruz, kitaplar yazıyoruz ya da en azından bir ağacın üzerine baş harflerimizi kazıyoruz. Bu atalarımıza ait korku, bilinçdışı dürtünün ardındaki ölümün sessiz bilgisidir.
Fakat bu korkuyla yüzleşmeyi becermiş bir grup insanoğlu var. Sıradan insanların tersine, büyücüler açgözlülükle, kendilerini toplumsal kabulün ötesine taşıyacak her durumu ararlar. Kendi sönmelerinin en iyi fırsatı nedir! Bilinmeyene sık sık gerçekleşen akınları sayesinde, ölümün doğal olmadığını, büyülü olduğunu bilirler. Doğal şeyler yasalara uygundur, fakat ölüm değil. Ölmek daima kişisel bir olaydır ve sadece bu sebep yüzünden; bu erkin bir eylemidir.
Ölüm sonsuzluğun geçitidir. İçimizden her birine tam uyan kaynağımıza dönerken bir gün hepimizin içinden geçeceği bir kapı. Anlayış eksikliğimiz bizi onu ortak bir indirger olarak görmeye iter. Ama hayır, onda ortak hiçbir şey yoktur; ona ilişkin her şey sıradışıdır. Yalnız onun varlığı hayata erk katar ve duygularımızı yoğunlaştırır. Varoluşumuz alışkanlıklarla tamamlanır. Başlangıçta zaten tür olarak programlanırız ve ebeveynlerimiz toplumun bizden beklentilerine doğru bizleri yönelterek bu programla bizi uyumlu kılma işini yüklenirler. Fakat ölmek hiç kimse için bir rutin değildir zira ölüm büyülüdür. O size ayrılmaz danışmanınız olduğunu bildirir ve ‘Kusursuz ol; yegâne seçeneğin kusursuz olmaktır’ der.”
Sohbete katılan genç bir kadın, gözle görülür biçimde Carlos'un sözlerinden etkileniyordu, öğretileri içinde ölümün takınaklı mevcudiyetinin, öğretilerin karartılmasına katkıda bulunan bir ayrıntı olduğunu söyledi. Öğretiler daha iyimserlikle tanıtılsın, hayat ve uygulamaları üzerine daha fazla odaklansınlar temennisinde bulunmuş olacaktı.
Carlos gülümsedi ve yanıtladı:
“Oy iyi kalplilik! Sözlerin hayat deneyiminin eksikliğini gösteriyor. Büyücüler menfi değildir, onlar ölümü arayıp bulmaz. Fakat hayatı değerli kılanın, ölmeye değer bir amaca sahip olmak olduğunu bilirler. Gelecek kestirilemez ve kaçınılmazdır. Birgün artık burada olmayacaksın, yalınlıkla böyle gideceksin. Biliyor musun, belki de tabutunun ağacı çoktan kesildi. Savaşçı için de sıradan insan için de, yaşamanın aciliyeti aynıdır; zira onlardan hiçbiri son adımını ne zaman atacağını bilmez. Bu nedenle ölüme dikkat etmeliyiz, herhangi bir yerden üstümüze sıçrayabilir. Bir tren geçidindeki elektrikli bir demiryolunun üzerine işemek için bir köprünün üzerine çıkan bir adam tanımıştım bir gün. Çiş yüksek gerilim hatlarına dokundu, bir elektrik yükü aldı ve oracıkta kül oldu. Ölüm bir oyun değil, bir gerçeklik! Ölüm olmadan, büyücülerin yaptıklarında hiçbir erk olmayacaktır. Ölüm size bizzat eşlik eder, onu isteyin ya da istemeyin. Öğretilerde geçen başka konuları bir kenara atacak kadar küçümseyici olabilirsiniz ama kendi sonunuzla dalga geçemezsiniz, çünkü o karar erkinizin ötesindedir ve acımasızdır.
Yazgının konvoyu hepimizi yanında götürecek ayrımsız. Yine de iki tür yolcu vardır; hayatlarının her bir ayrıntısını incelttikleri için bütünsellikleriyle yola çıkabilen savaşçılar ve sıkıcı, yaratımsız varoluşlarıyla, biricik umudunu kendi basmakalıplarının tekrarı içinde bulan sıradan, ölüm bugün de gelse otuz yıl sonra da gelse, farklı hiçbir sonu olmayacak insanlar. Hepimiz buradayız, sonsuzluk rıhtımında bekliyoruz, ama herkes bunun bilincinde değil. Ölüm bilinci büyük bir sanattır. Bir savaşçının rutinlerine son verdiği an, artık tek başına olmayı ya da eşlik ediliyor olmayı
önemsemediği zamandır zira tinin sessizliğinin mırıltısını dinlemiştir; öyleyse gerçekten onun öldüğünü söyleyebiliriz. O saatten sonra, hayatın en basit şeyi bile onun için olağanüstü olur.
Bir büyücünün yaşamayı yeniden öğrenmesi işte böyle olur. Sonuncuymuşçasına her anın tadını çıkarır. Doyumsuzluk hissederek boşu boşuna çaba harcamaz ve enerjisini israf etmez. Dünyanın gizlerini düşünmek için yaşlanmayı beklemez. İlerler, keşfeder, tanır ve büyülenir.
Bilinmeyen için yol açmak istiyorsanız, kişisel sönüşünüzün bilincine varmalısınız. Yazgınızı kaçınılmaz bir olgu olarak kabul edin. Bu duyguyu arılaştırın, hayatta olma olgusunun inanılmaz yükümlülüğünü üstlenin. Ölüme dilenmeyin; teslim olanlara karşı lütufkâr değildir o. Onu tanımak için bu dünyaya gelmiş olduğunuzun bilincini yardıma çağırın. Ona meydan okuyun, ne yaparsanız yapın, onu yenecek en küçük şansınızın olmadığını biliyor olmanıza rağmen. O, savaşçıya karşı nazik olduğu kadar sıradan insana da acımasızdır."
Okuma sonrası, Carlos bizlere yapılacak bir alıştırma verdi.
“Tüm sevdiklerinizin ya da sizin için önemli olan herkesin dökümünü yapın. İçlerinden her biri için hissettiğiniz duygunun derecesine göre onları sınıflandırdıktan sonra, onları tek tek alıp ölüm tarafına geçirin.”
Kasvetli bir fısıltı odayı baştan başa dolaştı. Yatıştırıcı bir jestle Carlos ekledi:
“Çok korkmayın! Ölümde hortlakça hiçbir şey yok. Tüyler ürpertici olan kararlılıkla göğüsleyemediklerimizdir.
Alıştırmayı gece yarısına doğru yapmalısınız, birleşim noktasının sabitliği gevşerken ve siz hortlaklara inanmaya daha hazırken. Bu çok basit; sevgili varlıklarınızı kaçınılmaz sonları içinde kafanızda canlandıracaksınız. Ne zaman ya da nasıl öleceklerini düşünmeyin. Yalınlıkla onların bir gün artık burada olmayacaklarının bilincine varın. Teker teker gidecekler, hangi sırada gideceklerini ancak Tanrı bilir, sizin herhangi birini sakınma çabanızın bir önemi yok.
Onları bu biçimde kafamızda canlandırmak onlara hiçbir zarar vermez; tersine, onları doğru bir bakış açısına göre görürsünüz. Ölümün odaklanma noktası muazzamdır; hayata gerçek değerini geri kazandırır.”

6-Özetleme
Notlarımı gözden geçirdiğimde, Carlos'un sohbetlerinde mükerrer biçimde gönderme yaptığı diğer bir konunun da özetleme kavramı olduğunu gözledim. Büyücülerin zamanlarının en büyük bölümünü ayırdıkları alıştırmanın bu olduğunu ifade ediyordu.
Bir keresinde, toplumsal etkileşim sırasında enerjisel drenaja maruz kalmamıza rağmen, hepimizin bir alternatifi olduğunu açıklamıştı, zira Işıltılı dış görünüşümüzün mühürlenmiş doğası bizim sıfırdan başlamamıza ve bütünselliğimizi tekrar elde etmemize imkân veriyordu.
“Asla çok geç değildir,” dedi. “Hayatta oldukça, herhangi bir tipteki blokajı yenmek daima olasıdır. Kaybettiğimiz ışıklı lifçikleri tekrar elde etmenin en iyi yolu enerjimizi kendimize anımsatmaktır. En önemlisi ilk adımı atmaktır. Enerjinin tasarrufu ve onun tekrardan kazanılmasıyla ilgilenenler için, sahip olunan yegâne açık yol özetlemedir.
Bir büyücü, eğer biz hayaletlerimize doğru gitmezsek, onların bize geleceklerini bilir. Bundan dolayı hiçbir şeyi boşlukta bırakmaz. Geçmişini kendine anlatır, sihirli konjonktürü —birinin yazgısı içine çekildiği doğru anı— arar, tüm konsantrasyonunu bu nokta üzerine uygular ve niyetin bağcıklarını çözer. Büyücüler uzaktaki hayatımızı yaşadığımızı söylerler, sanki bir anıymışçasına. Artık hiçbir anlamı olmayan bir yükü taşıyarak, otuzumuza vardığımızda tutsak ve yaralı bir hayat geçiriyoruz.
‘Onu asla affetmeyecektim!’ diye bağıralım, ama bu doğru değil, asla affetmediğimiz bize ait bir şeydir!
İnsanlarla altına imza attığımız heyecansal taahhütler, hepimizin yol boyunca yaptığımız yatırımlar gibidirler. Mirasımızı böyle boşu boşuna harcamak için gerçekten deli olmak gerek! Yeniden tam olmanın tek yolu bu yatırımı tekrar elde etmek, enerjimizle barışmak ve duyguların ağır yükünü dağıtmaktır. Büyücülerin keşfetmiş olduğu en iyi metot, kişisel tarihimizin olaylarını bizler onları tamamen hazmedene kadar kendimize anımsatmamızdır. Özetleme bizi geçmişten çıkarır ve şimdinin içine yerleştirir. Ne sıkıcı bir birleşmenin sonucu olarak doğmaktan, ne de çocuklar yaparak ya da yorucu ilişkiler sürdürerek ışıltımızın büyük bölümünü yatırmaktan geri durabiliyoruz. Fakat bu eylemlerin enerjisel etkisini geçersiz kılacak olan özetlemeyi yapabiliriz.
Neyse ki enerji aleminde zaman ve uzay gibi şeyler bulunmaz. Böylece olayların geçtiği zamana ve yere dönmek ve onları tekrar yaşamak olanaklıdır. Bu çok zor değil, zira hepimiz yaralandığımız yeri çok iyi biliyoruz. Özetlemek, kılı kırk yaran sistematik bir araştırma içinde, acımasızlıkla boyun eğdirerek, rutinlerimizin izini sürmektir. Bu, hayatımızı hem de ardışık bir zaman olarak da değil, bütünlüğü içinde tahayyül etmemize imkân veren bir etkinliktir. Buna rağmen, her ne kadar tuhaf gelebiliyorsa da, bir özetleme alıştırmasını ancak büyücüler yapar; başka insanlar bunu sadece tesadüfen yaparlar. Özetleme eski görücülerin mirasıdır, temel uygulama ve büyücülüğün özüdür. O olmadan, yol yoktur. Don Juan'ın özetleme yapmamış çömezleri sivri dilli biçimde radyoaktiflikle ilişkilendirme alışkanlığı vardı. Don Genaro benimle tokalaşmayacaktı bile ve kazara ona dokunursam, sanki ona mikrop bulaştırmışım gibi yıkanmaya koşuyordu. Tam bir pislik olduğumu ve bunun cildimin her gözeneğinden sızdığını söylüyordu. Bu parodiyle, özetlemenin temel bir hijyen davranışı olduğu düşüncesini aklıma soktu.”
Bir başka okumada Carlos, dikkatimizin bir sabitlenmesi olarak betimlediği, enerji akışını bloke eden bir ışıltısal durgunluk türüne dikkat çekti. Bunun gerçekleri göğüslemeyi reddettiğimizde, kaçamakların ardına sığınarak kendimizi korumaya çalıştığımızda ya da zorlu etkinlikleri beklemeye bıraktığımızda veya bizi boyunduruğu altına alan taahhütleri onayladığımızda ortaya
çıktığını söyledi.
Bu tür durgunluğun sonucu, kişinin kendi başına var olmayı kesmesidir. Hayatında aldığı kararlar zincirinin baskısıyla itaatkarlaşır, artık kararlılıkla davranamaz ve koşullar içinde debelenir. Bu durum nihayetinde ruhsal ve fiziksel bir sakatlığa gidebilir ve ancak özetleme sırasında çözüme kavuşturulabilir.
Carlos, özetlemenin temelde etkileşimlerimizin neden olduğu bir yaralanmalar listesi yapmaya dayandığını söyleyerek konuşmasını sürdürdü. Bize ait olanları massetmek ve başkalarına ait olanları iade etmek için, önemli olayların vuku bulduğu anlara kadar geriye doğru gitmek bir sonraki adımdır:
“Bir savaşçı gününü geriye sarmakla başlar. Söyleşileri yeniden kurar, anlamları deşifre eder, yüzleri ve isimleri anımsar, nüansları ve anıştırmaları arar, kendi heyecansal tepkilerine ve başkalarınınkine neşter vurur. Hiçbir şeyi gelişigüzel şekilde bırakmaz, günün anılarını bir bir toplar ve onları nefes alıp vermeyle temizler. Hayatının kategorilerini de bölümlerini de inceler. Örneğin eşlerini, yaşamış olduğu evleri, okulları, iş yerlerini, dost ve düşmanlarını, mücadelelerini ve mutlu anlarını ve benzerlerini. İşi kronolojik sırayla gerçekleştirilmek en ideal olanıdır, anıların en yenisinden kafada canlandırılması mümkün olan en eskisine kadar. Fakat ilk başta temayla ilerlemek daha kolaydır.
İncelemenin çok faydalı bir formu, hepimiz için erişilebilir, tesadüfi özetlemedir. Düşünüldüğü zaman, mütemadiyen özetleme yapmak üzereyizdir. İçsel söyleşimize uygun düşen tüm anılar böylelikle çağrılabilirler. Bununla beraber, onları istenç dışı biçimde canlandırırız kafamızda; sessizce onların izini sürmek yerine, onları yargılarız ve içtenlikle onlarla etkileşiriz. Bu acıklıdır. Bir savaşçı bu fırsattan faydalanır, çünkü rastlantıyla geliyormuş gibi görünen bu anılar, sessiz yanımızdan gelen uyaranlardır.”
Carlos, özetleme için, özel koşulların gerekmediğini belirtti. Herhangi bir yerde ve herhangi bir zamanda alıştırmalar denenebilir; onu yapmaya uygun hissettiğimiz herhangi bir anda.
“Savaşçılar yürürken, banyodayken, çalışırken veya yemek yerken, mümkün olan her defa özetleme yaparlar! Önemli olan onu yapmaktır. Duruş önemli değil,” diye ekledi Carlos. “Tek gereklilik, fizik bedenin bizden dikkat talep etmemesi ve anılarla iç içe girmemesi için rahat olmaktır.
Bununla beraber, büyücüler alıştırmayı çok ciddiye alırlar. Kimileri ağaç kasalar, yükseltilmiş kürsüler, dolaplar ya da mağaralar kullanırlar. Başkaları büyük bir ağacın en yüksek dalına bir sandalye yapar ya da yerde bir çukur kazıp onu dallarla kapatır. Uyumak için uzanmadan önce, karanlıkta, yatakta oturarak özetleme yapmak iyi bir pratiktir. Bizi ortamdan yalıtabilen her şey biçimsel bir özetleme için iyidir.
Bir olayın yerini belirleyip de detaylarının her birini yeniden canlandırınca, geride bıraktığımız enerjiyi tekrar elde etmek için lifçikleri nefesle almalıyız ve başkalarının bizde bıraktığı lifçikleri nefesle vermeliyiz. Nefes büyülüdür, zira hayat veren bir işlevdir.”
Carlos ardından bize, bu tip bir soluk alıp vermeye, büyücülerin "olayı yellemek" dediği, başın yanal bir hareketinin eşlik etmesi gerektiğini açıkladı. Birisi “soldan sağa doğru mu, yoksa ters yönde mi nefes almak gerekiyor?” diye sordu.
Carlos:
“Ne önemi var? Bu enerjisel bir iş; sabit bir modeli yok. Niyettir önemli olan. Bir şeyi tekrar elde etmeye çalıştığınız sırada nefes alın ve size ait olmayanları nefesle verin. Bunu tarihinizin bütünselliğiyle yaparsanız, düğümlenmiş anılar zinciri içinde yaşamayı keseceksiniz ve şimdi üzerinde odaklanacaksınız. Görücüler bu etkiyi, nesnelerle olduğu gibi yüzleşmek ya da zamanı nesnellikle görmek olarak tanımlar.”
Katılımcılar Carlos'a, “anıları belirleyince ne yapılmalı; belirli bir psikanalitik metot veya bu türden bir şeyle onları incelemek gerekiyor mu?” diye sordu.
Carlos:
“Anılarla özellikle bir şeyler yapmak gerekmiyor. Anılar kendi yerlerini bulacak ve ışıltı nefes alma sırasında kendi kendini yeniden düzenleyecektir. Sadece uygun buluşmayı denemeli; tin nasıl yapılacağını size söyleyecektir.
Özetleme içeriden harekete geçer ve kendi kendine devam eder. Önemli olan zihni susturmak, enerji bedenimiz kendisi için bir zevk olan her şeyi yaparak kontrolü eline alacaktır. Sizi yorması bir yana, kendinizi iyi, rahat hissedeceksiniz, bu sizi dinlendirecek. Bedeniniz onu açıklanamaz bir enerji banyosu gibi algılayacaktır.
Fakat tavrınız doğru olmalı. Alıştırmayı psikolojik bir sorguyla karıştırmayın. Eğer yorumlara ihtiyacınız varsa, o zaman psikiyatra gidin! Size bulunduğunuz ahmaklık içinde devam etmeniz için neler yapacağınızı söyleyecektir. İbret de almaya çalışmayın. Kısadan hisse alınan hikayeler ancak çocuk kitaplarında olur.
Özetleme iz sürmenin belli bir amaç için geliştirilmiş bir formudur, yüksek stratejik bir duyumla girişilmelidir. Bu, anlamak ve varoluşumuz içindekine çekidüzen vermek; olduğu gibi görmek,
vicdan azabı, kınama ya da tebrik olmadan, tam bir ilgisizlik ve akışkanlık ruhuyla, humoru görmek meselesidir, çünkü tarihimiz içindeki hiçbir şey, bir başka şeyden ve nihayetinde geçici olan
bütün etkileşimlerimizden daha önemli değildir.
Önemli olan başlamaktır, zira elde ettiğimiz ilk niyetin enerjisi hayatımızın gittikçe kompleksleşen yanlarını özetlemeyi sürdürtecek gücü bize verecektir. Öncelikle, en yürek paralayan duygular olan en güçlü yatırımlara gitmek gerekir. Daha sonra, unutulmuş olduğunu düşündüğümüz fakat hâlâ burada olan derinlere gömülmüş anılarla uğraşırız.
Başlangıçta özetlemenin zor bir çalışma olduğu ortaya çıkabilir, nitekim zihnimiz bu disipline alışık değildir. Fakat en derin yaralar kapandıktan sonra, enerji kendiliğinden etkinleşir ve alıştırmanın bağımlısı oluruz. Bu şekilde, tekrar elde ettiğimiz her ışık zerresi onun daha fazlasını kazanmamıza yardım eder. Kişisel tarihinizin entrikasını kasten çözmeye kendinizi hazırlamaya başladığınız an, sonuç belirleyici bir adım atmış olacaksınız.”
Bir başka soruyu yanıtlarken, özetlemenin sonu olmadığını, onun hayatımızın sonuna ve ötesine kadar sürmesi gerektiğini söyledi.
“Gün boyunca olup bitenleri her gece hatırlayarak lifçiklerimi çekip uzatıyorum. Bu şekilde olay listem güncel kalıyor. Fakat yılda bir kez, kendimi daha eksiksiz bir alıştırmaya veriyorum ve birkaç hafta boyunca tamamen dünyadan uzaklaşıyorum.”
Bunun günlük değilse de düzenli bir alıştırma gibi görülmesi gerektiği konusunda bizi uyardı:
“Eğer enerjimizin bütünlüğünü özetlemezsek, kararlarımızın erkine asla erişemeyeceğiz; daima bir fon gürültüsü, yabancı bir düzen olacaktır. Ve kararlarının erki olmaksızın bir insan hiçbir şeydir. Olayları yeniden yaşamak idealdir, çünkü bu geçmişin yaralarını temizler ve enerjisel kanalların tıkanıklığını açar. Bu şekilde, başkalarının bakışının sabitlemesini kesersiniz, insanların davranış modellerini açığa çıkarırsınız ve artık hiçbir şey sizi bağlayamaz. Bağımsız bir varlık olursunuz; ne yapmak istediğinize kendiniz karar verirsiniz.”
Özetlemenin bilinç üzerine etkisiyle ilgili olarak bir soru vardı. Carlos alıştırmanın iki temel etkisi olduğu yanıtını verdi:
“Dolaysız etkisi içsel söyleşimizi durduruyor olmasıdır. Bir savaşçı söyleşisini durdurmaya muktedir olduğu zaman, enerjisiyle ilişkisini ayarlar. Bu onu anımsama zorunluluğundan ve duyguların yükünden kurtarır ve algısının sınırlarını genişleterek yeniden yatırım yapabileceği enerjisel bir artık bırakır. Savaşçı olayları artık gerçekten değerlendirmeye başlar, nitekim yorumu yoktur. İlk kez, tahayyül edilemez bütünleşmiş bir gerçekliğin betimlemesi olan, büyücülerin mutabakatıyla temasa geçer.
Savaşçının bu etapta her şeye gülmeye başlaması normaldir, çünkü enerji sevinç verir. Özetlemesi sayesinde mutludur, sevinçten içi içine sığmaz, bir çocuk gibi zıplar. Öte yandan, korkunç bir kişi olmaya başlar; eksiksiz ışıltısına ve temizlenmiş hayatına kavuştuğundan, kararlar kendisi için artık bir külfet olmayacaktır. Kendisi için gerekene istediği an karar verecektir ve bu, başka insanlar için berbattır.
Bu aynı zamanda savaşçının, ılımlılığın ve ihtiyatın ekstra bir dozuna ihtiyaç duyduğu andır zira bu olmadan başkalarınınkini ve kendi güvenliğini tehlikeye sokan lüzumsuz riskler alacaktır.
Özetlemenin bir başka etkisi, tine bir davetiye gibi işlev görmesidir, özetleme tini ayartır ve onu bizimle yaşamaya kışkırtır. Başka bir ifadeyle, geçmişini hatırlamak yıllarca birbirinden ayrılmış fizik ve enerji bedenini birleştirmenin en etkili yöntemidir.”
Carlos, “enerjisinin en büyük bölümünü yoğunlaştırmaya muvaffak olan büyücü, algısal bir mahareti gerçekleştirebileceği niyetin öylesi bir konumu içindedir ki: Ölümü aldatmak için hayat deneyiminin bir kopyasını sunar,” diyerek sözlerini sürdürdü.
“Bu özetlemenin son amacıdır; bir çift yaratmak ve hareket etmeye hazırlanmak. Tüm bunların önemini anlamak için bir büyücü olmaya ihtiyacınız yok. Borçlu ölmek, ölmenin acıklı bir yoludur. Buna karşın, Kartal’a sunulacak bir çifte sahip olmak, ötesine devam edebileceğinizin garantisidir.
Büyücülerin mücadelesi kahramancadır. Hayatlarının içeriğini kusursuzca özetleyerek, dikkatlerini drenajlayan enerji lifçiklerini tekrar elde ederler ve kendilerine verildiğini bildikleri tüm dikkati, verenlere iade ederler. Bu şekilde, onlara bütün bilinçleriyle
harekete geçme izni veren dengeli bir duruma ulaşırlar. Onların anıları, istikrarlılıkları, arıtılmışlıkları, bütünleşmişlikleri bilinçleri karşılığında bir bilet almaya yarayacak, bağımsız bir varlık gibi işlev görür. Kartal bu çabayı bir ödeme olarak kabul eder ve kenara çekilir. Bizim repliğimiz, onun talebini tatmin etmeye kâfidir.
Görücüler bu ‘an’ı, kendi kuşatılmış bilinçleriyle dışsal yayılımların bütünselliğini düzenleyen bir enerji patlaması ve kendi birleşim noktalarının, bir ışık burgacı gibi sonsuzluğa uzanması olarak görürler.’'
Bir başka konferans sırasında Carlos, özetleme alıştırmasında büyük bir yardımının olabileceği yeni görücüler tarafından ortaya çıkarılan yazma metodundan bahsetti:
"Büyücülerin işlerinden biri daima tinin anıştırmalarını çözümlemektir. Bu amaçla, tinin onları isteyerek ya da istemeyerek kararlar almaya zorlayan, hayatlarına müdahale ettiği dönüm noktalarının bir haritasını, bir hatırlanmaya değer olaylar defteri tutmayı alışkanlık edinirler.”
Bu tekniğin avantajını, yazdığımız sırada hiç olmazsa bir nebze daha nesnellikle odaklanabilmek için meselelerden ve olaylardan ayrılmamız olarak açıkladı:
‘Söz konusu olan günlük rutinlerimizin tasviri değil, niyetin Kendini gösterdiği yabansı anlara dikkat etmektir. Bunlar büyülü konjonktürlerdir, çünkü onlar değişiklikler üretirler ve bizi varoluşumuzun anlamı karşısına koyarlar."
Bu türden olaylardan bize bazı örnekler de verdi:
“Tinin işaretleri kişisel bir iş olsa da, genelde insanların hayatına damgasını vuran doğmak, bir kariyer seçmek, yazgımızı bir başka insanınkiyle birleştirmek ya da çocuk sahibi olmak gibi olağan olaylar var. Ama hastalık ve önemli kazalar da böyledir, zira ölümle bir bağ kurarlar. Bir nagual formu altında tin kanalını bulmak şansına sahip olanlar için, kuşkusuz hepsinin arasında en hatırlanmaya değer olaydır.
Niyetin müdahaleleri habercilerdir, bir savaşçı için çok manidar anılardır ve onlar kişisel tarihimizin epizotları araştırılırken, hareket noktası alınacak referans noktaları olarak kullanılabilinirler. Onları seçmek ve onların sentezini yapmak için, oradaki büyülü özü okuyarak kişisel yanı ondan çekip çıkarmak, sürat ve berraklık gerektirir. Bu doğru bir tarzda yapıldığında, onlar bir savaşçının deşifre etmekle yükümlü olduğu, yeni görücülerin niyetin bir matrisi, algının soyut çekirdekleri dedikleri hale gelirler.”

İkinci Bölüm-Savaşçının Söyleşisi
1-Kavramsal Doygunluk
Bir gün Carlos'a benim açımdan büyücülerin ön kabullerinin anlaşılmasının ne kadar zor olduğunu söyleyerek, ussallığımı yönlendirebilecek kimi tanımlamalarda bulunmasını talep ettim. O da, sıradan bir uzlaşı gerçekliğinde yaşamadığı için, bunun olanaklı ve yararlı olmadığını söyleyerek yanıtladı beni.
Kendi kendime anlamıyorum dediğimde, tam bir ciddiyetle bana güvence verdi.
“Anlamak, açıklanabilir şeylerden belirli bir noktaya dikkatimizi sabitlemektir” dedi. “Bu nokta insanların çoğunluğu tarafından kabul edildikçe bize gerçek gibi geliyor. Ama evren akla uygun değildir. Onun esası, bütün betimlemelerin ötesindedir. Güvenlik ve ortak hisler; dipsiz bir denizin yüzeyinde duran ve bizim de korkularımız yüzünden sıkıca tutunduğumuz adacıklardır. Eğer bilgi yolunda ilerlemeye devam edersen, bütün açıklamaların aslında birer plasebo olduklarını, sen de yakında keşfedeceksin. Zira onlar, vaatlerini asla yerine getirmezler. Açıklığa kavuşturduklarını söyledikleri her şey için, binlerce çelişkili neden üretirler. Hakiki öğreti, yılların mücadelesi sonrası erişemediğimiz fiziktir. Bu nagualın derslerinin doğasıdır. Bununla beraber büyücüler, şeyler üzerinde konuşmaksızın onları anlamanın olası olduğunu keşfederler ve bu keşif, onları uygulamaya yöneltir. Uygulamanın bir saati, yılların açıklamasını silip süpürebilir ve her zaman geçerli hakiki sonuçlar ortaya çıkarır. Kendin, erkin tanıklığına dönüştükçe, zihninin takınaklı baskısı ortadan kaldırılacak ve onun yerine keşfetmenin, serüvenin çocuksu tini yeniden sende doğacaktır. Bu durumda artık düşünmezsin, hareket edersin."
Carlos, Eski Meksika büyücülerinin bilgisini, hangi noktaya kadar inandırıcı bulduğumu sordu.
Ona bu konuda hiçbir şüphem olmadığına dair güvence verdim; merhamet ve namuslulukla ilgili ilkelerimi hiçe saymak gerekliliği hariç, çaba göstermekten de memnundum. İçtenlikle elimi sıktı. Haykırarak, “İdeal adaysın!” dedi. Şaka mı yapıyordu yoksa samimi miydi bilmiyordum.
Şaşkındım, ama o, ilkelerimin —ki benimkiler değildi, bunlar normal akıllı herhangi bir kişininkilerdi— çalışmaya başlamak için, çok iyi bir temel olduğunu söyledi.
“Onlar senin temel araçların. Ama şimdi, onları bükülmez bir niyete dönüştürmen gerek, çünkü onlar sadece ‘iyi niyetler’ olarak kaldıkça, sana hiçbir şey sunmayacaklar.”
Küçük bir aradan sonra ekledi:
“Bir deneyimler ve incelemeler kombinasyonu aracılığıyla, Eski Meksika büyücülerinin inançlarını aydınlatman için, sana yardım edebilirim.”
Sessizliğimi bir ezgi gibi yerinde tutarak, bana üç temel nokta üzerine dayandırdığı ve günlük hayatıma sokmam gereken, bir eylem programı çizdi: Arı bir niyet yardımıyla içsel söyleşimi durdurmam, yaşam tarzımı yeniden organize ederek enerjimi yoğunlaştırmam ve rüya görmek amacıyla zihnimin palamarlarını gevşetmem. Bu programın, ortak sabitlenmenin çözülmesinde bana yardım etmek ve beni büyücülerin ön kabulleriyle bir uygulama yükümlülüğüne imza atmaya yüreklendirmek için tasarlandığını ekledi.
Önerisini kabul ettim ve dinlemeye hazırlandım. Ama Carlos, iyi bir eğitimci olmaktan başka her şeydi. Onun kitaplarını okurken, bir cümleyi tekrar okumak ya da anlamak için kendime zaman bırakmak, durmak fırsatım oluyordu. Ama onun yanındayken, sabırsızlığı ve konuşmasının önüne geçilmez akışı, beni yoruyordu. Üstelik bende, insani bir ilişki kuran bütün vasatlıklardan kaçındığı izlenimi bırakıyordu.
Ona bu metodun işlevsel olmadığını söylediğimde, "kararlı bir av stratejisinden bahsediyorum" diyerek, yanıtladı beni. Görünüşe bakılırsa, "kavramsal doygunluk" olarak adlandırdığı şeyin içinde zihnimin rutinlerinin izini sürmekteydi.
Ondan, ne duymak istediğini açıkça belirtmesini istedim Carlos'un bana yanıtı:
“Akıl, ona verdiğin aşırı çalışma malzemesiyle doygunlaşmaya başlar. Büyücülerin ilişkilendiği acayip kavramların, onlar tükenene kadar tekrar edilmesi, Don Juan'ın sürekli tekrarladığı bir şeydi. Bu şekilde onlar bilincimizde belirli bir yer edinirler ve bunca bayağı sohbetin ağırlığından göz açamaz hale gelirler. Bu, büyücülerin dersi içinde bizi ürküten bir şeyse de, aslında biz, sürekli biçimde, bize kadar gelen her şeyi istemesek de değerlendirmekteyiz. Bu analizin nesnesi, akıldışı bir öneri olduğu zaman, bu peşin hükümlerden kaçınmak için çok erk talep eder. Eğer dünyanın büyülü yanını tanımak istiyorsan, aklınla kusursuz ol. Onun rehavete kapılmasına izin verme: akılcı düşüncelerini onların sınırlarına kadar, kırılma noktasına kadar götür. Bu şartlar altında, zihninin iki seçeneği olacaktır: Ya seni çömezlikten vazgeçmeye zorlayarak kendini dayatmak ya da susmak ve seni huzur içinde bırakmak.

••Bir İnançlar Envanteri••
“Özetleme nasıl ilerliyor?” Carlos'un sorusu beni hazırlıksız yakalamıştı. Henüz alıştırmaları denemediğimi söyledim, zira evdeki koşulların elverişli olmasını bekliyordum.
Bana çok ciddi neredeyse kınayan bir bakış fırlattı ve "büyücüler için yolun bütünü, onun ilk adımında özetlenir" yorumunu yaptı.
“Bunun anlamı; ideal şartlar, burası ve şimdidir.” Yumuşayan bir ses tonuyla ekledi:
“Başlangıçta bu herkesin başına gelir. Hayatımızı gözlemlemek, bozguncu bir alıştırmadır, çünkü bizi ürküten şeylerin derinine iner. Daha sonra bunu yerli yerine oturtmak kolaydır. Eğer inat edersek, titiz bir araştırmanın belirli bir aşamasından sonra, bize her zaman açık ve doğru olarak gözüken düşüncelerimizin, aslında bize yerleştirilen inançlar olduğunu keşfetmeye başlarız.
Bağlı olduğumuz düşünceler, zihinsel kirlenmemizin en kesif maddesini oluştururlar. Genel olarak, sözdizimin bir hatasından doğarlar. Eğer konuşma tarzımız değişirse, onlar artık bir anlam içermezler ve yeni düşünceler ile yer değiştirirler. Bunun için dünyada bu kadar çok inançlar sistemi vardır.
Tüm bunları sessiz bilgininin ta içinden biliyoruz, bu yüzden inançlarımızı uygulamaya koymak konusunda o kadar nadir hazır oluruz. Hayatımızı gelecek aşktan ya da eğilim duyduğumuz bir başka şeyden konuşarak geçirebiliriz, ama gerçekten bunu yapmaya kim cesaret ediyor? İşte, Tanrı'nın adını özel bir tarzda telaffuz etmeleri yüzünden insanların öldürüldüğü, dinsel savaşların olduğu bir yerdesin. Büyücüler, inançların yanlış düşünceler üzerine dayandırıldığını bilirler.
İnançlar, başlangıçta bir şeylerin mukayesesini yapmamız için, henüz çocukken ve dolayısıyla da kendi deneyim envanterimize sahip olmadığımız bir dönemde, birilerinin genelde zorlayıcı ya da inandırıcı bir tonda bize söylediği şeylerdir. Ya da inançlar, günümüz insanının boyun eğiyor gözüktüğü, yoğun ve bilinci sınırlayan propagandanın sonuçlarından biridir” diye açıkladı. “Sıklıkla kendini dinsel bir histeri tarafından çekilip götürülmeye bırakan acılar; derin ve birden gelen heyecansal bir şoktan ileri gelirler. İnancın bu modellenişi salt çağrışımsaldır.
Eylemlerimizin, âdetlerimizin ya da tepkilerimizin her birinin çekirdeğinde, saklı bir inanç var. Öyleyse, bilgi yolu üzerindeki ilk iş, inanç kategorisine yerleştirdiğimiz her şeyin, bir envanterini yapmaktır.”
Carlos, bütün inançlarımı not etme gerekliliğine dayanan bu alıştırma için, yeni bir defter tahsis etmemi telkin etti. Bu alıştırmanın, bağlılıklarımın ve güdülenmelerimin bir haritasını yapmama yardım edeceğine beni temin etti:
"Her olayda,” dedi, “inaçlarının kaynağını araman ve onlardan her birini derinliğine analiz etmen gerekecektir. Ne zaman beliriyorlar ve niçin ortaya çıkıyorlar, neyden önce vardı, kendini nasıl hissediyordun ve yıllar boyunca inancın ne kadar değişti. Niyet, ne olursa olsun aklamamak, daha çok şeyi açıklığa kavuşturmaktır. Bu alıştırma ‘inananın izini sürmek' olarak adlandırılır.”
Bu pratiğin sonucunun, beni ikinci el inançlardan özgürleştireceğini peşinen söyledi, ve büyücüler dünyasında sadece doğrudan deneyimin geçerli olduğu olgusunun altını çizdi.

••İnanmaksızın İnanmak••
Alıştırmayı kabul ettim, zararsız gibi gelmişti bana.
Birkaç hafta boyunca, zihinsel olarak özdeşlik kurduğumu hissettiğim ne varsa, kendimi onları sınıflandırmaya verdim. Envanterimin basit ve açık olacağını umuyordum ama kimi zaman
envanterin, aralarında çok da bağlantı olmayan, bitmez tükenmez bir düşünce modelleri listesine dönüştüğünün ortaya çıkmasından dolayı çok çabuk şaşkınlığa uğramıştım.
örneğin inançlarımdan biri, sadece ispatlanabilir şeylerin "gerçek" olarak adlandırılabileceğiydi. Aynı zamanda inançlarımdan bir başkası da, bir üst gerçekliğin varlığıydı; tüm deneyim biçiminin ötesinde, aşkın ve tanrısal bir varlık bulunuyordu. Ne kadar denediysem de, bu çelişkiyi çözemiyordum.
"İnanç olmayanlar" alanında da şaşkınlığa düşmüştüm. Basit bir telkinin bütün bir olanak yelpazesini nasıl bloke etmiş olduğunu keşfetmek, benim açımdan en sevimsiziydi. Rüya sırasında mükemmel ve gerçek, başka dünyalara girişe dair Carlos'un anlatımlarını dürüstçe kabul etmemin niçin mümkün olmadığını anlamaya başladığımda, küçükken bir kabus gördüğümde annemin bana tekrar ettiği bir ninniyi hatırlamıştım; "Rüyalar sadece rüyadırlar."
Carlos'la tekrar karşılaştığımızda, araştırmalarımın yüzeysel bir sonucunu verdim. Carlos, bunun yeterli olduğunu söyledi. Alıştırmanın ikinci bölümüne girişmek için yeterli malzeme vardı. Bana inançlarımdan tüm diğerlerine kaynaklık eden ve bir anlığına inanmamı kesecek en önemlisini seçmemi önerdi. Onların önemlilik derecelerine göre, içlerinden her biriyle bu şekilde oluşmuş olmalıydım.
“Bunun zor olmadığına seni temin ederim,” dedi şaşkın yüzümü görerek ve ekledi; “Özellikle, inancına hiçbir zararının dokunmayacağını, bunun sadece bir alıştırma olduğunu unutma.”
Karşı çıktım. Kararlılıkla, ona inançlarımın temelinin, Tanrı'nın bulunması olduğunu söyledim ve ne bundan kuşku duymaya, ne de bunu analiz etmeye hazır değildim.
“Olamaz!” diye haykırdı. “Senin en kökleşmiş inancın, bir günahkar olduğun ve bu gerekçeyle kendi kendini aklıyorsun! Hatalar yapabilirsin, enerjini har vurup harman savurabilirsin, kendini öfkeye, kaprislere ve korkuya kaptırabilirsin, her şey bir yana bir insansın ve Tanrı seni her zaman affeder! Zamanını kaybetme. Ya sen inancını seçiyorsun ya da inancın seni seçiyor. İlk durum¬ da o otantik, senin bağlaşığın, seni destekliyor ve sana istediğin kadar onu yönlendirme izni veriyor. İkinci durumda, o sana zorla kabul ettiriliyor ve hiçbir geçerliliğe sahip değil.”
İnancıma, gömlek değiştirir gibi laubalice muamele etmem anlamına gelen önerdiği bu alıştırmaya itiraz ettim. Bu sadece çıkarcılık ve kutsallığa aykırılık değildi; önerdiği uygulama, beni bir iç karışıklık durumuna sürükleyerek muhtemelen bitirecekti.
Dikkatle baktı;
"Büyücüler dünyasına girmek için, açık olmaya ihtiyacın yok! Gerçekliğin açıklıkla ele geçirileceği fikrimiz bir tuzaktır, çünkü tin, kırılgan insan zihnimizle anlaşılmak için çok fazla erişilmezdir. Senin de bildiğin gibi, dinin esası açıklık değil, inançtır! Ve inanç, deneyimle mukayese edilmez!
Büyücüler pragmatist insanlardır; onların bakış açısından, inanıyor olmamızın ya da inanmıyor olmamızın, bir değeri yoktur. Kendimizi anlattığımız hikayelerin hiçbir önemi yok, önemli olan tindir. Erk olduğu zaman, zihnin içeriği tâli kalır. Bir büyücü ateist ya da inanan, Budist, Müslüman ya da Hıristiyan olabilir ve yine de onu otomatikman erke götürecek olan kusursuzluğu geliştirebilir.”
Onun sözleri beni aklın ötesinde kızdırıyordu ve bu arada da, çocukluğum boyunca Katolik öğretilerin bana ne kadar derinlemesine nüfuz ettiğini şaşırarak fark ediyordum. Carlos şimdi onları birer soru haline getiriyordu, büyük bir değere sahip olduğunu düşündüğüm şeyleri, üzerimden haksızca soyduğu duygusuna kapıldım.
İkilemime dikkat çekti ve gülmeye koyuldu.
“işleri karıştırma,” dedi. “Dinler çare değildir, acınası bir bilinç durumunda bulunan insanın bir sonucudurlar. Dinler iyi niyetlerle doldurulurlar, ama çok az insan bunları gerçekleştirmeye hazırdır. Onların taahhütleri gerçek bir değere sahip olsaydı, dünya azizlerle dolu, günahsız bir yer olurdu! Zamanımızın ideolojileri -nagualizm de dahil- yayılıyor ve kültürel mafyalar oluyor, insanları uyutmak için birer okul haline geliyor. Ön kabullerinin ne kadar kurnaz olduğunun ve kendilerini ne derecede kişisel bir destekle doğrulatmaya çabaladıklarının bir önemi yok, eylemlerimizi ödül ya da ceza gibi belirli bir biçimde şarta bağlamaya başlıyorlar ve bunu yaparken de kendi arayışlarının esas gerçeğini bozuyorlar. Eğer inancının temel direği böyle bir karşılıksa, meziyet bunun neresinde?
Büyücüler soyutun anlığını severler. Onlar için, yürek taşıyan bir yolun değeri; bizi götürdüğü yer değil, ondan hangi yoğunlukta haz aldığımızdır. Sıradan bir yaşantıda, inancın elbette bir değeri vardır, ama ölüm karşısında işe yaramaz. Kaçınılmazın karşısındayken, biricik umudumuz savaşçının yoludur.
Büyücüler, zihinsel bağlarını beceriklilikle yönlendirmeyi "inanmaksızın inanmak" olarak adlandırırlar. Büyücüler bu sanatı hangi düşünce, hangi hayat, hangi sevgi olursa olsun özdeşlik kurmak ve gerekiyorsa vicdan azabı çekmeksizin onları başından atmak erki noktasına kadar yetkinleştirirler. Ve bu seçim özgürlüğünde, kendilerine büyücülüğün sorularını sorarlar. Örneğin, eğer kusursuz olabiliyorsam, niçin kendimi bir günahkâr olarak kabul etmeye mecbur olacakmışım ki?”
Biraz direndikten sonra, Carlos'un, inançlarımın bir sarsıntıya tabi kılınmasının hiçbir zararı dokunmayacağı düşüncesini kabullendim.
"İnanmaksızın inanmak" tekniğinin temel etkisi, düşünceler kataloğumun inanılmaz kırılganlığını gözler önüne sermek oldu. Küçük bir vuruşla parçalanmaya hazırdı. Don Juan'ın niçin içinde yaşadığımız dünyayı, bir büyü dizisi, erkin büyüsünün ilk halkası olarak gördüğünü anladım.

••Sessizlik Uygulaması••
Carlos içsel sessizlik için temel olarak, evcillik koşulum dediği, sosyal bir gruba aidiyetliğime karşı mücadele etmemi telkin etti. Bunu, özgürlüğe doğru ilk adım olarak referans gösterdi.
"Her zaman kendiliğinden yürüdüğünü varsaydığımız ve kendi kendimizi alışkanlıkla zorunlu olarak bulaştırdığımız, cinsel rolümüzle başlayıp, ailevi, dini ve yurtsal yükümlülüklerle sonlanan, karşılıklı ilişkilerimizin üzerine yargı yapıştırmak, yeniden bir olaylar dağını analiz etmemiz anlamına gelir. Amaç yargılamak ya da ne olursa olsun altüst etmek değil. Gözlemlemek olaylar üzerinde kendiliğinden bir etkiye sahiptir.
Pasif eylemin tanıklığının, bir şeyleri nasıl değiştirebileceğini açıklamasını istedim. Dikkat, her ne kadar çok ince de olsa, asla pasif değildir, çünkü o evreni oluşturan aynı maddeden meydana gelir, dikkatini çalıştırma basit eylemi, bir enerji aktarımını içinde barındırır.” diyerek yanıtladı beni.
"Nasıl ki bir nesneye uygulanan hız ona kitleden bir şey katarsa, dikkatin odaklaştınlması da nesnelere gerçeklik katar ve bu gerçeklik bir sınıra sahiptir. Bu sınırın ötesinde, tanıdığımız dünya parçalanır.
Büyücülerin olağanüstü işlerinin gizi dikkatin kanalize edilmesindedir. Bunu nasıl uyguladıklarının bir önemi yok. iyi ya da kötü: değişen niyttir. yoksa odaklanmanın gücü değil. Yeni görücüler için, büyücülüğün büyüsü sonuçlarında değil, oraya erişmenin araçlarındadır. O halde, çömez olarak senin en iyi niyetin,
zihnini susturmaktır."
Tekrar Carlos'u görmeye gittiğimde, zamanımın çoğunu onun öğütlerini takip etmeye ayırmış olmama rağmen, içsel sessizliğe ulaşmak noktasında hiçbir maddi ilerleme kaydedemediğimi kabul ettim. Tersine, düşüncelerimin daha da karıştığını ve herhangi bir zamanda daha da bulanık olduğunu fark etmiştim.
Carlos bu duygunun, uygulamanın doğal bir sonucu olduğunu açıkladı.
“Bütün yeni başlayanlar gibi; sen de sessizliği, inanç envanterine eklenen bir eleman gibi sınıflandırmayı deniyorsun. Envanterinin amacı, seni önyargılarımızın ağırlıklarının bilincine vardırmaktı. Kullanılabilir enerjimizin neredeyse tümünü, bir dünya imajını desteklemek için kullanıyoruz ve bunu da bilinçli ya da bilinçsiz telkinler aracılığıyla yapıyoruz.
Bir çömez bu tutsaklıktan özgürleştiğinde, bir barış ve sessizlik okyanusuna düştüğü duyumuna sahip olur. Konuşsa da, şarkı söylese de, ağlasa ya da meditasyon yapsa da fark etmez, bu durum kalır.
Yolun ilk aşamaları boyunca, sessizlik uygulamasını muhafaza etmek çok zordur, çünkü düşüncenin yokluğunu bulduğumuz anda, küçük afacan bir ses bizi kutlar. Ve bu da, durumu hemen bozar.
Problem, büyücülerin amacıyla bir düşünceyi birbirine karıştırıyor olman. Seninki gibi sınıflandırmalara alışkın bir zihin için ‘sessizlik’ kavramı fazla hassas. Bu alıştırmayı sesin yokluğu gibi, işitmeyle ilgili bir terim olarak düşündüğün besbelli. Ama biz bundan bahsetmiyoruz.
Büyücülerin aradıkları, en yalın şeylerdir. Onlar sadece telkinlere karşı koyma çabasındalar, hepsi bu. Eğer zihnine egemen olmayı başarırsan ve doğrulukla düşünüp, önyargılara ve yanlış inançlara itimat etmezsen kendi doğanın evcil yanını feshetmeye muktedir olacaksın, bu yüksek düzeyde bir tamamlamadır. Aksi taktirde, alıştırmanın neye dayandığını bile anlamayacaksın.
Bir kez yaralanmadan ve dikkatin hiçbir tipini ödünç vermeden zihnin buyruklarından kaçınmayı öğrendiğimizde, zihnin buyrukları içimizde kalır ve bir süre sonra da kaybolur. Yani söz konusu olan onlardan yakayı sıyırmaktan daha çok, onları can sıkıntısından öldürmek.
Bu duruma ulaşmak için, düşünceler envanterini sarsmalısın. Senden inançlarınla başlamanı istedim ama bu aynı zamanda, örneğin yaşamış olduğun ilişkilerinin, sevgilerinin ya da kişisel tarihinin en çekici elemanlarının ya da umutlarının, amaçlarının ve sıkıntılarının, tercihlerinin ve iğrenmelerinin listesiyle birlikte yürümüş olacaktı. Önemli olan düşünce modellerinin bilincine varman.
Envanterin büyüsü, bileşenlerinin sırasına dayanır. Bu sırayı sarsıp, bileşenlerden birine atfettiğimiz yerlerden birini çıkarttığımızda bütün şema ufalanmaya başlar. Zihinsel rutinlerin işleyiş tarzı budur; bir tek parametre değiştirirsin —ansızın, bir duvarın bulunması gereken yerde bir kapı vardır artık ve bu hepsini değiştirir. Zihin sarsılır!
Bu, içsel söyleşini sıradışı bir hareketlendirme olarak deneyimlemendir. Önceden farkında değilsen de şimdi biliyorsun ki, o orada. Bir gün onun bulunuşu sana öyle ağır gelecek ki, ona çare bulmak için bir şeyler yapacaksın. O gün sıradan insan olmayı bırakıp, bir büyücü olacaksın.”

3-Erk Bitkileri
Bir gazete büfesinin ardında, handiyse saklı bir bank üzerinde, bir adam oturuyordu. Varlığı dikkatimi çekiyordu ama, bana uzaklığının ancak yirmi metre olmasından ötürü, yarı bilinçli bir
şekilde fark ediyordum. Arkama döndüğümde gülümseyen bir adam bana bakıyordu. Carlos’tu.
Bütün içtenliğiyle beni kucakladı ve bu doğal karşılaşmayı bir yora olarak anlamak gerek diye yorumladı.
"Şimdi tamamen seninim,” diye ünledi. “Hadi sor bakalım!"
Bu fırsat kaçmazdı. Carlos çeşitli konuşmaları esnasında, halüsinojen bitkilerin bir bilgi arayıcısı için salık verilemez olduğunu kesin biçimde açıklamıştı. Bununla beraber ilk kitaplarında tam olarak bunun tersini yazdığı gibi, onların kullanımı konusunda da, bu bitkilerin birer erk örneği gibi sunulduğu daha kapsamlı alıştırmalar vermişti.
Bu konu derinden ilgimi çekiyordu, yaptığı betimlemelerle bende büyük bir merak uyandıran, algının inanılmaz görünümlerini sağlayan bu şeyleri asla kendi üzerimde denememiştim. Onun keyfinin yerinde olmasından da istifade ederek, ondan bu çelişkiyi açıklığa kavuşturmasını istedim.
Sorumu duyduğunda keyfi kaçtı. Konunun onu derinden etkilediği belliydi. Birkaç saniye düşündükten sonra bana, tinin bir işaretiyle belirlenmiş olan bakış açısının değişimini anlattı:
"1971'de ikinci kitabımın yayınlanması sonrası, nahoş bir ziyaret kabul ettim. Sunularımdan birine Amerika Birleşik Devletleri hükümet ajanları geldi, uyuşturucu tüketen gençliğin bir idolü olmak üzere olduğum konusunda beni bilgilendirdiler ve tutumumu değiştirmezsem beni ülkeden kovacaklarını söylediler.
önceleri bu tehdidi ciddiye almak için hiçbir neden görmüyordum. Ama sonradan, küçük bir anket yaptım ve durumdan etkilendim. Birçok öğrenci uyuşturucu kullanmanın akademik bir izni gibi alıyordu Don Juan'ın öğretilerini. Adım her yerde uyuşturucu konusunda bir otorite gibi alıntılanıyordu. Ama her ne olursa olsun bir marihuana azizi olmak istemiyordum!
Bu ikilemle soluğu Don Juan'ın yanında aldım, bütün bu olup bitene güldü ve bana, ‘İz sürücülerin ilkelerinden biri hiç kimseye meydan okumamaktır ve şüphesiz hiç kimse onlardan daha güçlü değildir’ dedi. ‘Kendi tekerine kendin çomak soktun ve tek başına bu durumdan çıkmalısın. Sana çömezliğin üzerine yoğunlaşmanı salık veririm; bundan gayrisinin ne önemi var?’
Bu öğüt daha sonraki eserlerimde daha ihtiyatlı davranma kararı aldırdı bana.
Kişisel olarak, ne tasdik ederim ne de özel olarak hiçbir şeyi kınarım, çünkü bu konuda otorite değilim ve aynı zamanda çömezliğim böylesi tekniklerin ürünü. Bununla birlikte, kamusal alanda, bitkilerin kullanımını teşvik edemem, çünkü kitaplarım, onları kendi tarzlarında yorumlayan farklı tipler tarafından okunuyor.
Nitelikli bir denetim olmaksızın, erk bitkileri istenmedik sonuçlara yol açabilir, çünkü erk bitkileri birleşim noktasının yerini aniden ve yeri belli olmayan bir biçimde değiştirirler ve bu da uzun vadede sağlığın, aklın ve bazen de kullanıcının hayatının yıkımıyla sonuçlanır. Bir keresinde, bir öğrenci babasının, elde silah, öldürmek için beni aradığı haberini aldım, zira uyuşturucu denemiş oğlunun vefatından beni suçluyordu.
Bitkilere dair her şey çok nazik bir konudur. Eğer bunu anlamak istiyorsan, neredeyse herkesin büyücüler üzerine benimsediği folklorik görüşü bir tarafa bırakmalısın. Hakiki Toltek savaşçıları ne fanatiktir ne dopingci ne de bir başka şeydir, onların yolu kusursuzluk tarafından titiz bir biçimde dikte edilmiştir.
Don Juan'ın bu bitkileri bende sadece çömezliğimin başlangıcında kullandığını, sana daha önce açıklamıştım. Ne var ki ben, günlük koşturmacalarım içinde son derece sıkışmış durumdaydım. Benim inatçılığım devam ettikçe bana bu bitkilerden veriyordu. Bu şekilde, onun öğretisinin ilk ürünlerini kavramam için birleşim noktamın sabitliğini asgari gereklilikte gevşetmeyi başarmıştı. Bununla birlikte, onun sakınımlı davranışına rağmen bu bana çok pahalıya mâl oldu ve bugün sağlığımın böyle bozulmasının esas nedenlerinden biri budur.
Erk bitkilerinin bir sınırı vardır ve bir büyücü bunu çok çabuk anlar. Onlar bir başlangıç uyarmışıdırlar, ama çalışmanın temeli olamazlar, çünkü erk bitkileri bizleri görücünün aradığı eşsiz dünyalara götürme kapasitesine sahip değildir."
Sözünü kestim:
"Bu, onların birleşim noktası üzerindeki etkinliğinin, yeterince büyük olmadığı anlamına mı geliyor?"
"Tersine, erk bitkileri derin ve öngörülemez bir sarsıntı yaratırlar. Bunu gerçek bir büyücü işleyebilir, bir çömez değil. Yem taşlayan bir kişi, algısal sınırlılıklarını kırmak için onları kullanırsa, halüsinasyonlar olarak tanıklık ettiği her şeyi sınıflandırmak eğilimi tarafından baştan çıkarılacak; bir bitkiden başlayarak hepsini denemeye kalkacaktır! Bu tarzda, birleşim noktasını yeni bir konuma sabitlemek için, kâfi yükümlülük derecesine asla ulaşamayacaktır. Bitkiler seni hızla ve kolayca bir başka dünyaya götürür, ama senin orada iz sürmene izin vermez; bu onların sınırıdır.
Algının kanatlarını açmanın en iyi aracı, rüyanın kullanımıdır. Yöntem olarak, rüya görme çok basit olduğu gibi daha az riskli daha anlaşılır ve özellikle de çok daha doğaldır.
Bir çömezin amacı, birleşim noktasının dizginlerini eline almaktır. Bir kez onun yerini değiştirme yeteneği kazandığında kusursuzluğun ve disiplinin gücüyle, dışarıdan yardım almaksızın, bu hareketleri tekrar etmesi gerekir. Böylece savaşçının bir bağlaşık bulduğu söylenebilir.”

••Sabitlenme Kapanı••
Carlos, okumalarından birinde, birleşim noktasının sabitlenmesinden daha kırılgan hiçbir şeyin olmadığını açıkladı. Hemfikir olma sanatının böylesine özel olmasının, bu noktaya varmak için yirmi yılımızı kaybettiğimiz günlük alıştırma olduğunu savunuyordu. Bu noktaya ulaşanlara ‘erişkin’, ulaşamayanlara ise ‘deli’ deniyor.
“Bununla beraber, bizler için hiçbir şey yeni evrenlere yolculuk etmemizden daha kolay değildir. Tekrar kendi oluşumuza dönmek, bunun için yeterli.”
Bize, birleşim noktasındaki sabitliğin enerji niceliğinin çok büyük bir kısmını tükettiğini ve durağan bir dünya görüşü ürettiğini açıkladı. Enerjinin bu tarzda kullanımı, bütün ışıltımız içinde dağılıyor ve kenarlarda toplanmasıyla sonuçlanıyor. Böylesi şartlar içinde, bu sabitliği değiştirmek zahmetli bir iş oluyor.
“Sabitlenme kapanını kırmak için, her çareye başvurmak faydalıdır. Olayların çoğunluğunda, dışarıdan gelen bir tek itiş, kişideki birleşim noktasının bir hareketini doğurabilir. Çok çok şansımız olduğu zaman bir nagual eliyle gerçekleşen bu itişi kabul ederiz.
İlk yer değiştirme gerçekleşince savaşçı, niyetli alıştırmalar ya da rüya uygulaması aracılığıyla dikkatini kontrol etmek için mücadele etmelidir. Rüya görmek insan soyunun kurtuluş yoludur ve varoluşumuza gerçek boyutunu verebilecek tek şey budur.”

••Rüya ve Uyanıklık••
Carlos konuşmaları uygulamalara doğru yönlendirmek için büyük bir beceri gösteriyordu. Zekâsının sıradışı keskinliğine rağmen, konuşmanın sırf teorik düzeyde yön almasından nefret
ediyordu. Onun bu becerikli tarzına sık sık şahit oldum, amma velakin katı, bildiğinden şaşmaz muhataplarını, kendi çıkarımlarıyla karşı karşıya getirerek güç durumda bırakıyordu.
Benim durumumda ise onun yöntemi, benim akılcılaştırma taarruzlarımı susturmak için, her şeyi ivedi ve ona göre kolay bir öneri durumuna dönüştürmeye dayanıyordu: Rüyaların kontrolü. Oysa rüya görmek, benim için öğretisinin en güç yanıydı. Çünkü öncelikle ifade etmeliyim ki, bir büyücü için bütünüyle farklı şeyler olan, sıradan rüyalar ve rüya görmek kavramı arasındaki farkı koymayı beceremiyordum.
Ve İkincisi de, uyanıklık durumunda yapmak yerine, uyku sürecinde dikkati odaklama fikri, felsefi arayışlarım içerisinde öğrenmiş olduğum her şeye aykırıydı.
Bu iki yaklaşımım, rüya görme olanağını, onun özgün ve erişilebilir bir olanak olduğunu asla kabul etmeksizin, çarçabuk başımdan atmama neden oldu. Bu konudan her bahsedildiğinde kaygıyla doluyordum. Ve bu konunun akıl dışılığının analizini yapmanın bile zahmete değmeyeceğini kendi kendime söyleyerek, kendimi haklı çıkarıyordum.
O akşam bana uygulamanın nasıl ilerlediğini sordu. Önyargılarımın ciddi bir karar almamı engellediğini ve hiç de şaşırtıcı olmayan bir biçimde, olumlu hiçbir sonuç elde edemediğimi söyledim.
Carlos:
“Belki şansın yoktur. Ustam, her insanoğlunun tercihini doğarken kendisiyle beraber getirdiğini söylerdi. Herkes iyi bir rüyacı olamaz, kimileri iz sürmeyi rüya görmekten daha kolay bulur. Önemli olan ısrar etmen.”
Ama onun sözleri beni teselli etmedi. Ona, kuşkuculuğumun nedeninin çocuklukta bana aşılanmış zihinsel bir engel gibi geldiğini açıklamaya başladım. Bitirmeme izin vermedi. Buyurgan bir jest yaparak itiraz etti:
“Yeterince yapmadın. Eğer kendi kendine rüya görene kadar bir daha yemek yemeyeceğine ya da bir tek söz telaffuz etmeyeceğine dair söz verirsen, bunun olduğunu göreceksin! Sendeki bir şeyler esnekleşecek, söyleşi duracak ve... bir bakmışsın olmuş!
Rüya görmenin senin için, sadece bir tercih olmadığını, temel bir şey olduğunu aklında tut, eğer bunu başaramazsan, bu yolun devamını getiremezsin.”
Sözlerinden telaşlanarak sordum:
“Ama bunu başarmak için ne yapmam gerekiyor?”
“Bunu başarmayı istemelisin!” diyerek yanıtladı beni. “Bu, bu kadar basit. Alıştırmanın zorluğunu abartmaktasın. Rüya görme herkese açıktır, zira başlangıçta sadece elzem olan asgari bir bilgi gerektirir, daktiloda yazı yazmak ya da bir araba sürmekte olduğu gibi.”
Cevaben, rüyaları kullanmanın bizi içsel uyanıklık durumuna nasıl sokabileceğini anlamanın, benim için çok zor olduğunu söyledim. Bana dikkatle baktı.
“Seni şaşkınlığa düşüren kelimeler. Büyücülerin rüya görmekten ve uyanıklıktan bahsederlerken kullandıkları bu kavramların, senin tanıdığın hiçbir fizik durumla alakası yok. Ben senin dilini kullanmaktan başka bir seçeneğe sahip değilim, çünkü sen yoksa
hiçbir biçimde beni anlamayacaksın. Ama sana söylediğimin anlamına nüfuz etmeyi denerken, elinden geleni yapmaz ve günlük hayatın anlamlılıklarını bir kenara bırakmazsan, şüphe halinden
asla kurtulamayacaksın.
Sana garanti edebilirim ki, bir kez meydan okumanla yüz yüze gelmekten seni alıkoyan o tembellikten yakanı kurtarıp da, direkt ve tereddütsüz bir biçimde rüya görmek için atağa kalktığında, zihinsel kargaşan kendiliğinden dağılacak.”
İnatçılığımdan dolayı özür dileyerek, rüya görmenin anlamını bir kez daha açıklamasını istedim. Carlos beklediğim teorik açıklama yerine, bir betimlemede bulundu:
“Tanrısına önceden danışmadan hiçbir şey yapamayan sofulardan, bir inanan hayal et. Uyuduğu vakit onun inançları ne olur, inançlar nereye gider?”
Ne yanıt vereceğimi bilmiyordum. Devam etti:
“Onlar rüzgardaki bir mum alevi gibi sönerler. Rüya görürken, kendine hakim değilsindir. Görüşlerin kendi aralarında bağlantısız, kendisini hatırlamayan izole kabarcıklardır. Kuşkusuz alışkanlığın gücü neredeyse her zaman seni kendi kendinle olduğun rüyalarına doğru taşıyacak, fakat orada zinde olduğun kadar gevşek, genç olduğun kadar yaşlı ya da erkek olduğun kadar kadın olabilirsin. Gerçekte, rasgele yerini değiştiren bir birleşim noktasısındır sadece, kişisel özgünlükte hiçbir şey yoktur. Sıradan insan için, uyanık olmak ile rüya görmek arasındaki fark; birinci
durumda dikkati devamlılıkla akmaktadır ve ikinci durumda dikkat düzensiz bir tarzda akmaktır; ama her iki deneyimde de istencin katılım derecesi en düşük seviyededir. Sıradan bir insan her zamanki gibi aynı yerde uyanacaktır, üzerinde tıpkı bir gömlek gibi taşıdığı kişiselliğini yeniden giyinecek ve alışılagelmiş işlerine koşturacaktır. Ve uyuma esnasında, yapabileceği bir başka şey bilmediğinden yeniden bağlantısını kesecektir.
Günlük uyanıklık, algıladığımız bu dünyanın öyle göründüğü kadar gerçek olup olmadığını sorgulayacağımız ve onu durduracağımız bir alan bırakmaz bize. Ve sıradan rüya için de aynı şey söylenebilir; o sürerken, onu tartışılmaz bir olgu gibi kabul ederiz, onu asla yargılamayız ya da daha basit bir tarzda ifade edersek; kendimizi ya da rüya içinde bir kez olsun bir emri ya da uyanıklık sürecinde sonuca bağlanmış bir uzlaşmayı anımsamaya asla ‘niyetlenmeyiz’.
Fakat dikkati idare etmenin bir başka yolu vardır, ve bunun sonucuna ne rüya ne de uyanıklık denilebilir, çünkü her iki durumu da aşar. Hakiki uyanıklık da zaten budur, dikkatimizin sorumluluğunu almak!
Toltekler'in öğretisi rüya olayını arıtır. Nasıl adlandınldığının bir önemi yok, sıradan bir rüyanın kaotik olan algısal ürünü, bizim zekice hareket edebileceğimiz bir uygulama alanına dönüşür.
“Bir uygulama alanı?”
“Evet, bir uygulama alanı. Bir rüyacı her koşulda kendisini anımsayabilir. Her zaman, savaşçı niyetiyle bir mikrosaniye içinde ona düzenlenme imkânı veren istenciyle geçirdiği bir antlaşması, bir parolası vardır. Her ne olursa olsun rüya vizyonunu sürdürebilir ve oraya keşif ve analiz için ne zaman dilerse geri
dönebilir. Dahası da var, vizyonu içinde başka savaşçılarla buluşabilir; büyücüler buna ‘rüyada iz sürmek’ derler.
Bu teknik tıpkı günlük dünyada yaptığımız gibi, amaçlara ‘niyetlenmemize’ ve eylemleri sürdürmemize izin verir. Problemler çözebilir ve bir şeyler öğrenebiliriz. Orada öğrenilenler tutarlı ve işlevseldir. Bu bilgiyi nasıl aldığını açıklayamasan da onu asla unutmazsın.”
Hangi bilgiden bahsettiğini sordum. Yanıtladı:
“Hayat yaşanılırken öğrenilir. Ve bu rüya için de geçerlidir, yeter ki biz bunu rüya görme sırasında öğrenelim. Kimileri bazen bu yolda başka beceriler geliştirmekte de başarılı olur. Örneğin Don Juan, savaştan kalma gömülü şeyleri, saklı defineleri bulmak için, rüya bedeninden yararlanmayı alışkanlık edinmişti. Bu faaliyetlerin hasılatı da, tütün tarlaları, petrol gibi farklı şeylere yatırılıyordu. Hiç şüphesiz yüzüm şaşkınlık ve zor inanırlık karışımı bir hal almıştı ki:
"Bu o kadar da sıradışı değil! diye ünledi. Bunu anlamak ne kadar zor olsa da; böylesi büyük başarıların hepsini gerçekleştirebiliriz! Sen uyurken birisinin sana yeni bir dil öğrettiğini hayal et; bunun sonucu, dili öğrenmen ve ilk uyandığında onu anımsayabiliyor olman olacaktır. Aynı şekilde, bu durumda bir şeylere tanık olursan, kaybolan bir obje gibi ya da başka bir yerde vuku bulan
bir olay gibi. daha sonra bunu teyit edebilirsin; eğer rüyandaki gibiyse, öyleyse bu bir rüyadır.
Rüyada öğrenmek, büyücüler tarafından hayli kullanılan bir kaynaktır. Ben bu şekilde bitkiler üzerine pek çok şey öğrendim ve hâlâ hepsini anımsarım.
Kaynaklarını küçümseme. Tin bize yerleştirdiği her şeye, aşkın bir anlamda sahiptir. Bunun anlamı, rüyaların bu noktada kullanılmak için olmasıdır; eğer öyle olmasaydı, onlar olmazlardı. Sana anlattığım teknikler soyut şeyler değil; onları kişisel olarak kendim doğruladım.
Rüya görme becerisi dünyaya bir mesajdır. Ama hiç kimsenin bunu dikkate aldığı yok!”
Onun kederli bir tonda söylediği bu son sözü duyduğumda, ansızın berbat bir utanma duygusuna kapıldım. Yıllar boyunca, bıkmadan usanmadan bakış açımızı daha da geliştirmemiz için bizleri cesaretlendirmişti, bencil bir çıkar içinde değil, arı bir zevkle kendi yüksek bilinç durumunu bize aktararak. Ya ben ne yapıyordum, aradığım heyecanı kendi ikinci el inançlarımda ve o bildik şüphelerimde buluyordum!
Onun yakınında olmak istemiştim; şükran duygumu ifade etmek için, tokalaşmak niyetiyle oturduğum banktan kalkıyordum ve ona bir şeylerin sözünü vermek üzereydim, fakat beni durdurdu.
“Hiçbir şey demesen daha iyi, zamanını harcama! Belki de senin yazgın, parlak havai bir savaşçı olmak değildir, yine de hiçbir mazeretin yok. Sen de herkes gibi rüya görme konusunda mükemmel biçimde donanımlısın. Eğer bunu başaramıyorsan, bu onu istemediğin içindir!”

••Algının Kapısı••
Bir başka sohbetinde bana, “Birleşim noktasının alışılmamış bir pozisyonunu gerektiren hangi bilinç durumu olursa olsun, bunun teknik açıdan bir rüya olduğunu açıkladı. Günlük dikkat durumlarına göre rüyanın üstünlüğü, en büyük duyumsal spektrumu kapsayabilmesi ve elde ettiğimiz bilgiyi en iyi biçimde sentezleyebilmemiz gerçeğine dayanmasıdır,” dedi.
Başka bir ifadeyle, daha yeğinlikle nasıl yaşanacağını öğreniyoruz.
“Ve bilhassa,” dedi, “rüya görmek bizi geçmişimizdeki kritik olaylara götürür, doğum ve bebeklik gibi. Bu travmatik durumlara ve geçmişimizdeki bozuk bilinç durumlarına ışık tutar. Bir büyücü kendi deneyimleri içinde olan en acı verici olayları bir kenara koyamaz!”
Okumanın sonuna doğru, benim çok önemli saydığım bir tanımlamada bulundu, zira tanımlama özellikle benim hassas bulduğum bir temaya değiniyordu.
“Rüya olanaksız bir şey değildir, sadece meditasyonun derin bir türüdür,” diye belirtti.
Yıllarca, "meditasyon" olarak adlandırılan kimi alıştırmaları uygulamıştım. Bu uygulamalar, biçimleriyle olduğu kadar sonuçlarıyla da Carlos'un önerdiklerinden hayli farklıydı. İlk fırsat bulduğumda, meditasyon ile rüya arasındaki farkı açmasını istedim.
Carlos:
“Benden istediğin şey çok zor, çünkü rüya görmeksizin meditasyon yapmanın olanağı yoktur, iki kavram da aynı olguyu betimler.”
“Peki, benim alıştırmalarım neden sözünü ettiğiniz şeylerin hiçbirini sağlamıyor?”
“Bunu kendi kendine yanıtlasan daha iyi olur. Bence, şimdiye kadarki uygulamaların meditasyon değildi, bir tür kendi kendine telkindi. İnsanların birbirinin yerine koyarak kafa karışıklığı yarattıkları bu iki şey, büyücüler açısından farklıdır.
Zihni yatıştırmak, meditasyon yapmak değil, yarı uyku halidir. Buna karşın rüya görmek, dikkat eksikliğimize karşı hakiki bir savaşı gerektiren, sürekli bir yoğunlaşma sürecinin sonucu olan dinamik bir şeydir. Eğer yapılan sadece duyumların uyuklamasının bir ürünüyse, uygulamacıların kendilerine savaşçı dememesi gerekir.
Bir rüyacı, dinginliğin en derin yeriyle ilişkilenirken yırtıcılıkla vücut bulabilir, ama bunun gerçekte hiçbir önemi yok, çünkü rüyacı zihinsel durumlarla özdeşlik kurmaz. Ne olursa olsun her duyumun, birleşim noktasının sabitlenmesinden başka bir şey olmadığını bilir. Rüya görme, ancak günlük yaşantımızda belirli bir dengeye kavuştuktan ve içsel söyleşi sessizliğe boyun eğdikten sonra ortaya çıkar. ‘Rüya görme’ kavramı, zihinsel birikimle
hiçbir alakası olmayan bir bilinç çabasını betimlemenin en uygun yolu değil. Bununla beraber, hattımın geleneğine hürmetimden bunu kullanıyorum, fakat eski görücüler bunu bir başka biçimde
adlandırırlardı.
Deneyimli büyücüler, uyku başlangıcında olduğu gibi aynı kolaylıkla, uyanıklık durumu başlangıcında da rüya görürler, çünkü onlar için söz konusu olan, gözleri yumup horlamak değil, var olan başka dünyalara tanık olmaktır. İstenç noktasından bu, bir büyücünün gündelik uyanık rüyasının başka yasalara boyun eğen bir enerji olması anlamına gelir, o inanılmaz başarıları gerçekleştirebilir; bir duvarın içinden geçmek ya da kaşla göz arasında evrenin sınırlarında bir başka zamanda ve bir başka yerde olmak gibi. Böylesi deneyimler çok yönlü, kümülatif ve biriciktirler; bunları kendi başlarına yaşayanlar yaşadıklarını açıklamak için, mantık kategorilerini referans almaya mecbur olacaklardır.
Fakat bu tip bir tezahür her ne kadar değerliyse de, rüya görme olgusunun amacı değildir. Rüya görmek esasta senin içindir, çünkü naguala erişmek neredeyse ancak bu durumda ortaya çıkar.”
“Neden?”
“Nedeni açık. Rüyada doğal bir eğilime sahip olan insanlar ve bir enerji fazlası olanlar daha ileri başka rüyacılarla buluşmak noktasında daha kalifiyedirler, ister rastlantısal biçimde, isterse iradi bir biçimde arandığı için olsun. Bazen bu yol arkadaşları, bu sanatta onları daha derinlemesine eğitmek için yükümlülük almayı kabul ederler. Bir çömez bir kez parlamaya görsün, onun nagualın dikkatini çekmesi kaçınılmazdır.
Naguallar durmadan iz süren kartallar gibidir. Onlar bir bilinç artışını ortaya çıkartır çıkartmaz hızla dalış yaparlar, çünkü iradi bir rüyacı çok nadirdir. Bir usta için, yoktan yaratılarak başlamış bir çabayı teşvik etmek çok kolaydır.”
Carlos bana, dünyanın çeşitli yerlerindeki savaşçılarla ilişkisini rüya aracılığıyla sürdürdüğünü anlattı. Rüya görmenin bir başka esprisinin de, rüya uygulamasının bilgiye olan yakınlığının, çömezlikten kaynaklanan, aceminin dikkat ve berraklık eksikliği, eğitimcisinin etkinlikleri hakkındaki kuşkuları ve kimi tekniklerin doğal tehlikeleri gibi yüzlerce problem hakkında karar vermemize olanak sağlaması olduğunu sözlerine ekledi.
“Bu sanat, Kartal'ın yayılımlarının takınaklı doğasını yumuşatır, aksi takdirde Kartal’ın yayılımları çömezin psikolojik dengesini ve istencini yıkabilir.”
“Öyleyse,” diye sordum, “biz rüya göremeyenler, ne yapabiliriz bu öğretilere ulaşmak için?”
Sorumdan sıkılmış göründü ve homurdandı:
“Hedefi tutturamadın! Doğru soru, ‘rüya görmek için ne yapmalıyım?’ olmalıydı. Bir savaşçı, hayatının her anında soru işaretleri bırakarak bu dünyadan çekip gidemez. Eğer gerçekten rüyalarını hayatının bir parçası olarak göremiyorsan, rüyalarını erke giden yollar olarak kafanda canlandıramıyorsan ve onların neye hizmet ettiklerini hâlâ anlayamamışsan, öyleyse bir hayli işin var.

••Rüya Çifti••
“Algı çeperimiz içinde ‘kendi’ ismini verdiğimiz ve rüya sırasında keşfedilebilen, ayrı bir güç bulunur. Bu güç kendi kendinin bilinci olabiliyor, kişisel ilkelerimizi massedip, bağımsızlıkla hareket edebiliyor. Onunla ilişkilenmiş olmak bizde tanımlanamaz bir duyum yaratır, çünkü söz konusu olan inorganik bir varlıktır.”
“İnorganik?”
“Elbette! Günlük dikkatimize ‘organik’ diyoruz, çünkü o organlar bileşiminden oluşan bir bedene dayanır, değil mi?”
“Haklısın.”
“Öyleyse rüya görürken algıladığın ve hareket ettiğin bedenini nasıl adlandırırdın?”
“Bu bir görüntü derdim,” diyerek ihtiyatla yanıtladım. “Tamam işte! Bu inorganik bir varlık; bir görünüşe sahip, ama kitle değil. Bu senin için sadece zihinsel bir yansıtmadır. Bununla beraber, bu varlık açısından, hayalî bir dünyada yaşayan, bizim fizik bedenimizdir. Eğer öteki benin bilincine varmak için, gerekli enerji ve yoğunlaşman olsaydı ve bu varlığa kendi günlük dünyan hakkındaki düşüncesini sorsaydın, seni yanıtlarken, günlük dünyanın hayli gerçekdışı ve neredeyse mitolojik göründüğünü söylerdi. Ne biliyorsun, belki de haklı olacaktı!
Rüya bedenimiz birçok uygulama alanına sahip. Herhangi bir zamana, herhangi bir yere seyahat edebilir ve bir şeyleri keşfedebilir. Hatta kendini maddileştirebilir, başka kişilerin uyanıkken ya da uyurken görebileceği görsel bir çift veya başka bir şeyler yaratabilir. Bununla beraber bir görüntü olarak kalır, bedensel işleve sahip değildir. Bir insanoğlu onu bir insan olarak görürken, bir hayvan onu bir başka biçim altında görecektir.”
“Tüm bunları nereden biliyorsunuz?”
“Bu o kadar basit ki! Rüya çiftim bütün dikkatimi çektiği için gözüm sürekli onun üzerinde. Onun ya da gittiği dünya hakkında bir şeyler bilmek istediğimde, bunu ona sorarım ve o da bana söyler. Sen de bunu yapabilirsin, bu o kadar da zor değil. Bu gece uyur uyumaz enerjinle temasa geçebilirsin.”
“Nasıl?”
“Bunun pek çok yolu var. Örneğin, rüyalarında bir ayna ara. geç önüne ve kendi gözlerine bak; seni nasıl bir sürprizin beklediğini o zaman görürsün!”
Daha önce Carlos'un kitaplarında çift üzerine kimi şeyler okumuştum, ama önyargılarım bu konuya açık bir tinle yaklaşımımı engelliyordu ve "ışıltılı yumurta" ya da yaşayan varlıkları kuşatan manyetik alan, "enerji bedeni" ve "rüya çifti" gibi kavramlar konusunda kendi içimde büyük bir karışıklık yaşıyordum. Carlosa “benzer şeylerden mi bahsediliyor yoksa bu kavramlar arasında farklılıklar var mı?” diye sordum. Sorum onu şaşırttı.
“Yahu sen hiçbir şey anlamamışsın! Bilinçten bahsediyorduk, fizik nesnelerden değil. Bu antiteler, bizim ‘fizik beden' olarak adlandırdığımız algısal birim gibi aynı şeyin betimlemeleridir, çünkü iki tane ‘sen’ yoksun, sen sensin! Bir enerji bedenin yok, sen bu enerjisin, sen yayılımları birleştiren bir birleşim noktasısın ve bir noktadan başka hiçbir şey değilsin! Farklı rüyaların olabilir ve onların her birinde farklı bir görünümle ortaya çıkabilirsin; ister insan, ister hayvan ya da istersen inorganik bir varlık ve hatta aynı zamanda değişik kişiler olduğun rüyalar görebilirsin ama bilinçli varlığı parçalayamazsın!”
Carlos, özellikle güçlü ve entellektüel bir içsel söyleşisi olanların, var olmanın müşterekliği duygusuyla, bilinç araçlarımızın betimlemesini karıştırdığını söylemişti.
“Bir zamanlar doğulu bir ustanın yanına sığınmıştım ve söz rüyadan açıldı. Adam bir uzman olduğunu söylüyordu ve ‘Benim yedi rüya bedenim var!’ diyerek övünmüştü: Bu ifşatından afallamıştım, ancak ona verilecek bir yanıtım vardı; ‘Don Juan bana sadece bir tekini öğretti’ dedim.”
Carlos bunu söylerken çok utanmışçasına başını kollarının arasına sakladı, ne var ki elleri arsız bir gülüşü gizliyordu.
Ona, “Öyleyse rüya çiftinden ya da enerji bedeninden söz ettiğinizde aynı şeye mi gönderme yapıyorsunuz?” diye sordum.
“Aşağı yukarı. İlkine rüya esnasında ulaşılabilir, İkincisine ise iz sürme araçlarıyla. Bir başka ifadeyle, enerji bedeni, rüyacı tarafından kasıtlı bir kontrolle rüya çifti haline gelir; ama ikisi de tek ve aynı şeydir. Fark, bunlara ulaşmak için kullanılan araçlardadır.
Eski büyücüler istençlerinin erkiyle rüya bedenlerini işleyip biçimlendirmiş ve fizik bedenlerini en küçük detaylarıyla kopya etmenin büyüsüne kapılmışlardı. Ona ‘çift' denmesi, bu geleneğin sonucudur. Kendimizi belirli bir tarzda ve de sadece bu tarzda görmeye alıştığımız için, bu düşüncenin çok kullanışlı bir anlamı var. Başlangıçta rüyacının kendine fizik terimlerle bakması çok daha uygundur.
Fakat yeni görücüler, bu niyetin kaçınılmaz sona kadar sürdürülmesinin gereksiz bir savurganlık olduğunu söylerler, çünkü bu bizi dikkatin büyük niceliğini asla pratik kullanımı bulunmayan detaylara yatırmaya zorlar. Onlar gerçekte oldukları ışık baloncukları gibi görünmeyi öğrenmişlerdi.”
İspanyollar öncesi klasik nagualizmde büyücülerin, bir hayvan bedeniyle görünme niyetine sahip olmaya dayanan, kendilerini hayvana dönüştürme yeteneklerinin olup olmadığını sordum Carlosa.
“İşte bilginin hası!” der gibi bana baktı.
“Rüya görmek, enerji bedeninin kararlılıkla kullanılmasıdır. Enerji plastiktir, ona sabit bir baskı uygularsan, istediğin biçimi almaya başlayacaktır. Çift nagualdır, ‘öteki’dir, nagualizmin mührüdür. Onu kontrol ettiğin zaman, hayvan olmak da dahil, istediğini özgürce olabileceğin bir yoldasın demektir.
Açık ki, hayvana dönüşmek gibi özel bir şeyleri başarmak doğaçtan yapılamaz, usuller var. Çift, yeni bir konumdaki birleşim noktasının sabitliğine doğru kayar.
Böyle bir sabitlenmenin, takınaklı bir doğası vardır ve büyücülük yöntemleriyle ele alınmalıdır. Örneğin, bir şahin olmak için ateşli bir arzun varsa ve bükülmezlikle kendini buna bağlarsan, bir şahin olursun! Herkes aradığını bulur. Bu, nagualların kendi takınaklarını idare etmesi meselesidir.
Bununla beraber, kişilerin üzerine odaklandıkları amaçların sırf özgürlük tutkusu ve kanaatkârlık olmadığını bilmemiz gerekiyor; işte bu noktada tıkananlar, kendilerini çılgınca ya da kabaca bir sıradanlığa sürükleyebilirler. Gerçekte, hepimizin yaptığı budur, insan olmayı seçtik ve de insanız! Kötü yönelimli bütün takıntılar köleliğe evrilir.
Günümüz Meksika naguallarının birçoğunun problemi, soyutun açılımlarını unutmuş olmalarıdır. Aptal bir hindiye dönüşmeyi yeğleyen büyücüler var ve bu kılıktan bir daha çıkamıyorlar. Başka ne denir ki buna! Büyük çoğunluğu, enerjileriyle güçlü duyumlar edinmek ve başkalarını korkutmaktan başka bir şey düşünmüyor bile.
Öğretilerin bu çöküntüsü, Don Juan hattının görücülerini, birleşim noktasının atalarından onlara miras kalan her türlü kaprisli pozisyonundan vazgeçirterek, daha kişisel olmayan bir tarzda özgürlüğe yöneltmiştir. Özgürlük amacı mutlak berraklıktır ve geriye kalan her şeyin yerini alır. Ateşli bir özgürlük arzusuna sahip olan yeni görücüler, nagualizmin arılığını eski haline getirmişlerdir.”
Rüya ortamında bir çift hazırlamak için kuşku götürmezlik talep eden, bu çabanın büyüklüğü hakkında ne düşündüğünü sordum.
Carlos:
“Büyücülerin çoğunluğu için, bu çaba başka bir seçenek, uygun zamanda, onlara üçüncü dikkatte son adım niyetine sahip olmayı sağlayacak, başka bir bilinç alemi için bir kapıdır. Çiftlerine özerklik ve dayanıklılık vererek, kendilerini ölümden sonra bilinçli kalmaya hazırlarlar. Beden tamamlanıp da o an geldiğinde, onların bilinci insan kabuğunu beklendiği gibi terk eder, fizik beden büzülür ve ölür, fakat varlık yetisi devam eder.”

5-Algının Bağdaşıklığı
O akşam Carlos, algının kimi ayırt edici özelliklerinden bahsetti bizlere. İnsanoğlunun gökyüzünü mavi renk görme özelliğinin dinazorlardan miras kaldığını anlattı.
“Buna karşın,” diye açıkladı, “ebeveynlerimiz olan primatlar gökyüzünü sarı renk görüyorlardı.”
Birisinin sorusunu yanıtlarken, yaşadığımız dünyayı bir "yorumlama birimleri yığışımı" olarak tanımladı. Görünüşe göre, dünyanın bu tanımı dinleyicilere karanlık geliyordu, Carlos açıkladı:
“İnsanoğlu primatlar grubuna aittir. Onun büyük şansı, analiz ve dikkat kapasitesinden dolayı, bilincin benzersiz anlatımlarına ulaşabilmiş olmasıdır. Bununla beraber, saf algı daima bizim yorumlama tarzımızla etkileşir. Böylece gerçekliğimiz, kolay anlaşılır açıklamalarımızın şeklini alır.
Büyücülerin amacı, insan için olası her şeyi algılamaktır. Madem ki biyolojik halimizden çıkamıyoruz, öyleyse mükemmel maymunlar olalım! Anlayışımızı yetkinleştirmek için sahip olduğumuz tek şey dikkat yoludur,” diye ekledi Carlos.
Aynı gece Carlos'la konuşma fırsatı buldum ve açıklamalarındaki önemli noktaları ayrıntılandırmasını istedim. Bana, biyolojik koşullarımız nedeniyle hepimizin algı birimleri gibi işlediğimizi ve bunun bizde bir dikkat mucizesini, algının bağdaşıklaştırılmasının gerçekleştirilmesini olanaklı kıldığını söyledi.
“‘Algı birimleri’ ne anlama geliyor?”
“Bunun anlamı, özerk varlıklar olmamızdan dolayı, algımızda özerk olmalıydı. Ne var ki bu böyle değil, çünkü hemcinslerimiz ile uzlaşırken, hepimiz aynı şeyi algılıyoruz. Bu sıradışı maharetlilik, hayatta kalmak amacıyla istençli bir mutabakata sahip olmakla başlamış, kendi kolay anlaşılır açıklamalarımıza bağlanmamızla sonuçlanmış.”
Carlos, Kartal’ın yayılımlarının kabarışının mütemadiyen yeni ve şaşırtıcı olduğunu, ama bizim bunu göremediğimizi zira gerçek dünyanın üç adım ötesinde yaşadığımızı söyledi. Üç adım; doğuştan duyarlığımız, biyolojik yorumlamamız ve toplumsal uzlaşımızdı.
“Bu üç adım simültane değildir, ama onların çabukluğu bizim bilinçlice belirleyebileceklerimizin hepsine üstündür; bu yüzden algıladığımız dünyayı gerçek sayıyoruz.”
Bana bir örnek vermesini istedim. Carlos:
“Bir an için, Kartal'ın bir grup yayılımına tanık olduğunu hayal et. Sen bunları kendiliğinden bir biçimde hareket, ses, ışık vs. gibi özellikli duyumsal şeylere dönüştürürsün. Daha sonra bu olup biteni anlamlandırmaya zorunlu olan bellek işe karışır ve onu tanırsın; örneğin bir insan olarak. Ve nihayetinde, toplumsal envanterin onu sınıflandırıp tanıdığın herkesle karşılaştırır; bu sınıflandırma senin ona bir kimlik biçmene izin verecektir. İşte şimdiden anlatılması olanaksız gerçek olgusunun çok uzağındasındır, çünkü o yegânedir.
Gördüğümüz her şey ile aynı şey olur. Don Juan'ın dediği gibi bizim anlayışımız, kaymağını alma ya da filtreleme gibi uzun bir işlemin sonucudur. Her şeyin kaymağını alıyoruz ve bu tarzda dünyayı kendi etrafımızda döner hale getiriyoruz, dolayısıyla çok az özgün kalıyoruz. Bu durum, en iyi koşullarda yaşamamıza, yardım etse de, bizi kendi yaratımlarımızın kölesi ve önceden tahmin edilebilir kılıyor.
Birleşim noktamızı bağdaşıklaştırdığımızda, sadece dünya önyargımıza ters gelmeyen şeyleri algılamaya cesaret ediyoruz. Tüm yaptıkları bir modeli takip etmek olan, bir yolu öğrendikten sonra, artık kendi özgürlüğünden faydalanamayan atlar gibiyiz. Bu bağdaşıklık haddinden fazla, dehşet verici. Bu durumda eksik bir şeyler olduğunu düşünsek fena olmaz!"
Carlos, her önyargının herhangi bir şeyi adlandırmak kolaylığı gibi bir şey olduğu kadar, aynı şekilde bunun bizde akli bir zinciri devam ettirdiğini zira bunun bizi yargı mekanizmaları yaratmaya zorladığını söyledi.
"Örneğin, 'Tanrı'ya inanıyorum' dediğin zaman gerçekte; 'Bana kimi fikirler anlatıldı ve ben onları onaylamayı seçtim; hatta şimdi bu fikirler için öldürebilirim' demektesindir. Bu nedenle, karar veren sen değilsin! Bu başka bir şeydir, sana yerleştirilmiş bir yargıdır.
İdeal olan, hayatını kendi deneyiminden yola çıkarak kendin belirlemendir. Eğer inancın seni ele geçiren bir şeyse, aman dikkat! Seni özgür kılmayan her şey seni köle kılar.
İnsani envanterin belirli bir yönü üzerine odaklanmanın iki etkisi vardır: Bu bizi bir alanda uzman kılar, ama aynı zamanda, daha şimdiden benliğimizi uyaran ve doyuran kimi fikir ve görüşleri ancak yanıtlayan enerji kanallarımızı fosilleştirir.
Bir savaşçı, ne yığınların tarzını takip etme lüksüne kaptırabilir kendini ne de gerici olmanın, zira onun özgürlüğü başka alternatiflerin sınanması anlamına gelir."
Başka alternatiflerden neyi kastettiğini sordum ama o, çoktan geciktiğini söyleyerek benim omzuma vurmakla yetindi.
"Bir başka gün devam edeceğiz."

••Bilinç Asalakları••
Bir sonraki konuşmamız ancak uzun yıllar sonra gerçekleşti Bu sırada — gayri resmi görüşmelerden birinde — Carlos, en ateşli tartışmaları tahrik edecek büsbütün yeni ve korkutucu bir kavrama dayanan bir konuyla geldi.
“insan,” dedi, “büyülü bir varlıktır. O evrende var olan milyonlarca başka bilinçle aynı biçimde uçma kapasitesine sahip. Bununla beraber tarihinin belirli bir anında, özgürlüğünü kaybetti. Bugün tini artık kendisininki değil, bir implantasyondur.”
Carlos insanoğlunun büyücülerin "uçucular” dediği, kendini asalaklığa vermiş kozmik bir antite grubuna rehin düştüğünü ifade etti. Bu konunun eski görücüler tarafından gizli tutulmuş olduğunu, ama bir yoradan dolayı, onu ifşa etmenin zamanının geldiğini anladığını söyledi. Yora, bir Hıristiyan Budist olan arkadaşı Tony’nin çekmiş olduğu bir fotoğraftı. Bu fotoğrafta, Teotihuacan piramitleri sit alanı üzerinde toplanmış bir insan kalabalığının üzerinde asılı duran, tehditkar ve karanlık bir varlığın resmi net olarak görünüyordu.
“Böyle bir malumatın halkta uyandıracağı tüm şüphelere rağmen, topluluğumla beraber, toplumsal varlık sıfatıyla durumumuzun gerçeğinden sizi haberdar etme zamanının geldiği kararına vardık.”
İlk fırsatta, ’’uçucular” konusundan daha fazla bahsetmesini istedim, o zaman Don Juan dünyasının en ürkünç yanlarından birini anlattı: Bizim piliçleri kullandığımız gibi bizi kullanan, evrenin ücra köşelerinden gelmiş bu varlıkların tutsaklarıydık.
Carlos:
“Evrenin erişebildiğimiz bölümü, kökten farklı iki bilinç biçiminin kullanım alanıdır. Bitkiler, hayvanlar ve de insanoğlundan müteşekkil olanı, beyazımsı, genç ve enerji üretici bir bilinçtir. diğeri ise son derece daha eski ve parazit, koca bir bilgi niceliğine sahip bir bilinç.
İnsanlardan ve bu yeryüzünde yaşayan diğer varlıklardan başka, evrende uçsuz bucaksız bir inorganik antiteler gamı var. Onlar aramızdalar ve belirli zamanlarda görünüyorlar. Onlara hayalet ya da görüntü diyoruz.
Görücülerin siyah renkli, dev büyüklükte uçan siluetler olarak betimlediği bu türlerden biri, bir gün kozmosun derinliğinden gelir ve gezegenimiz üzerindeki bir bilinç vahasıyla karşılaşır.
İnsanoğlunu 'sağmak’ta uzmanlaşırlar.”
"Bu korkunç!” diye bağırdım.
"Biliyorum, ama gerçek daha katıksız ve daha ürkütücü! İnsanların enerjisel yayılımlarının yükseklikleri ve düşüklükleri üzerine kendi kendine hiç soru sormadın mı? Bunlar kendi bilinç kotalarını toplamak için düzenli aralıklarla gelen asalaklar. Sadece hayatta kalmayı sürdürebilmemize yetecek kadarını bırakırlar bize ve bazen de bunu bile bırakmazlar,”
"Ne demek istiyorsunuz?”
"Bazen gereğinden fazlasını alırlar ve insan ağır hasta olur ve hatta bundan ölebilir.”
Duyduklarıma bir türlü inanamıyordum.
"Canlı birer lokma olduğumuzu mu söylemek istiyorsunuz?”
Carlos gülümsedi.
'“Peki tamam, harfiyen bizi 'yemiyorlar', yaptıkları bir titreşim transferidir, Bilinç enerjidir ve onlar bizimle düzenlenebilirler. Doğaları gereği onlar durmadan açlık çekerler ve buna karşın biz ışık sızdırırız. Bu düzenlenmenin sonucu, bu enerji asalaklığı gibi tanımlanabilir.
"Ama, bunu niçin yapıyorlar?"
"Çünkü kozmik planda, enerji çok güçlü bir dövizdir, onu her şeyle değiştiririz ve insanlar besin değeri açısından zengin, hayati öneme sahip bir türdür. Yaşayan her şey besinini bir başkasını yiyerek alır ve her zaman en güçlü olan kazanır. Kim demiş ki, insan besin zincirinin tepesindedir diye? Bu görüş tabii ki ancak insanoğlundan gelebilirdi. İnorganik varlıklar için bizler birer avız.”
Bizden daha bilinçli olsalar bile, asalaklığın böyle bir derecesine ulaşmış antiteleri kabul etmenin, bana akıl almaz geldiğini belirttim.
Carlos:
“Ama sen bir marul ya da bir biftek yediğinde ne yaptığını zannediyorsun? Hayat yiyorsun! Senin duyarlılığın ikiyüzlü. Kozmik asalaklar bizden ne daha az zalimdirler ne de daha fazla. Daha güçlü bir tür bir başka alt türü tüketirken, enerjisinin dönüşümüne yardım eder. Daha önce sana evrende sadece savaş olduğunu söylemiştim. İnsanoğulları arasındaki çarpışmalar sadece bunun, dışarıda yaşananın bir yansımasıdır. Bir türün tüketecek bir başka türü araması normaldir. Bir savaşçı bu meseleye gereksiz yere ağlayıp sızlamaz, hayatta kalmaya çabalar.”
“Peki ama, onlar bizi nasıl tüketiyorlar?”
“İçsel söyleşimizin hiç durmadan neden olduğu heyecanlarımız sırasında. Onlar sosyal bir ortam düzenlemişlerdir, öyle ki biteviye derhal emilen coşku dalgaları yaymaktayız. Bilhassa ego ataklarını severler; onlar için lezzetli bir lokmadır bunlar. Bu tür heyecanlar, onların bulunduğu ve bu heyecanları hazmetmeyi öğrendikleri evrenin herhangi bir köşesindekilerle benzerdir.
Bazıları bizi şehvet düşkünlüğümüz, korkumuz ya da öfkemiz ile tüketir; bir başkası daha zarif duyguları tercih eder, aşk ve şefkat gibi. Ama hepsi aynı şeyle ilgilidir. Onların normal saldırı güzergahı, enerjimizin en büyük bölümünü ambarladığımız yerlerdir; kafa, kalp ya da karın."
"Hayvanlara da saldırıyorlar mı?"
"Bu varlıklar uygun olan her şeyi kullanırlar, ama onlar düzenli bilinci tercih ederler. Dikkatlerinin çok fazla sabit olmadığı bölümlerde bitkileri ve hayvanları drenajlarlar. Onlar inorganik varlıkların büyük kısmına da saldırırlar, tabi onları görüp de bizim sivrisineklere yaptığımız gibi onları başından savanlar hariç. Onların tuzağına tamamen düşen sadece insanoğludur."
"Tüm bu olup bitenler, bizler farkına varmaksızın nasıl mümkün oluyor?"
"Çünkü, bu varlıklarla yaptığımız değiş tokuşu, genetik bir koşul söz konusuymuşçasına miras alırız ve bu bize doğal gelir. Biri doğduğunda, farkına bile varmaksızın annesi onu bir besin gibi sunar, zira onun tini de kontrol altındadır. Çocuğu vaftiz etmek, bir anlaşmaya imza atmak gibidir. Bu andan itibaren annesi, kabul edilebilir davranış biçimlerini tekrarlayarak onun kafasına sokmaya çabalar; onu evcilleştirir, onun savaşçı yanlarını budar ve onu uysal bir koyuna çevirir.
Bir çocuk bu dayatmayı reddetmek için kâfi derecede enerjiye sahip olduğunda, ki bu savaşçı yoluna girmek için yeterli değildir, çocuk ya bir asi olur ya da bir suçlu. ‘Uçucuların’ avantajı, bilinç seviyelerimiz arasındaki farktan ileri gelir. Bu antiteler fazla büyük ve güçlüdürler; onlar hakkında sahip olduğumuz fikir, bir karıncanın bir insanoğlu hakkında sahip olabileceğine
eşdeğerdir.
Bununla beraber varlıkları acı vericidir ve farklı biçimlerde ölçülebilirler. Örneğin, ussallık ya da güvensizlik saldırılarıyla karşılaştığımızda ya da kendi kararlarımızın tecavüzüne tutulduğumuzda. Deliler onları çok kolay biçimde ortaya çıkarabilirler, aslında gereğinden kolay bulurlar, çünkü paranoya yaratan bu varlıkların, kendi omuzlarına nasıl konduklarını fiziksel olarak hissederler. İntihar ‘uçucuların’ damgasıdır, zira onların tini potansiyel katildir.”
“Bir değiş tokuşun söz konusu olduğunu söylediniz, ama böylesi bir yağmadan biz ne kazanıyoruz ki?”
"‘Uçucular’ enerjimize karşılık bize zihnimizi, bağlılıklarımızı ve egomuzu vermişlerdir. Onlar açısından bizler birer köle değiliz, ama bir tür ücretli işçiyiz. Bu ayrıcalıkları ilkel bir türe uyumlu kılmış ve ona düşünme yeteneği vermişlerdir, bizi bununla evrilttiler, aslında uygarlaştırdılar. Bunlarsız, ya hâlâ mağaralarda saklanıyor ya da ağaçların tepesinde yuva yapıyor olacaktık.
‘Uçucular’ bizi gelenek ve âdetlerimiz içinde kontrol ederler. Dinin efendileri, tarihin yaratıcıları onlardır. Onların sesini radyodan dinliyor ve fikirlerini gazetelerden okuyoruz. Onlar bütün ortalama bilgi ve inanç sistemlerimizi yönetiyorlar. Onların stratejisi muhteşemdir. Örneğin, bir gün aşktan ve özgürlükten konuşan namuslu bir adam vardır; onu kendi kendine acıyan ve köle ruhlu bir adama dönüştürürler. Onlar bunu herkese yaparlar, hatta naguallara bile. Bundan dolayı bir büyücünün çalışması münzevidir.
‘Uçucular’ bin yıllar boyunca bizi toplumsallaştırmak için planlar tasarladılar. Bir dönem öyle yüzsüzleştiler ki, halka bile gözüktükler ve insanlar onları taşlara resmetti. Karanlık zamanlardı, her yer onlardan kaynıyordu. Ama günümüzde onların stratejisi öylesine kurnaz bir hâl aldı ki, artık onların varlıklarından bile bihaberiz.
Geçmişte, saflığımızdan faydalanarak bizi ellerinde tutuyorlardı, bugün ise maddecilikle bunu başarıyorlar. Artık kendisine dair düşünmeyen modern insanın ihtirasının sorumlusu onlardır;
bir kişinin sessizliğe ne kadar tahammül edebileceğini gözlemle yeter!”
"Niçin stratejilerini değiştirdiler?"
“Çünkü onlar şimdi büyük bir riskle karşı karşıyalar. İnsanlık durmaksızın ve hızlı bir şekilde iletişimde ve bilgi herkese ulaşabilir. Ya her türden telkinle bizi gece gündüz bombardımana tutup kafamızı dolduracaklar, ya da birileri olup biteni anlamaya başlayacak ve diğerlerini uyaracak.”
“Bu antiteleri geri püskürtmeyi başarsaydık ne olurdu?”
“Bütün hayatiyetimizi bir haftada tekrar ele geçirir ve yeniden parlıyor olurduk! Ama sıradan insanlar olarak, bu olanağı tahayyül edemiyoruz, çünkü bu bizim toplumsal kabul gören her şeyin aksine hareket etmemiz anlamına geliyor. Neyse ki gerçekten, büyücüler baş edilmez bir silaha sahipler: Disiplin.
İnorganik varlıklarla karşılaşma tedricîdir. Başlangıçta dikkatimizi çekmezler. Fakat bir çömez onları önce rüyalarında görmeye başlar, sonra uyanık durumda. Eğer bir savaşçı gibi yaşamayı öğrenmediyse, bu onu delirtebilecek bir şeydir. Bunu anladıktan sonra, onları cesaretle karşılayabilir. Büyücüler enerji avcıları olarak yabancı tinleri yönlendirirler. Bu amaçla topluluğumdakilerle, bizi ‘uçucular’ın tininden kurtarma marifeti olan tensegriti alıştırmalarını düzenledik.
Bundan dolayı, büyücüler fırsatçıdır. Bu asalakların kendilerine verdikleri dürtüden faydalanırlar ve onlara: ‘Her şey için teşekkürler, elveda! Yaptığınız anlaşma atalarımızlaydı, benimle değildi’ derler. Hayatlarını özetleyerek, kelimenin tam anlamıyla ekmeği asalağın ağzından alırlar. Bu, ürün iadesinde paranızın size iade edileceği söylenmiş bir mağazaya aldığınız ürünü iade etmeye gitmek gibidir! İnorganik varlıklar bunu sevmezler, fakat yapabilecekleri bir şey yoktur.
Bizim avantajımız yeri doldurulabilir olmamızdır, her taraf besin dolu! Bu, kendi dikkatimiz içinde bu varlıklar için lezzetli birer varlık olmayı kestiğimiz böyle şartları yaratma disiplininden başka bir şey olmayan, tamamen bir alarmda olma durumudur. Bu durumda, bizi huzur içinde bırakarak çekip giderler.”

••Zihinselliği Kaybetmek••
Bir başka sohbet sırasında Carlos, aklın yabancı tinin bir alt ürünü olduğunu ve ona güvenmememiz gerektiğini açıkladı. Benim zihinsel yapımdaki bir kişi için, bunu kabul etmek oldukça zordu.
Bu noktayı sorguladığımda, büyücülerin itirazının, yargılara ulaşmak için akıl yürütme kapasitesine değil, onun biricik alternatifmiş gibi hayatımıza empoze edilme tarzına olduğunu açıkladı:
“Ussallık sağlam bir blok gibi bizi bize açıklar ve biz de en büyük değeri ‘gerçek’mişçesine kavramlara vermeye başlarız. Alışılmamış durumlarla karşı karşıya geldiğimizde, büyücülerin aleyhinde konuşanlar gibi, kendi kendimize: ‘Bu akla uygun değil!’ deriz; sanki söylenebilecek her şeyi söylemişiz gibi. Zihinsel dünyamız diktatoryal fakat kırılgandır da. Birkaç yıllık kesintisiz bir kullanım sonrası, kendisi öyle ağırlaşır ki, ‘Bu akla uygun değil!’ cümlesi, devam edebilmek adına hareketsiz kalmanın klişesi olur.
Bir savaşçı yeni şeylere yer açmak amacıyla, kendisine zerk edilmiş dünya betimlemesini parçalamak için mücadele eder. Onun savaşı benliğe karşıdır. Bu amaçla, hiç durmaksızın kendi potansiyelinin bilincinde olmaya çabalar. Algı muhtevası birleşim noktasının konumuna bağlı olduğundan, bir savaşçı bu noktanın sabitliğini sarsacak bütün güçlerini elde etmeye çalışır. Kurgularındaki bir külte teslim olmak yerine, büyücü yolunun belirli ilkelerini dikkate alır.
Bu ilkeler öncelikle, ancak yüksek bir enerji seviyesinin bizim dünyayla uygun biçimde karşılaşmamıza imkân verebileceğini belirtir: İkinci olarak, ussallığın akıl konumu üzerindeki birleşim noktası sabitlenmesinin bir neticesi olduğunu ve bu noktanın içsel sessizliğe ulaştığımız zaman yer değiştirdiğini; üçüncü olarak, mantıklılık kadar kullanışlı başka noktaların da ışıklı alanımızda var olduğunu; dördüncü olarak, aklın ikiz merkeziyle - sessiz bilinç - müteşekkil olduğu bir görüşe erişmeyi başardığımızda, hakikat ve yalan kavramlarının fiili etkinliğinin kesildiğini ve insanın gerçek ikileminin enerji sahibi olmak ya da olmamak olduğunun aşikarlaştığını belirtir.
Büyücüler, sıradan insanlardan farklı bir tarzda akıl yürütürler. Onlar için dikkate demir atmak akılsızlıktır ve onu akmaya bırakmak aklıselim olmaktır. Onlar birleşim noktasının alışılmamış bölgelerdeki sabitlenmesine görmek adını verirler. Bilge olmak gereklidir ve ussallığın her zaman bilgelik olmadığını da keşfetmişlerdir. Bilge olmak iradi bir eylemdir, hâlbuki akılcı olmak sadece kolektif bir mutabakat üzerinde dikkatimizin sabitlenmesidir.”
Carlos'un sözünü kestim:
“Yani büyücüler akla karşı mıdırlar?”
“Bunu sana daha önce söylemiştim: Onlar aklın diktatoryasına karşı. Akıl merkezinin bizi çok uzağa götürebileceğini bilirler. Ayrıca mutlak akıl acımasızdır, o yarı yolda durmaz; bundan dolayı insanların ondan ödü patlar. Bükülmezlikle kendi üstümüzde odaklanmaya muktedir olduğumuzda, bu, kusursuz olmak yükümlülüğünü doğurur, çünkü kusursuz olmak makul olmamaktır. İşleri kusursuzlukla yapmak, insani açıdan olanaklı olan her şeyi ve daha fazlasını yapmaktır. Böylelikle, akıl da birleşim noktasının hareketine yol açar.
Savaşçı yolunun temel ilkeleriyle hareket etmek için, açık bir amaca, görevini kabul etmeye ve bükülmez bir niyete ihtiyacın var. Eğer çevrene bakarsan, göreceksin ki makul insanların büyük kısmı bu noktada değildirler, bu noktanın dışında kalırlar.”
“Niçin?”
“Enerji eksikliği yüzünden. Delikleri onların gerçekten nesnel olmalarını engeller. Dikkatleri tahterevalli gibi sallanır, neticede algıları melez ve müphemdir. Kendi heyecanlarının insafında, ne saf aklın ne de soyutun eşiğini algılamaksızın, akıntı ortasında dümensiz bir sandal gibi sürüklenirler.
Akıl ile sessiz bilgi arasında dikkatinin akışkanlaşabilmesi amacıyla, modern bir savaşçının ihtiyacı daimi bir enerjisel artış halidir. Bu şekilde devinebilmek onu asla olmadığından daha bilge kılar, buradan ussal bir varlık çıkmasa da. Durduğu konum neresi olursa olsun, öteki taraf bakışını kaybetmez; böylece, görüşü perspektif ve derinlik kazanır. Büyücüler bu durumu ‘çift olmak' ya da ‘zihinselliği kaybetmek’ olarak adlandırırlar.
Sessiz bilgiye öğretmenlerimizin bize akla erişmeyi öğrettiği aynı tarzda erişebiliriz: Tümevarımla. Bu bir köprünün iki yanını egemenlik altına almak gibidir. Bir yandan aklı; ortak yorumlamanın, sağduyudan zihinsel meşguliyet alışkanlıklarına doğru dönüştüğü bir uzlaşılar ağı olarak görebilirsin. Öte yandan, sessiz bilgiyi, tam anlamıyla acımasızlık eşiğinin ötesine uzanan yaratıcı ve dipsiz bir karanlık olarak algılayabilirsin. Bu eşiği geçen eski büyücüler saf anlayışın kaynağına varmışlardır. Çift olmak,
kendi kendinle bir bağlantı gerçekleştirmek ve iki nokta arasında akmaktır. Bu somut olarak anlatılamaz bir şeydir, ama bir çömezin eğer yeter derecede bir enerji stoku varsa bu deneyimi hayli erken yaşar. O andan itibaren, akılla özgür bir varlık olarak ilişkilenmeyi öğrenir, diz çökmeksizin, boyun eğmeden. Böylece Don Juan'ın yeğinlik dediği şeyi, yani soyutu anlayan algısal bir blokta malumatı biriktirme kapasitesini edinir.”
Yeğinlik kavramı bana büsbütün muğlak geliyordu ve bu yüzden Carlos'tan bunu daha fazla açıklamasını istedim. Algının içerik ve yeğinlikten meydana geldiğini, söyledi. Örneğin bir tehlikenin keskin bilinci, ölümün yakınlığı ya da erk bitkilerinin etkisi gibi durumlar, büyük bir yeğinlik doğuran en uç durumlardı.
“Bir büyücü birleşim noktası hareketindeki bu deneyimleri biriktirmeyi öğrenir.
Bilgi yolu, günlük hayattan enerjimizi çekip çıkartıp, onu yeğin yaşanmış bir deneyimi gerektiren durumlar üzerinde yoğunlaştırarak, tür sıfatıyla anladığımız toplumsal etkileşim tarzı içinde bir değerler değişimi getirir.
Önemli olan, olağanüstü insana, erke geri dönmek, rüyasını kurduğu her ne ise; hayret ve yaratma kapasitesiyle onu tekrar birleştirmektir. Işıltımızın algısal tek biçimliliğini özgürleştirecek tek şey bu kırılmadır."

••Birleşim Noktasının Hareketi••
Carlos bir başka vesileyle, küçük bir arkadaş grubuyla konuşurken, birleşim noktası hareketinin bir diğer etkisinin de nesnelerin yeni biçimler kazanması olduğunu açıkladı; görünümlerin parlaklığı yerini daha derin ve daha özsel bir parlaklığa terk ediyor ve yaşayan varlıklar büyük yuvarlak bir ışık alanı biçimini alıyordu.
"Bir erkek ya da bir kadının ışıklı dış görünüşü varoluşunun portresidir," dedi. Görücüler her detayı inceler ve bu şekilde, bir kişinin çömezlik için hazır olup olmadığını belirler.
"İnsanların çoğunluğu tonalına kötü davranır; sonuçta bu, lifçikleri eskimiş bir perdenin pilileri gibi olur. Bu yorgun lifçikler enerjinin doğal akışını bloke eden bir tür ökse gibidirler. Don Juan "çan tonallar" derdi onlara, bu formda oldukları için bunlar gölgelidirler ve çok ağır çekiyor izlenimi verirler. Kımıldadıklarında, bu ışıklı alanlar kayarak gider ya da kısa sıçramalar yapar, sanki peşlerinden bir şeyleri sürüklüyormuşçasına ya da kendisine fazla büyük gelen bir ayı postunu alelacele giyinmiş bir insan gibidirler.
Savaşçılarda ise tersine pililer gergindir. Kozaları neredeyse küreseldir ve dinçlik fışkırır; alt kısım sert kauçuk bir top gibi sıkıdır ve zıplar, yerden ayrılır. Onlar ilerlediğinde, bu küreler zahmetle kaymaz, sevinçle zıplarlar ve bazen adamakıllı bir mesafe üzerinden süzülürler. Don Juan bu nedenle onlara tam olarak ‘planörler’ derdi ve sokakta onlardan biriyle karşılaşmanın gerçek bir zevk olduğunu söylerdi.
Ama yerden tamamen ayrılabilecek ve uçabilecek biçimde ışıltılarını yeniden düzenlemeye muktedir olan görücüler de vardır. Kimileri sınırlarını kırabilir; bu savaşçılar sanki enerjilerini hapseden derilerini yırtmış, pırıl pırıl merkezi çekirdeği açığa çıkarmış gibidirler. Bunlar seyyah büyücülerdir ve artık bilinçli olmak ve hareket etmek için fizik bedenlerine bağlı değildirler.
Bir çömezin görevi, birleşim noktası hareketine götüren güç ve kusursuzluk eylemleri sırasında, enerji bedenini yeniden merkeze oturtmaktır. En önemlisi, enerjisine devingenlik vermeli, onu doğal bir biçimde yaymalıdır. Böylece, lifçikleri esner ve kehribar renginde bir ışık parlamaya başlar.
Algı, büyücülerin ‘insani bant’ dedikleri çok özgün bir bölgede, genel olarak katı bir biçimde sabitlenmiş beyaz ışıltılı yeğinliğin bir noktasında yer alır. Bu nokta, radyo dalgalarını sese dönüştüren bir antenin yaptığı gibi, ışıltı alanımızda olanlarla dışarıdan algıladığımız yayılımları düzenler.”
Şaşkınlığımızı gören Carlos, bu noktayı görmenin bir hayli kolay olduğuna ve yolun ilk etapları sırasında bunun görülebileceğine bizi temin etti:
“Uygun bir tarzda telkinlerde bulunmak yeter. Bir çömez asla: ‘Hiçbir şeyde iyi değilim. Hiçbir şey görmüyorum’ dememeli. Tam tersine: ‘Bana öyle geliyor ki görüyorum... evet, oluyor! demeli. Eğer biz bu niyeti sürekli tekrarlarsak, er ya da geç birleşim noktası algısal alanımıza girecektir ve bu onu kasten kımıldatmanın ilk adımı olacaktır.”
Gruptan birisi, kendi algımıza nasıl tanıklık edebileceğimizi sordu.
Carlos, birleşim noktası yoluyla bunun meydana gelip gelmediğini algılamanın hiçbir aracına sahip olmadığımız için, bu konuyu anlamanın tek yolunun; birleşim noktasının kendi kendini algılaması olduğunu belirtti. “Gördüğümüz her şey onun işlevinin bir sonucudur. Bu yüzden, yayılımları dışarıyla düzenlenen yanan bir alevi duyumsuyoruz,” diye açıkladı.
"Bu fenomeni işitsel öğelerde de betimleyebilirsiniz, düzenlemeyi duyuran bir elektrik şaklaması gibi,” dedi ve ekledi:
"Önemli olan onu kendi kendinize doğrulamanızdır, çünkü bu sizi zihinselliğin ötesine yerleştirecek ve sizi sessiz bilgiyle dolduracaktır. Onu görüyor olmanın yalın gerçeği birleşim noktasının sabitliğini hareket ettiren bir etkiye sahiptir.”
Carlos, “deneyimli bir büyücü dikkatini insani bandın çok uzağında bir yere kaydırabilir,” diyerek sözlerine devam etti. Bu, onun algı alanını önemli derecede genişletir.
“Bazıları inorganik varlıklar alemine seyahat ederler; bu düzenlenme onların enerjileri açısından çok ödüllendiricidir ve seyyahlar eve yenilenmiş dönerler. Başkaları aşağı bölgeye, hayvanlara özel alana, bilincin en pis köşesine meyillidir. İnsanoğlu için tehlikeli bir yerdir, çünkü bu yerde uzun bir dönem kalmak, fiziksel yaralanmalara yol açabilir.”
Katılımcılardan birisi, birleşim noktasının kendi bulunduğu yerden aşağı bölgeye ne zaman hareket ettiğini sordu.
Carlos:
“Bana öyle geliyor ki, birleşim noktasının kendi ussal dökümünüze denk düştüğünü düşünmektesiniz, ama öyle değil. Onu katı bir nesne gibi ya da bedeninizin bir başka bölümü gibi görmeyin.
Bizim bir birleşim noktamız yok, biz oyuz!
Bir savaşçı insani biçimin sınırları içerisinde tutsak kaldıkça, birleşim noktasını aktarabileceği en uzak yer, yeni görücülerin ‘limbes’ dedikleri, yorumsal boş bir bölgedir. Bu öteki dünyanın sınırında gerçek bir yer, başka bir dikkat çevresindeki bir ara geçiş bölgesidir.
Birleşim noktasının hareketleri birikir ve kişisel erkimizin yoğunlaşmasına yarar, ta ki sonunda Don Juan'ın ‘rüya konumları’ olarak adlandırdığı ışıklı bir tür matriste kristalleşene kadar. Bu konumları keşfi sırasında, bir büyücünün kişisel deneyimi insani kanalını terk eder ve neredeyse sınırsız olur.
Birleşim noktasının hareketi yalnızca şaşırtıcı vizyonlara sahip olma ilgisine dayanmaz, o her şeyden önce her kontrollü yer değiştirmenin enerjinin devasa niceliğini serbest bırakması olgusuyla yürütülür. Savaşçı, kusursuzluğundaki bükülmez niyetini uygular ve enerji alanını bir ışık patlaması olmuş gibi yakar ve bir daha kendi biçimine dönmez. Bu meydan okumanın en büyüp, sonsuzlukla bilincimizin birliğidir.”

7-Eski Meksika Görücüleri
Başlangıçtaki huzursuzluklarımdan birisi de, Carlos'un tarihsel kaynaklarıyla bağlantılıydı. Don Juan'ın öğretileri hangi noktaya kadar binlerce yıla yayılan bir bilgi insanı geleneğinin ürünüydü ve ne ölçüde batılı düşünceden etkilenmişti?
Carlos'un çeşitli vesilelerle bize anlattıklarını, İspanya öncesi İlk Çağ ile mukayese ederek doğrulamayı denemiştim, ama itiraf etmeliyim ki daima akamete uğruyordum. Konuyu daha oturmuş antropoloji terimleriyle sormak istiyordum. Bununla beraber, bu ince konuya alenen değinmek bana uygunsuz geliyordu, bunun için sorularımı ertelemem gerekti.
Bir öğle sonrası ona aklımdan geçenleri anlattım. Çok cana yakındı ve bana, Eski Meksika topluluklarının imajı bize tamamen ilkel kentlermiş gibi sunulduğu için, bunun neredeyse bütün dinleyicilerini saran bir kuşku olduğunu söyledi.
Onun savlarıyla ilgili güvensizliğimin normal olduğunu ve problemin, modern dillerin sözdizimine denk düşmeyen deneyimlere tanımlamalar bulma konusunda, fazla doğrudan bir tarzla
sunum yapmasında olduğunu sözlerine ekledi.
“Benzer bir yanılgıya ben de ustamda düşmüştüm. Don Juan için, öğretinin amacına hizmet etmeyen her şey bir zaman kaybıydı. Her seferinde, tarih kitaplarında okuduklarımla onun sözleri arasında bir bağlantı kurmayı deniyordum, o ise sadece konuşmayı kesip, bana sırtını dönüyordu.
Bir seferinde ona çekincelerini sorduğumda, beni şöyle yanıtladı: ‘Senin profesyonel ilginin arkasında profesyonel bir kuşku saklanıyor. Eğer bundan sıyrılmazsan, sana anlattığımın özünü asla anlamayacaksın. Sana aktardığım malumatın kaynaklarını tanıyorum, o halde onları kanıtlamaya ihtiyacım yok.’”
Daha sonra, büyücülerin başka enlemlerdeki meslektaşlarıyla tinsel arayışlarının sonuçlarını değiş tokuş etmek için, dünyanın olağanüstü mesafelerini baştan sona kat ettikleri bir dönemden bahsetti. Günümüzdekinden farklı olarak, büyücüler tam bir özgürlükle rüyada yer değiştiriyorlardı ve hiçbir şey görücülük durumundan daha saygın değildi.
“Bu insanların biriktirdikleri bilgiler, özel olarak hiçbir yere atfedilemez, bilgi evrenseldir. Ama ilkelerin organizasyonu, günümüzün nagualizmi ya da savaşçının yolu olarak adlandırılan düzenlemeye bakılırsa, bu bilgi kesin olarak Eski Meksika'da ortaya çıktı.
Onların ilk gözlemlerinden yola çıkarak, eski görücüler insanı gerçekleştirebilmiş evrensel gerçekliklerin en derin anlayışına ulaşmışlardır. Onların dikkatinin erki o kadar güçlüydü ki.
Meksika'nın kimi bölgelerini ve A.B.D.'nin Güney bölgelerini etkileyen, dünyanın bir başka yerinde bulmakta güçlük çekeceğin bir enerji yoğunlaşması için elverişli koşulları yaratan potansiyel
bugün bile hâlâ aktiftir.
Merkez üssü Mexico vadisini çevreleyen, dünyanın ışıltılı alanının özel bir görünümü tarafından bu büyücülere kısmen yardım edildi. Onlar bu özel durumu, evrenden gelen yayılımların gezegeninkilerle bir araya geldiği, yüksek bir bilinç seviyesini üreten, dev gibi bir huni ya da bir ışık pilisi olarak görmüşlerdi.
Don Juan, bu biçimlenmenin doğal olduğunu ve onun eski görücüler tarafından kendi erklerini artırmak için azami düzeyde kullanıldığını düşünüyordu. Ama meseleyi tahlil ettikten sonra, tersi bir sonuca vardım: İlk Çağ görücüleri dikkatlerini dünyanın bu bölgesine sabitlediler ve tüm gezegen, devasa kozmik bir yayılım katalizörü yaratarak bu niyete yanıt verdi. Onu hangi şekilde yorumlamayı seçersek seçelim, gerçek aynıdır: Merkez burası; her şey buraya ulaşabilir!”

••Köklere Dönüş Yolculuğu••
Vaktiyle Aztekler'in önemli mabetlerinden biri olmuş harabeleri seyre daldığımız bir sırada, Carlos tuhaf bir açıklama yaparak beni şaşırttı. Bana, tam bu yerde, başkentin ana meydanının orta yerinde bulunan, yirmi katlı bir bina yüksekliğinde ışık tüpü biçiminde inorganik bir varlık olarak tanımladığı, Mexico koruyucusunun durduğunu söyledi.
Şaka yapıp yapmadığını sezmek için ona bakıyordum, ama gözleri çok daha ciddisini yansıtıyordu. Bu andan itibaren sohbet benim açımdan çok daha ilginç bir konuya kaydı; İspanya öncesi kültürlerin gizemi. “Bizler bilgiyi aktarmak için günümüzde kitaplar kullanırken, eski büyücüler onu birleşim noktasının konumları içinde muhafaza ediyorlardı,” dedi. Ve onlar taştan, ağaçtan ve seramikten heykelleri bu noktanın hareket katalizörü olarak kullanıyorlardı. Böylece onların bilgisi görkemli sanat eserleri biçimini aldı, zira onlar için bilgi sadece malumat değildi, her şeyden önce yüce bir hayat görüşüydü.
“Bu vizyonun erki günümüze kadar kayboldu. Tanıdığım bütün naguallar Toltek'ti, yani usta sanatçılardı. Bilinç ile deneyimin onlara verdiği yüksek bir estetik duyarlılığı, heyecanlarının kusursuz kontrolüyle birleştirmişlerdi. Sonuç, duyguların iletilmesinde ve başka insanların tutarsızlıklar gevelemeye başlayarak kendilerini çıkmaza soktukları en uç deneyimlerin anlamlandırılmasında, sıradışı bir kapasite oldu.
Hattımın naguallarından kimilerini plastik sanatlar, kimilerini de tiyatro, müzik ya da dans cezbetti. Birkaçı vardı ki, onların önde gelen tercihi erk hikayeleriydi; bütün dinleyiciler üzerinde aynı etkiyi yaratabilen hikayelerdi, zira aklın argümanlarına değil, bilinçli olma olgusunun tansıklarına dayanırlar. Günümüzde bu hikayelere "mit" diyoruz ve elbette onları anlamıyoruz.”
Carlos, “Onların artistik dışavurumlarına bakılırsa, Eski Meksika büyücülerinin, bilgilerini yeryüzünün herhangi bir yerinde kendileriyle hiçbir koşutlukları bulunmayanlara iletme takıntıları olduğu söylenebilir,” diyerek sözlerine devam etti. “Onların öğrencileriyle yaptıkları uzlaşı ussal batılı uzlaşılarımızdan farklı parametreler taşır. İspanya öncesi gerçeklik bizim anormallik olarak değerlendireceğimiz yönler taşır, zira artık kullanılmayan enerji alanlarını gerektirirler.
Bu alanlardan birine örnek olarak, İspanya öncesi için masedici bir ilginin olduğu, rüyanın tumturaklı önemini gösterdi. Bugün hâlâ ülkenin yalıtılmış kabileleri içinde kalıntılar bulunabilir. Modern ve eski ilgilerle düzenlenmiş yayılımlar arasındaki senkronizasyon eksikliği yüzünden, bizi bu kültürlerden ayıran yorumlayıcı bariyerden geçmek neredeyse olanaksız. Öyleyse, sıradan insanlar olarak, onların artistik yaratımlarını asla tamamen anlayamayacağız,” diyerek sözlerini tamamladı.
“Neyse ki bir büyücü özel araçlara sahiptir, zira birleşim noktasını akışkan kılmayı öğrenmiştir. Başka çağların bilinç kipiyle kendi dikkatini birleştirebilir ve göçmüş büyücülerin kendi ilgilerini nasıl uyumlu hale getireceğini bilir. Don Juan İspanya öncesi kültürler konusunda bir uzmandı. Don Juan için eski taşların hiçbir sırrı yoktu. Bu özel uzlaşıların bir teyidini kendi kendime deneyimlemem için, beni antropoloji müzelerine gezintiye götürürdü.”
Carlos, büyücülerin geçmişi seyretmek için kullandıkları özel araçlara tanıklık ettiği bu ziyaretlerden birini anlattı.
“Tarihsel konuları tartıştığımız o sabah, kuramlarımın ciddiyeti konusunda onu ikna etmeye çabalıyordum ve o benimle açıkça dalga geçiyordu. Somurtuyordum. Müzeye girmeden önce ışıltımı yönlendirdi ve bilinç durumumu değiştirdi. Manevrası sanat eserlerine canlılık veren bir etkiye sahipti. Her şey buradaydı: Işıklı yumurta, rüya görmek, savaşçının yolu, birleşim noktasının hareketi... Olağanüstüydü!
Öğretilerinin gerçekliğini doğrularken, araştırmacı olarak kendi konumumun titiz bir değerlendirmesini yapmaya hazırdım. Akademik kurumların geniş bir ölçüde, malumatı dürüstçe bir araya getirmemem için beni programlamış olduklarını, fakat bunun dünyanın belirli bir tanımlamasını kuvvetlendirmek için olduğunu ve kendimi tamamen bilgiye vermemi engellediğini anladım. Bir alan çalışması yaptığımda bile, bir başka yaşam biçimi elçisinden daha fazla tarafsız bir gerçeklik araştırıcısı değildim. Bu da mütemadiyen güven yitimi ve ortak şüphe olarak kendini gösteren, kaçınılmaz bir çatışma yaratıyordu.
Ardımda bıraktığım müze deneyimini ve olağan görüşüme geri dönen şeyleri artık anlayamıyor, hatta önceki coşku durumumu geri yakalayamıyordum. Fakat hayli acayip bir biçimde, o andan itibaren akademik bakış açım değişmeye başladı. Nesneleri oldukları gibi, kavramsal örtüler olmaksızın görmeyi öğrendim. O zamana dek, batı kültürüne ait uzlaşmalar sisteminin hizmetinde bir araştırmacı olmuştum. Beklenmedik biçimde, antropolog kılıfı altında, kendi yazgısını bulma işine bulaşmış sıradan bir insanın bulunduğu fikriyle kendimi gittikçe rahat hissetmeye başladım.”
Carlos'tan, büyücülerin yorumladığı eski anıtların somut bir örneğini vermesini istedim. Yanıt olarak bana:
“Tula'nın insan biçimli sütunlarını gördün mü?” diye sordu.
Gördüğümü söyledim ve bana bir nagual klanının tasviri olan Toltek döneminin bu etkileyici figürlerini açıkladı. Dört kolon özerinde on altı rahip kabartmasının olduğunu, heykellerin arkasında dört ana yönün her biri için dört ekibe bölünmüş eksiksiz bir savaşçı grubunun tasvir edildiğini belirtti.
"Bunlar kozmik seyyahlardır ve görevleri sonsuzluğun enerjisiyle akmaktır. İşlevlerinin her birinin sembolize edildiği nesneler taşırlar. Bu rahipler süzülen bir klan, yolun üçüncü dikkate varmak olan son amacının bir resmidir.
Uzun bir zaman boyunca, çeşitli arkeolojik nesnelerin belirli yorumlamalarını vermeye devam etti. Anlatısı öylesine resimseldi ki, bana İspanya öncesi eski bir şehrin bin yıllık patikalarında onunla dolaşıyormuşum duyumunu veriyordu. Neredeyse orta meydanın sonunda onları, olmeque* (Olmekler: Orta Amerika'nın Kolomb-öncesi ve Aztek-öncesi bir halktır. İ.Ö. 1200 yıllarından başlayarak İ.Ö. 500 yıllarına kadar Orta Amerika'nın büyük bir kesiminde hüküm sürdükleri sanılmaktadır. Olmek sanatında ana tema insan figürüdür ve bunların hatırı sayılır bir kısmı antropomorftur, yani hayvan ile insan karışımıdır.) kafalarını, kocamanlıkları ve nüfuz edilemezlikleriyle ayırt edebiliyordum; piramitlerin küçük oyuklarından Huasteque'lerin güleç figürlerinin insani sıcaklığı; handiyse her şeyi anlatan Maya dikilitaşlarının incelikleri bize bakıyordu..."
Carlos, bir içsel sessizlik durumunda kimi arkeolojik parçaları yalınca seyre dalma eyleminin, gözlemcinin dikkatini eski sanatçıların konumu üzerine çekmeye yettiğini belirtiyordu. Kimi parçaların büyük bir dikkat kapanı gibi kullanılıyor olması gerçeği de buradan geliyordu.
"İçlerinden birçoğu bu niyetle tasarlandı. Onların amacı ne dekoratifti ne de sembolik. Onların her parça ve çizgisi, enerji akışının ve ruhsal durumların patlayıcı bir yükünü içerir. Bu parçaların aynı zamanda birleşim noktası mancınıkları olduğu söylenebilir. Hiçbir profesyonel araştırma onları asla anlayamayacaktır, çünkü yaratıcılarının ussal bir kritere göre onları uyarlama olgusuyla hiçbir ilgileri yoktu. Onlarla ahenk içinde olmak için, bu meydan okumayı kaldıracak göt gerek ve sessiz bilginin terimleriyle algılamak."
Carlos, “Onların niyeti yüzünden İspanya öncesi İlk Çağ yaratımları gerçek bir ikinci dikkat hurdalığı, şimdiki uygarlığın insanını içine attığı kısırlık ortasında bir erk vahası olmuştur," dedi.
“Eski Meksika mirasını tüm dünyaya tanıtma konusunda beni yüreklendirirken, Don Juan çağımıza kadar saklı kalmış öğretilerin görünümlerini doğrulamak ve varlığının gerçek boyutunu insana geri vermek amacıyla, bir tür köklere dönüş yolculuğuna başlamıştı.
Bugün bilgi araştırıcısı sıfatıyla, onların çalışmalarını yenilenmiş bir güçle devam ettirmek amacıyla, eski görücülerin niyetinden bütünüyle yararlanabiliriz.”
Biraz çekinerek Carlos'a, bir müzede ya da bana büyücülüğün kilit noktalarının pratik bir demosunu verebileceği herhangi bir arkeolojik sit alanında buluşup buluşamayacağımızı sordum. Fakat bu öneriyi uygun bulmadı. Tumturaklı bir ses tonuyla beni yanıtladı:
“Ülken üzerine bilmeyi istediğin her şeyi, git ve kendi kendine keşfet! Bir Meksikalı olarak Toltek iletisine ulaşmaya sen daha uygunsun. Bu senin işin, dünyaya karşı yükümlülüğün. Eğer bu görevi üstlenmekte haddinden fazla tembellik yaparsan, bir başkası yapacaktır bunu.”

••İkinci Dikkatin Antenleri••
Vaktiyle, merkezi bir restoranda kahve içtiğimiz bir sırada, arkeolojik sit alanları çevresinde gezinme alışkanlıkları yüzünden, başlarına ciddi problemler gelen bazı çömez arkadaşlarıyla ilgili yazmış olduğu korkunç anlatılara gönderme yaparak; ona o çağın
nesnelerinin toplanmasının ya da harabelerin ziyaret edilmesinin tehlikesi konusunda kitaplarından birinde yapılan uyarıyla çelişerek, Eski Meksika'dan bahsederkenki şevkinden dolayı aklımın karıştığını anlattım.
Yanlış anladığımı söyledi.
“Bu, İlk Çağ görücülerinin kültürel odaklanmasıyla yeni görücülerin soyut bilgisini birbirine karıştırmadığım için, çünkü ayın şey değiller. Eski görücüler ikinci dikkatte yaşıyorlardı, karmaşık detaylarla büyülenmişlerdi ve heykeller ya da görkemli yapılar aracılığıyla günlük hayatlarında onları tekrar üretmeye çabaladılar. Bu yolla, bu anlaşılması zor çekimin önemli bölümlerini kitlelerin anlayacağı düzeye indirdiler.
Fakat Don Juan, ‘bilginin tasviri hangi biçim altında olursa olsun bir kaçamaktır, bu seni gerçek sessiz bilgiden alıkoyar,’ diyordu. Eski görücüler, inanılmaz derecede bir malumat niceliğini elde edebilmiş olmalarına rağmen, öte yandan bu eğilimlerinin bedeli onlara çok pahalıya mâl oldu; özgürlüklerine.
Bundan dolayı modern bir nagualın önceliklerinden birisi, en azından yolun ilk aşamaları süresince, bilginin dış yüzüyle tuzağa düşmesinler diye çömezlerinin başında olmaktır.
Don Juan'ın, anlam taşımayan bir şeye anlam atfetmeyi deneyerek zaman kaybeden kimilerimizin üstünde durmasının, bir başka sebebi daha vardı. Yaşadığımız çağda, çömezlerin çoğunluğu hâlâ insani biçimlerini kaybetmemişlerdir, bu, bilgiyi mümkün olduğu kadar hızla sistematize ederken, kendimizi onu sınıflandırmaya zorunlu hissetmemiz anlamına geliyor. Ama bu Eski Meksika'da yaratılmış nesneler için geçerli değildir, çünkü bize varana kadar fazlasıyla parçalanmışlardır. Bu konuda yapılacak hayli iş var ve bu araştırmacıya karşı dönebilecek riskli bir çalışmadır.” “Niçin?” diye sordum.
“Daha önce sana söylediğim gibi, bu yaratımlar masum değil. Onların problemi, bizde uyandırdıkları tutku. Eski görücüler takıntı ustalarıydı. Onların eserleri numara dolu, ve tümü hâla ilk günkü aynı gücüyle günümüzde işliyor, çünkü bir büyücünün dikkatinin sabitlenmesi zamanla tükenmez.
Meksika bilgelik geleneği, erk insanları tarafından azami bir Özgecilik eylemi içinde oluşturuldu. Niyet temel özgürlüğümüzü kurtarmaktı fakat bu ancak kısa bir zaman işlevsel oldu. Çünkü nihayetinde lüzumsuz inanç ve ritüellerle iyice dolmuşlardı, yaratımları bu topluluğun birleşim noktasını sabitlemenin araçları haline geldi,” dedi.
“Bu eserler niyetin devasa yoğunlaşmasıdır, fakat ihtiva ettikleri öğretiler saf değildir, yaratıcılarının kişisel önemlilikleriyle karışmış ve sadece iz sürme sırasında olması gereken üst dikkatimize yoğunlaşmaktadırlar. Bilhassa piramitler etkili birer dikkat algılayıcısıdır. Bizi hızla içsel sessizlik durumlarına taşıyabilirler, fakat bizim aleyhimize de dönebilirler. Bazen onları seyre dalmaktan ve eski görücülerin alanında savunmasızca maceraya atılmaktansa, çekimser kalmak yeğdir.
Benim marazi eğilimlerimi göz önünde bulunduran Don Juan, müzelere ya da arkeolojik sit alanlarına kendi başıma gitmemi yasaklamıştı. Bu yerlerin sadece büyücülerin refakatinde gidildiğinde güvenilir olduğunu söylüyordu. Bir gün Tula harabelerinde gezinirken, gerçekten berbat bir deneyim yaşadım ve fikrimi değiştirmeye başladım.”
“Ne oldu?”
“Korkudan ödümü patlatan bir şey oldu. Piramitlerin dipsiz bir deniz gibi dalgalanan, ve ziyaretçileri tamamen saran devasa büyüklükte enerji alanları sızdırdığını görebilmiştim. Kimi büyücüler için hoş ve güçlü bir durum, fakat bizler için değil.”
Carlos'a “Bu fenomen sadece Meksika'daki piramitlerle mi bağlantılı, yoksa dünyanın başka yerlerinde de görülebilir mi?” diye sordum.
Carlos, bu sabitlenmenin bölgesel bir olgu değil, evrensel olduğunu söyledi. Bilincin bulunduğu her yerde var olmaya çaba gösterdiği görünüyor. Ama yeryüzünde, sadece insan topluluğu hiçbir faydalı değeri olmayan ve bir gruba ait amacın dikkat durumlarını üretmekte olan sembolik nesneler yaratarak, enerjisinin hatırı sayılır bir bölümünü buna yatırıyor.
“Gerçekte, sıradışı enerji akümülatörü olmanın bu karakteristik niteliğine sahip olmasalardı, bu nesneler ve bu anıtlar var olmayacaklardı. Dünyadalar, fakat buradan gelmiyorlar. Bunlar öteki tarafın ajanları, ikinci dikkatin antenleri. Her çağ ve her enlemde onların anlayış ve yapıları bizzat inorganik varlıklar tarafından yönlendirildi.
Bir zamanlar, İtalya'ya yolculuk yaptığım bir sırada meşhur bir heykeli görmeye gidecektim. Onun güzelliğinden öyle etkileniyordum ki, ona yaklaşmaya güçlükle cüret ediyordum. Duygularını heykele yansıtmaktan kendini alıkoyamayan, oradan geçen insanları gözlemliyordum. Heyecansal hava o kadar güçlüydü ki, bu duyguların heykelin arkasında titreyen bir gölgeye kadar lifçikler biçiminde yayıldığını kolaylıkla fark edebildim. Ve bu olgunun farkında olan sadece ben değildim. Orada bir turist vardı, ‘saldırıya’ uğradığında, bir taş alıp heykele fırlattı. Ben de alkışladım! Bu nesneler insanlığın sabitlenme merkezleridir ve
dikkate hükmederek onu bağlarlar."
İnsanların en muhteşem yaratımlarının, gerçekte onların sabitliğinin araçları olduğunu görmenin acıklı olduğunu söyledim.
Carlos meseleyi yanlış anladığımı; problemin anıtlarda veya onlara varlık veren niyette, hatta bunları tuzak gibi kullanan inorganik antitelerde değil, kendimizde olduğunu söyledi.
“Bu eserler dikkatin bir başka kipliğine aittir; birleşim noktasını hareket ettirme kapasiteleri vardır ve bu da sabitlenmemiş belli bir durumda tutar. Fakat ikinci dikkat ve bizi tam bir enerjisel itaat durumuna sokabilecek ölçüsüz bir esrimeyle onu beslemekten daha takınaklı hiçbir şey yoktur.
Buna rağmen, bu yerler karşısında kendini savunamayacağın anlamına gelmiyor bu. Onların niyetlerinin ağırlığını önleyebilmemizin iki yolu var: Onlardan kaçınmak veya kusursuzluğumuzu yetkinleştirmek.
Bir savaşçı her türlü durumdan anlının akıyla çıkabilir. İnsani biçimimizle bağlarımızı kestiğimizde, dışarıdan hiçbir şey artık bizi etkileyemez. Bu durumda, Eski Meksika anıtları bütün görkemi içinde ortaya çıkar ve aynı zamanda gerçekten ait oldukları verde; sessiz anlayışta konumlanırlar.”

9-Bilginin Yeni Bir Aşaması
Carlos yeni kitabının tanıtımını bitirdikten sonra, Insurgentes Bulvarı’nda uzunca bir yürüyüş yapmaya çıktık. Gece biraz serindi ve gökyüzü şaşırtıcı derecede açıktı. Hava pırıl pırıldı.
Yürürken, Carlos bunca boşboğazın bir araya geldiği bu tipten etkinlikler içinde bulunmaktan ve onların kendisini şampanya tokuşturmaya zorlamasından hoşlanmadığını belirtti. Onun tekniği dolu kadehini bütün bir toplantı boyunca bir damla içmeksizin muhafaza etmekti; böylece onu davet etmekten vazgeçiyorlardı.
Edebi kariyerinin bir meydan okumayla başladığını söyledi. Vaktiyle, biriktirmiş olduğu dağlarca notu kullanması amacıyla.
Don Juan ona bir kitap yazmasını önermişti.
“Başta, bir yazar olmadığım için, bunun bir şaka olduğunu düşündüm. Bununla beraber, Don Juan çaktırmadan bunu bir büyücülük alıştırması gibi bana yaptırdı.”
İşe koyulduktan sonra, çalışmasından zevk almaya başlamış ve nihayetinde kendisi için kitapların nagual olarak gerçek görevinde bir bulvar olduğunu anlamıştı. Ona, halka ifşa edilen bilginin
bozulmaya uğramasından kaygılanıp kaygılanmadığını sordum.
“Hayır!” diye yanıtladı. “Bilgiyi yozlaştıran gizdir. Onu insanların yakınına koymak onu yeniler. Enerji için hiçbir şey onu akışkanlaştırmaktan daha sağlıklı değildir ve bu her şeyden öte büyücülerin bilgisiyle ilgilidir. Bizler geçici erk kaplarıyız, onu alıkoyma hakkımız yok. Dahası, bu bilgi ancak onu kucaklayan ve onu doğrulamak için gerekli enerjiye erişenler için anlam taşır. Gerisinin bir önemi yok.
Nagual dünyasına girişimi, kopuşun elzem olduğu bariz bir anda yaptım. Bu beni hayatımın en dramatik kararını yerine getirmeye zorladı: Öğretileri yayınlamak. Böyle bir paylaşım hattını temsil ediyor olmak benim için çok zor oldu ve yıllar boyunca ne yapmakta olduğumu anlamamanın travmasıyla yaşadım. Gelenek adına bana tehdit mektupları yazan kişiler bile vardı; köhne zihniyetli büyücüler imtiyazlarını kaybetmek istemiyorlardı.”
Böyle zorlayıcı bir biçimde bin yıllara dayanan bir gizem geleneğini parçalamayı tercih etmiş olmasının ne kadar sıradışı olduğunu söyledim Carlos’a.
"Ben hiçbir şeyi parçalamadım!” diye karşılık verdi. "Tinin buyruğu açıktı. Tüm yaptığım bana uygun olanı yapmaktı. Çömezliğimin başında hattın dizginlerini ele almaya hazırlandım. Bir gün her şey değişti. Klanın savaşçıları benim enerjisel yapımın Nagual Juan Matus'unkinden farklı olduğunu gördüler ve bunu kesin bir buyruk gibi yorumladılar. Kural’ın diktesi gibi, hattı kapatmanın ağır sorumluluğunu ellerime bıraktılar.
Asırlar boyunca, savaşçı klanları bilgi yolunun sofistike ilkelerini tahkim etmek için, deneyimi masseden bir sünger gibi davranmışlardı. Bana bu bilgiyi dünyaya yaymaktan başka çare kalmıyordu.
Kitaplarımın devri bir başlangıç, kuşaklar boyunca saklanmış bilgi parçalarını modern insanın kullanımına hazır hale getirmenin mütevazı bir niyetidir. Doğrulama anı daha sonra gelecektir ve bunu başka devirler takip edecek, çünkü büyücülerin öğretisi herkesin eline geçtikten sonra, kimi insanların kendi kendine soru sormaya ve algıyı deneyimlemeye ve bu şekilde muktedir olduğumuz tüm potansiyeli keşfetmeye başlaması kaçınılmazdır.”
Carlos'a Don Juan ve arkadaşlarının, grubun gizlerinin ifşa edilmiş olduğunu anladıklarında nasıl tepki verdiklerini sordum.
“Eserlerimden birinin bir kopyasını Don Juan'a götürdükten sonra, küçümseyen bir yorumla onu nasıl geri çevirdiğini daha önce bir vesileyle ifade etmiştim. Ancak bu gerçeğin yarısı. Hakikat, bu metinlerin yazarının o olduğuydu. Kelime kelime o yazmadı onları, fakat onların bütün özünden o sorumluydu, dolayısıyla açıklamalarımın her birini ayrıntıya girmeden kontrol etti.
Zamanla, Don Juan'ın titizlikle hesaplanmış bir stratejisi olduğunu keşfettim.
Nagual'ın planı yüksek bir cüret ve saf bir zekâ parıltısıydı. Görücülerin bilgisini alenen kitlelere taşıyordu, akademinin saygınlığına katkıda bulunmak için değil, kitlelerdeki bilinç seviyesini yükseltmek için; ve yine aynı enstitüler tarafından başka türlü reddedilecek bu bilgiyi onların içine sokuyordu. Öğretilerin dinsel ya da mistik bir biçim altında tanıtımının, bilimsellik güvencesiyle desteklenen bir sunum kadar derinlemesine nüfuz edemeyeceğini biliyordu. Bundan dolayı, birinci kitabımın doktora sonrası bir tez olmasını talep etti.
Nagual Juan Matus'un müdahalesi bilginin yayılmasında, daha önce eşi görülmemiş yeni bir aşama başlatıyor. Birleşim noktası hareketinin gizleri asla bu derece insanların yakınında olmadı!"

••Randevu Rüyayladır••
Carlos'a eski bilginin kilit noktalarını araştırmak için Meksika geleneğinden kimi grupları ziyarete gittiğimi anlattığımda, bunu bir şaka gibi aldı ve gülmeye başladı. Şaşkın tepkimi görünce, gülmesini kişisel bir şeymiş gibi almamamı istedi. Araştırmalarım ona, malumat edinmek için Meksika'ya geldiği sıralardaki kendi davranışını hatırlatıyordu sadece.
Carlos, Don Juan'ın öğretilerine ve kendi başına keşfedebildiklerine göre, iki tip geleneğin olduğunu açıkladı: Resmi ve enerjisel. Birincisinin İkincisiyle hiçbir alakası yoktu.
“Resmi gelenek gizlere ve rutinlerin korunmasına dayanır, alegoriler öğretip, çobanlar ve sürüler üretir. Enerjisel gelenek somut başarılarla meşguldür, görmek ya da birleşim noktasını hareket ettirmek gibi; onun gücü yenilenme ve deneyimlemedir, dolayısıyla kusursuz savaşçılar üretir. Bir savaşçı kendini işine adar, kim olursa olsun birinin peşine takılarak enerjisini boşa harcamaz. Toplumsal âdetler onu ilgilendirmez, ister çağdaş isterse bin yıllık geleneğe sahip olsunlar. Üstelik giz, iz sürücünün ilgileri içinde değildir.”
“Kanımca, inancım o ki, yeryüzündeki farklı geleneklerde bulunan atalara dayanan bilgi; kitaplar aracılığıyla iletilemeyen, sadece kulaktan kulağa iletilebilen bilinç manipülasyonu teknikleri olgusuna dayanıyor. Bir bilgelik ustasıyla karşılıklı ilişki kişisel olmalıdır,” diye karşılık verdim.
“Sen bunu bir yerlerden mi okudun, hı?” İkimiz birden gülmeye başladık.
Carlos, gerçekten faydalı bilginin çok daha basit ve daha az kelimeyle ifade edilebilir olduğunu söyledi:
“Onun hakkında şamata yapmak elzem değil ve nasıl iletildiğinin bir önemi yok. Eğer sözel biçim çok iyiyse, üstünse — başka hangi araç olursa olsun iş görebilir. Önemli olan kendini ikna etmektir, budalalıklar için zaman yok, çünkü ölümün soluğu ensemizde. Bu hakikatin ötesinde, bir savaşçının çok şeye ihtiyacı yok, Çünkü aciliyet duygusu ona enerjisini ekonomize ettirtecektir ve birikmiş enerji ona kendi bütünselliğini keşfetme izni verecektir.
Okuduğuma göre, gizli bilginin ifşasının "kara” büyücülere özgü olduğunu; hâlbuki "ak" büyücülerin algılamaya hazır olmayanlar için bilginin belirli bir tehlike yarattığını bilmelerinden dolayı, bildiklerini sınırlı aktardıklarını söyledim.
Carlos inanmazlıkla başını iki yana salladı.
“Ne oluyor sana böyle?” diye sordu . “Bu bizi yıkar, bu cahilliktir, bilgi değil! Bilginin derinliklerinde insanın otantik menfaatlerine zarar verebilecek hiçbir şey yok! Biri ‘dışsal’ biri ‘içsel’ iki tip bilgi vardır gibi, yanlış ve çok sıradan bir fikirden yola çıkıyorsun. Aksine, görücüler bilginin tek olduğunu söylerler ve ancak bu seni zahmet etmeye değer bir kurtuluşa götürür. Onlar için hakikat senin dediğinin tersidir; eskilerin karanlık büyücülüğü gizlerde birleşir, hâlbuki şeffaflık yeni görücülerin karakteristiğidir.”
“Yani, Meksika geleneğinin içinde inisiyal bir bilginin varlığını yadsıyor musunuz Carlos?”
Carlos yanıtlamak yerine, "el almış" terimini kendisine tanımlamamı istedi. Bu beni zor durumda bıraktı, zira gerçekte bu konuda çok açık bir fikre sahip değildim. Bir gayret göstererek, ona, el almışların liyakatları sayesinde, geri kalan benzerleriyle paylaşılmayan belirli bir bilgi geleneğinden yararlanan kişiler olduklarını açıkladım.
Carlos konuşmam boyunca ağırbaşlılıkla beni dinlemeye katlandı. Bitirdiğim zaman da yorumunu yaptı:
“Bu tanımlama, kendini takdim ettiğin bir önemlilik portresi. İnsanoğlunu bildiklerine göre sınıflandırmak; ortak envanterin basit bir düzenlemesidir, bazıları diğerlerinden biraz daha koyu
renkli olduğu için bir koloninin karıncaları arasında ayrım yapmak gibidir bu,” diye açıkladı.
“Bizlerin, insanoğlunun ironisidir bu, biz iki gruba ayrılırız: Enerjilerini dağıtanlar ve enerjilerini koruyanlar. İstiyorsan sonuncuları büyücüler, Toltekler, el almışlar olarak adlandırabilirsin ve ister bir ustaları olsun ister olmasın aynı şeydir. Onların ışıldayan gerçekliği, onların özgürlüğe attıkları ilk adımları gibidir. Hiç kimse onlara bir şey öğretmeyebilir, ama savaşçılar kendi başlarına tinin sessiz buyruklarını dinleyerek bunu elde ederler.
Erke açılmak doğal bir süreçtir. Hiç kimse bir başkasına; "Tamamdır, sen erke açıksın!’ diyemez, bir şarlatan olmadıkça. Bizi otomatikman özgürlüğe götürecek kestirme bir yol da zaten yok. İnisiyal gizler eskilerin kibrinin birer sembolüdür, bunlar seni hiçbir yere götürmeyecek, kapısız anahtarlardır. Hayatını onların peşinde koşturmakla geçirebilirsin ve nihayet onları elde ettiğindeyse, hiçbir şeye sahip olmadığını keşfedersin. Bilgideki ayrımın, onun sözlü gelenek ya da kitaplar vasıtasıyla iletilmesinde yattığına inanıyorsun. İki metodun da aynı olduğunu kavramış değilsin, zira ikisi de günlük hayatımızın mutabakatlarına aittir. Malumatı hangi tarzda aldığının ne önemi var? Önemli olan, bir şey yaptığına inanman!
Büyücülerin metodu, enerjinin sistemli tasarrufudur. Büyücüler, ‘İnsanları ayıran ne bildikleri değil ne kadar enerjiye sahip olduklarıdır,’ derler; bu yüzden, bilgiyi iletmenin gerçek yolu yükselmiş bilinç durumlarındadır. Büyücülerin randevusu bir kitapla ya da bir seremoniyle değil, rüyayladır. Bir savaşçı rüyaları sırasında deneyimi yakalamayı öğrendiği vakit, öğretinin hangi etiket altında sunulduğunun bir önemi yoktur, zira onun algısı saftır ve kendi görmesiyle bunu doğrulayabilir.”

••Öğretiyi Kitlelere Taşımak••
Başka konuşmalar sırasında Carlos, “Pek çok yönden tezat olsalar da, bir şey var ki eskiler ve yeni görücüler, bilgiyi saklı tutma ihtiyacının doğruluğunu tartışmadılar. Toltek dilini, handiyse her şeyin neredeyse herhangi bir kelime kombinasyonuyla söylenebildiği bir metafor cangılına çevirdiler. Ritüelierin, prosedürlerin, giz parolalarının taşınamaz yükü altındaki İspanya öncesi
toplumları batıran da budur. Bu büyücülüğü güçlendirmek yerine onu zayıf düşürdü,” diye anlatmıştı.
“Sarsmayı denediysem de, büyücülüğün bu mirası hâlâ bazı bilgi grupları üzerinde ağırlığını koruyor.”
Büyücülerin bilgiyi niçin saklamaya uğraştıklarını sordum.
Carlos, her görücü döneminin kendince bunu yapma gerekçesinin olduğunu söyledi.
“Eskiler geçici olduğumuz anlayışından yola çıktılar, fakat hayatta kalmanın baştan çıkarıcı fikirleriyle yoldan çıkmakta bir beis görmediler. Bu onların kişisel önemlilikle dolmalarının ve tekelciliklerinin bir sonucudur. Kendi inşa ettikleri piramitler gibiydiler: Bariz ve cazibeli oldukları kadar erişilmez ve gizliydiler de. Çirkin ve cahil saydıkları halktan insanlara mesafeli olmayı tercih ettiler. Ama, aynı zamanda, bir yandaşlar topluluğundan da yoksun kalamıyorlardı. Bu çelişki, sürünün kontrolünü amaçlayan, ve gerçek bilginin büyük bir bölümünü yıkan uzun savaşları kışkırttı.
Kişisel önemlilik ve onun nahoş aile üyeleri olan giz ve tekelcilik, birleşim noktasının sabitliğinden beslenirler. Bundan dolayı toplulukların bağrında azami bir kalıcılığa erişmek adına, katı gelenekler yaratmak eskilerin büyük ilgisi olmuştu. Gerçekte, tine olan ilgileri kendi fani erk hevesleriyle çok ortaklaşıyordu.
Yeni görücüler, kendilerini birleşim noktasının akışkanlığının önceliğine adayarak bunların hepsine bir son verdiler. Onlar, bu nokta yer değiştirdiği anda, giz fikrinin aptalca bir hâl aldığını gözlemlemişlerdi. Zira enerji aleminde bilinçli varlıklar arasında katı sınırlar yoktur. Bundan dolayı, yolun pratik yanını değerlendirmek için tüm spekülasyonlardan kurtulmak, onlar için en önemlisi oldu.
Yine de, acı bir gerçekle karşı karşıya kaldılar: Sıradan insanlar onları anlamıyorlardı; tersine, korkuyorlar ve belirleyebildikleri her yerde onları ortadan kaldırmaya çaba gösteriyorlardı. Yeni görücülerdeki giz, öncellerinin düşkünlük gösterdiği üstünlük duyguları tarafından güdülenmedi, stratejik nedenlerle benimsendi. Çok büyük bir zulme maruz kalmışlardı ve onlar da kendilerini korumak zorunda kaldılar.
İronik bir hikayedir, güdülerinin meşruiyetine rağmen, zamanla, yeni görücülerin stratejisi de eskilerin kendini beğenmişlikleriyle aynı etkiye sahip oldu. Asırlar süren gizliliğin ardından, tüm enerjileri kendi bilgilerini saklamak için yatırılmış oldu ve sakladıklarının çoğu unutulmayla sonuçlandı.
Bugün, çağımızın kipliği hızla değişiyor; sonuç olarak, değişmez gibi görünen şeyler de değişiyor; öğretilerin iletilme tarzı gibi. Günümüzün nagualları enerji için yeni kanallar bulmaya mecburlar, bu en kökleşmiş âdetleri silmek anlamına gelse bile."
"Bu değişim niçin?”
"Çünkü koşullar geleneği aştı. Saklı bilgiyi muhafaza etmek artık hayati bir gereksinim değil. Bilgiyi ifşa ettiğin için seni eleştirecek birileri olacaktır, fakat hiç kimse seni bundan dolayı öldürmeyecektir. Kısacası, bilgi parçalarına sansür uygulamaya devam etmek büyücülüğün yekûn amacı açısından felaket olmuştur. zira bu parçalar içimizde mayalanıyor ve çok derinlerde kökleşmiş bir önemlilik duygusunu beslemeye hizmet ediyor.
Nagual sıfatıyla benim ilk ölçüm, öncellerimi gizleriyle beraber bitirmek oldu. Günümüz savaşçılarının seçimi özgürlüktür. Bugün, kabul etme ya da etmeme tercihini dinleyicilerimize bırakarak, istediğimizi söyleyebiliyoruz. Bu geçmişteki nagualların yararlanamadığı sıradışı bir sonuç doğurdu: Kitle pratiği.
Kitle pratiği bizim güvenlik vanamızdır. İnsanların tinini kandırabilirsin, zira her şey bir yana tinleri kendilerine ait değil. Ama özgürlük amacına kolektif bir biçimde odaklanmış yüz binlerce niyetin ışıklı kitlesini etkisizleştiremezsin.
Kitle enerjidir, ve enerji bizim dikkat durgunluğunu kırmamıza imkan verir. Sihirli geçişlerin kolektif uygulanması sırasında, ilk kez işimin gerçekleştirilebilirliğine inanmama izin veren bir şeye, dünya çevresindeki hakiki bir enerjisel gösteriye tanık oldum. Olanlar topluluğumu ve beni öylesine heyecanlandırdı ki, bu durumu tasvir edecek bir söz bulamıyoruz.”

••Sihirli Geçişler••
Birkaç yıl boyunca Carlos, "sihirli geçişler" adını verdiği bazı hareketleri küçük gruplara öğretmişti, zira ona göre, bu hareketler enerjinin durgunluğunu önlemeye ve "sert yumaklar" biçimlendirmeye hizmet ediyordu. "Davula vurma", "sağa ve sola yıldırım" "dinamo" bu geçişlerden bir kaçıydı. Don Juan'ın hangi saatte olursa olsun, bulunduğu yerde bunları uyguladığını söylüyordu. Çoğu zaman, bir şeyler taşımadan önce ya da sonra veya uzun süre aynı pozisyonda kaldığı zamanlarda bunları yapıyordu.
Bu konu benim çok ilgimi çekiyordu, zira Doğu'ya özgü bazı duruşları şahsen uyguluyordum ve fizik alıştırmalara da her zaman eğilim duymuştum. Bu yüzden, ilk bulduğum fırsatta, Carlos'a sihirli geçişleri nerede öğrendiğini sordum. Carlos:
“Bunlar eski görücülerin mirasıdır.”
O dönemler, herkesin görmesine çok fazla göz yumulmaz. Giderek, hermetizm biraz daha yumuşar ve geniş insan grupları buna yakınlaşmaya başlar.
Carlos onları daha incelikle işleyerek ve kategorilere bölerek, sihirli geçişleri hafifçe değiştirmeye başlamış. Ve onlara mimariden alınmış bir isim vererek “tensegriti” demiş. Bize tensegritinin gerilim ve bütünlük terimlerinin kombinasyonundan oluştuğunu söylemişti.
İlk başlarda, eleştiren kimseler vardı, yeni insanlar —bu alıştırmaların pratik yanına dair fikir edinmeden— bunların sadece nagualın düşüncesiyle icat edildiğini yaymaya başlamışlardı.
Bu konudaki kaygımdan bahsettiğimde, Carlos kararlıydı:
“Tensegriti benim niyetimdir! Bir nagualın buna hakkı vardır ve bu benim dünyaya bir hediyem.
Don Juan ve savaşçıları çömezlerine bizi enerji ve esenlikle dolduran ve bizim yabancı tinin boyunduruğunu sarsmamıza yardım eden pek çok özgül hareket öğretti. Benim rolüm başka
uygulama gruplarında kullanılması amacıyla, onları kişisel çehrelerinden çıkartmak ve insanların geneline uyarlamak için onları hafifçe değiştirmekti.”
Carlos, başlangıçta belirlemiş olduğu sihirli geçişleri sınırlı bir biçim altında öğretme metodunun, belirgin bir biçimde başarısızlığa uğradığını, zira uygulanmaya hazırlanmış olanların yeterli bir "enerji kitlesini" biriktirmek için gereğinden biraz fazla sayıda olduğunu söylemişti. Bu yüzden, bu yeni safhada, çok sayıda bilinç üzerinde bir etki doğurabilecek bir sistem yaratmış.
"Topluluğumdakiler ve kendim enerji içinde bir kapı açacağız. Bu yarık o kadar güçlü olacak ki çağlar boyu varlığını sürdürecek ve içeriye bakmak için yaklaşanlar, bir başka dünyanın içine çekilecekler. Tensegritiyle, bu dönüşümü kaldırabilecek ilgili kişileri hazırlamak niyetindeyim. Gerekli disipline sahip olmayanlar ise niyet içinde can verecekler.
Öğretilerin ifşası planı, otuz yıllık uygulama ve deneyimin birleşimidir. Bunun işlerlik kazanması için, insan ve nagual sıfatıyla, yapabileceğim her şeyi yaptım, çünkü biliyorum ki, çok sayıda
savaşçının kolektif kitlesi, çağımızın kipliği içinde büyük bir değişiklik yaratabilir.”

Üçüncü Bölüm-Üç Çatallı Nagual Kuralı
••Önsöz••
Düşünmeye meyilli karakterim, erken yaşlarda beni kim olduğum ve hayattaki amacımın ne olabileceği konusunda bir açıklama arayışına yöneltti. Bendeki bu arayışı bilen bir öğrenci arkadaş, Carlos Castaneda'nın kendisinde özel bir söyleşide bulunacağını ve eğer istersem gelebileceğimi söylemek için beni görmeye geldi. Uzun zaman böyle bir fırsat beklemiştim, dolayısıyla bu davetten memmun oldum.
Castaneda eski zaman Meksika büyücülerinin kültürü üzerine bir çok eseri olan, ünlü bir antropolog ve yazardı. Henüz UCLA'da (Kaliforniya Üniversitesin'de) öğrenciyken, şifalı bitkileri nasıl kullandıklarını öğrenmek amacıyla, Meksika'nın kuzeyindeki Yakui Kızılderilileri arasında nasıl bir çalışma yaptığını kitaplarında betimlemişti.
Yolculuklarından birisi sırasında, yaşlı bir otçu olarak tanınan Juan Matus adında bir büyücüyle karşılaştı. Zamanla, yaşlı adam onu çömez olarak kabul etti ve eski Toltek görücülerinin geleneksel bilgeliğinin, genellikle büyücülük ya da nagualizm olarak tanınan; modern insan tarafından baştan sona bilinmeyen bir boyutunun içine soktu.
Carlos on iki kitaptan oluşan eserinde, otuz yıl süren bir usta Çömez ilişkisini betimler. Bu dönem boyunca, kendisini bu garip kültürün temellerini kişisel olarak doğrulamaya götürecek çetin bir alıştırmanın içinden geçer. Çömezliği süresince edindiği deneyimler, genç antropologun bilginin cazibesine teslim olmasıyla sonuçlanır ve araştırdığı inançlar sisteminin içine çekilir. Bu sonuç, onu asıl amaçlarından kuvvetle uzaklaştırır.
Nagualizm, İspanya öncesi Meksika büyücülerinin kendi inanç sistemlerine verdikleri isimdir. Tarihe göre, bu insanlar evrenle aralarındaki ilişkiyle derinden ilgiliydiler, bu ilgi öyle bir derecedeydi ki, bilinç seviyelerini değiştirmelerini sağlayan sanrılandırıcı bitkiler kullanmaya yönelerek, kendilerini algının sınırlarını araştırma işine vakfettiler. Kuşaklar boyu süren uygulamalar sonrası, içlerinden kimileri görmeyi, başka bir ifadeyle dünyayı algılamayı öğrendi; bir yorumlama olarak değil, enerjinin kesintisiz bir akışı olarak.
Nagualizm, günlük algımızı değiştirmek için tasarlanmış, sıradışı bir ilginin fizik ve ruhsal görüngülerini üreten bir grup tekniğe dayanır. Örneğin, Meksika geleneği bir nagualın hayvana dönüşmeye muktedir olduğunu savunur, zira nagual insanoğlundan farklı bir form içinde kendini hayal etmeyi öğrenmiştir. Bu yaygın inancın ardında, büyücülerin varlığımızın bilinmeyen yanlarını aydınlatma amacı içinde bilinçaltlarını keşfetme olgusu vardır.
Nagualizm dinimize ya da bilimimize benzer biçimde, binlerce yıl boyunca toplumsal kabul gören bir uygulama oldu. Zamanla, uygulayıcılarının Toltek adını aldığı, bir felsefi önerme türü olarak, soyutlama ve sentezle postulatı gelişti.
Toltekler genel olarak bizim anladığımız gibi büyücüler değildirler, yani doğaüstü güçlerini başkalarına zarar vermek için kullanan bireyler değiller, onlar daha çok bilincin kompleks görünümleriyle ilgilenen son derece disiplinli kadınlar ve erkeklerdir.
Carlos kitaplarında, nagualların bilgisini zamanımıza uyarlamak için, onu kırsal havasından çıkartarak ve batı kültüründen insanlar için kabul edilebilir kılarak ustalıklı bir çaba gösterdi. Don
Juan’ın Öğretileri ile başlayarak, sürekli bir çaba içinde kontrol ve disipline sahip olmaya dayanan savaşçı yolunun ya da kusursuz davranış yolunun ilk ürünlerini ortaya koydu. İçine girdikten sonra, bu ilkeler onu dünyanın yeni bir tarzda algılanmasını amaçlayan daha kompleks tekniklerin uygulanmasına götürdü.
Buna muvaffak olan öğrenci, kesinlikle günlük hayatı içinde hareket ettiğine benzer biçimde, rüya ortamında bilinçli ve iradi bir tarzda hareket edecek hale gelir. Bu teknik Don Juan’ın iz sürme ya da kendi kendini tanıma adını verdiği sanatla, ve kişisel tarihimizin saklı düğüm noktalarını bulmak için, önemli olayların tekrar gözden geçirilmesine dayanan özetleme denilen günlük alıştırmalarla tamamlanır.
Rüya görmek ve özetleme yapmak; enerji çiftinin kendi komutasına göre hareket etmeye muktedir, neredeyse yok edilemez bir antitenin yaratılmasını olanaklı kılar.
Toltek görücülerinin en anlamlı keşiflerinden birisi, insan varlıklarının ışıldayan bir dış görünüşe ya da fizik bedenleri çevresinde bir enerji alanına sahip olduklarıydı. Aralarından kimilerinin iki parça halinde bölünmüş, özel bir dış görünümle donandıklarını görmüşlerdi. Bunlara nagual dediler, yani "suretlenmiş insanlar". Özel dış görünümlerinden dolayı, naguallar insanların çoğunluğundan daha büyük kaynaklara sahiptir. Çiftleri ve olağandışı bir enerjiye sahip olmaları nedeniyle, nagualların aynı zamanda birer doğal lider olduklarını da fark etmişlerdi.
Bu bulgulara dayanılarak, katılımcılarının kendi içinde birbirini tamamladığı ahenkli gruplar örgütlenirken, görücülerin enerji düzenine göre yerlerini alması kaçınılmaz oldu. Bu grupların savaşçıları yeni bilinç seviyesi arayışı içerisinde yükümlülükler aldılar. Zamanla, uygulamalarının ve örgütlenme biçimlerinin ardında, kişisel olmayan bir Kural’ın var olduğunu kavramaya başladılar.
Onların meseleyi kavrayışlarına göre, Kural, tasarının betimlemesi ve "nagual klanı" olarak adlandırılan biricik bir örgüte dahil olmak amacıyla, insan türünün farklı ışıldayan dış görünüşlerinin bir araya gelebildiği araçlardır. Bu grupların amacı bütünlüklü özgürlüktür: erişilebilir olanın tümüne nüfuz ederek, kozmik enerji okyanusunu baştan sona geçebilene kadar bilincin gelişmesidir.
Kural'ın savaşçı kuşaklarının nasıl birbirine karıştığını, hatları biçimlendiren, ve bu hatların belirli bir zaman sonra her sefer nasıl yenilendiğini betimleyen özel bir bölümü vardır.
Bu yenilenme etaplarından birini yaşamak Carlos'un yazgısı oldu. Bununla beraber, öğretilerin yaygınlaştırılmasında onu yönlendiren bir mesaj almadan önce, bunun ne anlama geldiğini anlamamıştı.
Onunla tanıştığımda, halka karşı hâlâ büyük bir ağzı sıkılık gösteriyordu ve insanlarla arasındaki mesafeyi korumaya gayret ediyordu. Bizim ilişkimiz temel olarak, onun küçük gruplara verdiği konferanslara ve özel sohbetlere dayanıyordu.
Kişisel tarihimi kontrol altında tutmak amacıyla, başkalarının içinde göze çarpmamamı talep etti. Daha sonra, ricasının daha da derin bir motivasyona sahip olduğunu kabul etti: Tinle bir yükümlülüğüm vardı ve Carlos'un ayrılışından dört yıl sonra görevimi yerine getirmem gerekecekti. Ona niçin diye sorduğumda, bir bilinç devrimi için Don Juan tarafından tasarlanmış planı akamete uğratmayı deneyecek küçümseyici kişiler tarafından tüm çalışmamın engelleneceğini bildiğini söyledi. Benim işlevim, almış olduğum mesajın tanıklığını bildirmek olacaktı.

••Yora••
Bir gün, hepimizi yemeğe davet ettiği bir restoranın özel salonunda verilen bir konferans sonrası Carlos bir başka yerde ona eşlik etmemi istedi. Birkaç dakika sonra, diğer davetlileri canlı bir tartışmanın içinde bırakarak ikimiz birlikte çıktık.
Yolumuz üzerinde, geniş bir caddeyi karşıdan karşıya geçmemiz gerekti. Arabalardan önce geçmek için, caddenin ortasındaki üçgen biçimli bir adacığa doğru koştum, Carlos'un beni takip ettiğini sanıyordum. Fakat oraya vardığımda, onun hâlâ caddenin diğer tarafında olduğunu fark ettim.
O sırada beklenmedik bir şey oldu; muhteşem bir bora caddeye şiddetle daldı, o kadar güçlüydü ki demirden bir işaret direğine asılmak zorunda kaldım. Daha kendimi korumaya zaman bulamadan, beni öksürüğe boğup geçici olarak körleştiren bir toz bulutu, boğazımdan ve gözlerimden içeri doldu.
Kendimi toparladığımda, Carlos yanımdaydı. ışıldayan bir yüzle bana bakıyordu. Omzuma vurdu ve çok garip bir yorumda bulundu:
“Bunu seninle yapacağımı biliyorum!”
Soran gözlerle ona bakıyordum, nihayet açıkladı:
"Bu aynı rüzgardı. seni avlıyor.”
Sözleri bir güz borasının bir grup arkadaşla onu beklediğimiz yerde bizleri pencereleri aceleyle kapatmaya zorladığı, ilk tanıştığımız günü hatırlattı bana.
“Bu olayda, onu güçlü bir rüzgar gibi algıladın, fakat ben başının çevresinde dönenin tin olduğunu biliyordum. Bu bir emareydi ve şimdi seni bana niçin işaret ettiğini biliyorum.”
Esrarengiz doğrulamasını bana açıklamasını istedim, takat yanıtı daha da muğlak oldu:
“Belirli bir malumatın mirasçısıyım. Bu başkalarına açıklayamayacağım, beni derinden ilgilendiren öğretilerin bir yönü. Bu bir haberci aracılığıyla söylenmelidir. Caddenin kıyısında tinin seninle nasıl dans ettiğini gözlediğimde, bu habercinin sen olduğunu anladım.”
Bu konudan daha fazla bahsetmesi için ısrar ettim, fakat ne zamanın ne de yerin uygun olduğunu söyledi.

••Kural Nedir••
Bir müddet sonra, Alameda parkında yürüyorduk. Güzel sanatlar sarayının yakınında, oturabileceğimiz bir bankı işaret etti. küçük parkın kıyısındaki banklardan birisi mucizevi biçimde boş bırakılmıştı. Dövme demirden bir banktı; bulunduğu yerin —siyah ve kırmızı lav bloklarından inşa edilmiş eski bir kilisenin ana kapısının tam karşısındaydı— içsel söyleşimi hafifçe bloke etme marifeti vardı, buradan geçip giden insan ve araba akışının kargaşası ortasında beni bir berraklık vahasına doğru taşıdı.
Bu etkiyi ve onun didaktik işlevini Carlos'un kararlaştırmış olduğu ortaya çıktı. Bu bankın Don Juan'ın en sevdiği bank olduğunu anlattı, bu bana çok dokundu. Ellerini ovuşturarak, “müsterih ol şimdi sadede geldik,” dedi.
“Kural'ın ne olduğunu biliyor musun?” diye sordu bana.
Kitaplarından birinde bu konuya dair bir şeyler okumuş olmama rağmen, fazla bir şey anlamamıştım. Bir baş işaretiyle hayır dedim.
Carlos devam etti:
“Görücülerin bir büyücüler klanının rehberliğine verdikleri isimdir bu, bir tür kılavuz belge ya da bir görevler çerçevesi kitabıdır ve uygulamaları çerçevesinde bir savaşçının ödevlerini içerir.
Titiz bir doğruluk araştırması sonrası, Eski Meksika büyücüleri bir sonuca ulaştılar, nasıl ki yaşayan her varlık onların çoğalmasına ve evrilmesine izin veren belirli bir biyolojik modele sahipse,
bizler de ışıldayan varlıklar olarak gelişimimizden sorumlu enerjisel bir modele sahibiz.
Bir türün kalıbı, enerjisini Kural'dan elde eder. Kural bir tür rahimdir, o yaşayan her varlık için evrimsel bir planı ihtiva eder, sadece yeryüzünde de değil, bilincin var olduğu evrenin her köşesinde. Hiç kimse ondan kopamaz. Yapabileceğimiz tek şey onun varlığına aldırmamak olur. Bu durumda, gerçekte olduğumuz, bizi aşan bir amaca hizmet eden, canlı bir kitle aşamasına erişemeyiz.
Büyücülerin deyişiyle, Kural Kartal'ın buyruklarının bir diyagramı, enerji ekonomisiyle eylemlerin karşılıklı etkinlik ilişkisi olan bir denklemdir. Uygulama sahası içinde, ancak böyle bir kombinezon bir savaşçıdan bir başka şey yaratabilir.
Kural, savaşçı yolunun her boyutunu tamamlar ve kaplar. Bir nagual klanının nasıl yaratıldığını ve beslendiğini, kuşakların bir hattı biçimlendirmek için hangi yolla birleştiğini ve onları özgürlüğe nasıl götüreceğini betimler. Fakat onu bir erk anahtarı gibi kullanmak için, onu kendi kendimize teyit etmeye mecburuz.
“Nasıl teyit edilebilir?” diye sordum.
“Gören büyücü için kendi niteliği gereği Kural aşikârdır. Senin gibi bir aday için, onun işlevselliğini göstermenin en iyi yolu, günlük hayatına müdahalesini tespite dayanır.”

••Kuralın Kaynağı••
Carlos'a insanın bu matrisle nasıl ilişkiye geçmiş olduğunu sordum.
Carlos:
“O her zaman vardı. Bununla beraber, görücüler onun kaşifleri ve koruyucuları oldular. Kural evrensel düzenin kaynağındadır. Onun işi ve amacı meçhul, zira bilinmiyor, ama bu anlaşılmadığı içindir. Büyücüler kuşağının yüzlercesi onun açıklığa kavuşturulması ve kavramsal birimlerinin her biri adına uygun teoremler geliştirmek için kendi hevesleri içinde hayatlarını verdiler.
Başlangıçta, hiçbir insan bu yapının bir pırıltısını ele geçirmeye çalışmıyordu, çünkü hiç kimse onun varlığından haberdar değildi. Eski Meksika görücüleri bu dünyadaki öteki bilinçli antitelerle ilişkiye geçtikleri zaman, çok daha yaşlı ve deneyimli görücülerin kendileri, Kural'ın parçalarını elde etmeye başladılar. Gün geldi, tüm bu parçaların bir yap-boz gibi diğerleriyle uygunluk taşıdığını anladılar. O gün, ‘harita’ dedikleri ve İlk Çağ görücülerinin başlattığı hattı keşfettiler.
Kendi görmeleri sırasında, bağıntılı her parçayı rüyada doğruladılar. Her kombinezonu test ettiler ve onların bilinç üzerindeki etkilerini belirlediler. Rüya görme alıştırmalarını yedi yoğun seviyede düzenlediler ve evrenin en derin yerlerine kadar nüfuz ettiler. Yavaş yavaş, erkin tasarılarını şeffaflıkla ifade etmeye muktedir, bir piramit formundaki son derece oturmuş bir yapıyı, nagual klan modelini geliştirdiler.
Fakat eskilerin incelemedikleri bir şey vardı: İz sürücüler için Kural. İz sürmeyi pratik açıdan keşfedilmeye değmez, gelişmemiş bir olanak gibi görüyorlardı.”
“Niçin?” dedim, şaşırmıştım.
“Çünkü büyücü olmanın, toplumsal hiyerarşinin tepesinde olmak anlamına geldiği bir çağda, iz sürmenin sanat sıfatıyla hiçbir hedefi yoktu. Bu kötü bir yatırım olacaktı. Ama zamanın kipliği değiştiğinde, bu akıl yürütme tarzı eski görücüleri neredeyse yok olmanın kıyısına getirdi.
Kural'ın ikinci büyük parçasının sıradışı içeriğini açığa vurması ancak Toltekler'in ortaya çıkmasıyla oldu. Hayatta kalanlar yalnızca onu uygulayabilen hatlar oldu; diğerleri eridiler ve eski görücülerin saltanatının sonu demek olan bir girdap içinde kayboldular. İz sürmenin dahil olması yeni görücülerin doğumunu belirledi. Onlarla, nagualın Kural'ı büsbütün aydınlığa kavuştu.”
“Carlos, bu ne zaman ortaya çıktı?”
“Yeni görücülerin başlangıcı yaklaşık olarak beş bin yıl öncesine dayanır ve Tula dönemiyle doruk noktasına varır. İz sürme sırasında, bu savaşçıların büyücülüğe başlıca katkısı; kusursuzluk kavramı oldu.”

••Kişisel Olmayan Bir Oluşum••
Carlos açıkça belirtti:
“Nagual Kuralı'nın amacı klanlar yaratmaktır; yani bu büyüklük içinde uçmaya muktedir kendi kendinin bilincinde oluşumlar. Böyle oluşumlar, bireysel niyetleri birbirine uyan bir savaşçılar grubu birleşiminden meydana gelir. Bu anlayışın amacı, bilincin insani olmayan bir boyutunu ölümsüzleştirmektir.”
“İnsani olmayan mı?” diye sordum hayretler içinde.
“Bu doğru. Hedef, artık kişisel olmayan bir boyuttur. İnsanoğlu ne kadar süre için olursa olsun kozmik bilinç alemine Don Juan’ın ‘üçüncü dikkat’ dediği aşamaya— girmeye ve orada kalmaya muktedir değil. Ya oradan çıkıyor ve orayı unutuyoruz, ya da orada kalıyor ve bu nüfuz edilemez denizle birleşiyoruz. Fakat bize hükmeden erk, münferit antiteler içinde azalar gibi işlev gören oluşumlar yaratarak, bu kısıtlamalardan sıyrılıp gitmenin aracını ortaya koydu.
Bu oluşumların merkezinde, kökten yeni bir dikkat, bilinmeyenin keşfine yönelmiş bir niyet ve başka türlü tanıyamayacağımız grup halinde araştırma yaratılır. Bireysellik duygularının artık fiili etkinliği yok, zira yerini çok daha yeğin bir şeylere bırakıyor: Her şeyin bir parçası olarak, ortalama hiçbir insanın tahayyül edemeyeceği bir enerji durumu olarak yaşamak. Hiçbir rutin, hiçbir ego, hiçbir cehalet, dolayısıyla hiçbir yorumlama yok. Oluşumun bu tipi; uçsuz bucaksız bilinç yolu üzerinde sadece bir aşamadır, ama insanoğlu sıfatıyla bizler için bu aşama kesindir.”
Carlos'a bir klan bilincinin nasıl işlev gördüğünü sordum.
Bana fizik beden üzerinden bir örneksemede bulundu:
"Anlaşılmaz bir biçimde olmasına karşın, hücrelerimizin her biri kendi biriminin bilincindedir ve belirli sınırlar içeririnde bağımsızca hareket edebilirler. Bununla beraber, onların bireysel niyeti, ‘ben’ dediğimiz bütünü biçimlendirmek olan yüksek bir amaca bağlıdır.
Küresel amacı fark etmenin inanılmaz tamamlanmasına vardığımızda, yüksek evrimsel bir hattı anlayabiliriz. Günlük dünyamızın çıkarlarının çok uzağında amaçları olan bir yaşam biçimini yaratarak, kendi bütünlüğümüzden olan tek bir hücrenin bilinci gibi, tamamlayıcı enerjisel varlıklarımızla bütünleşmiş olmanın olanağını algılarız. Yeni görücüler bu hayat biçimine nagual klanı diyorlar.”
“Bizim tamamlayıcı enerjisel varlıklarımız kim?”
“Aralarında tamamlanmış ışıldayan karakteristiklere sahip olan insanoğulları. Enerji mükerrerdir; o paylaştığımız modelleri yaratır. Genel olarak, erkek ve kadın nagual tarafından sentezlenmiş, on iki varyantlı dört temel ışıldayan modelin var olduğu söylenebilir. Bir tonal kendi kategorisinin ideal ışıltısına yaklaştığında, yüksek bir bilinç derecesi ortaya çıkar.
İdeal modeller karşı karşıya geldikleri zaman birleşirler. İnsanlar arasındaki çekim hisleri, enerji kalıplarının kaynaşmasının sonucu olarak açıklanabilir. Normal olarak, böylesi bir kaynaşma sınırlıdır, fakat bazen ani bir dalga ve açıklanamaz bir sempati meydana gelir; bir görücü enerjinin bir mütekabiliyet eyleminin meydana geldiğini söyleyecektir.
Bir klanın savaşçıları, bir yarar ve bir erk biriktirme duygusu içinde, ilişkilerinin en uygun sonuçları ürettiği böyle bir tarzda
bir araya gelirler.
Nagual işi için ışıldayan karakteristikte mevcut bedenler bulmak zor; dünyevi hayatla biçimi bozulmuş tonallar bulmak ise olağandır. Ama bir nagual, klanını bütünleştirebildiği zaman, savaşçılarının enerjisi kaynaşır. Onlar bireyselliklerini yüksek bu amaca feda ederler ve artık değerli yalnızlıklarına geri dönmeleri olası değildir, bu onlar için sadece ölüm anlamına gelecektir. Bir klanın kişiliklerden oluşmadığını, daha çok insani olmayan kapasitelerle, tek bir canlı oluşum olduğunu söyleyebiliriz."

••Bir Klanın Biçimlenişi••
Carlos'a, “Klan hedefinin hangi bilinci üyelerinin her birini elinde tutar?" diye sordum.
Altını çizerek ifade etti:
“Bütünsel bir bilinç. Aralarından her biri kendi uzmanlaşmalarına uygun erk hikayelerini tanır, dolayısıyla görevlerinin onları aşan bir amaca ait olduğunu bilirler.
Kural ve klan arasındaki ilişki, işler sırasında ifadesini bulur. Örneğin, bir grubun dişi savaşçıları uzayda enerjiyi izleme buyruğu aldıkları zaman, bu onların özgürlüğe giden yollarıymışçasına, yeni bir büyücü kuşağı için muhtemel adaylar bulana kadar, bu iş üzerinde yoğunlaşırlar. Başka şeyle ilgilenmezler. Eğer bu niyetin disiplini akamete uğrarsa, sonuç kaotik olabilir.”
Büyücülük işine sızan kişisel bir çıkarın çarpıcı bir örneğini verdi:
"Çömezliğimin başlangıcının hemen sonrası, hiç kimse benden bunu yapmamı talep etmemiş olmasına rağmen, yeni bir klanın oluşturulması için Don Juan'a bir yardım teklifinde bulundum. Tamamlayıcı enerjisel varlığım olarak gördüğüm, her karşılaştığımızda benimle ilgilenen güzel bir kız vardı ve bunu Don Juan'a yutturmaya çabalıyordum. Savaşçılar başta benim şaka yaptığımı düşünüyorlardı. Ama yavaş yavaş bundan sıkıldılar ve bir gün onlara yeni nagual eşimi götürdüğümde, onları bulamadım. Ev tamtakır kuru bakırdı. Yaşadığım yalnızlık duygusu ılımlılığımı
tekrar kazanmama yardımcı oldu.
Klan bizi bütünüyle aşan, kendi kendinin bilincinde bir varlıktır. Onun niyetine katılmak öyle olağandışı bir şeydir ki, bir çömez onun bütünlüğünü görür görmez, egosunun konumu bütün açıklığıyla çözülür. Bu onun otomatikman kusursuz olmasını gerektirmiyor; yıllarca, daha fazla gayret etmek zorunda kalacaktır, karakterini yumuşatmak ve kişisel önemliliğini kökünden sökmek için ve tabii ki erk takıntısını da.
Yalnız erkek ve kadın nagual, klanın işlevinin tam bir vizyonuna sahiptir. Örneksemeyi sürdürerek, onların klanın sinir hücreleri olduğunu; devamlılık sürecinin başında olan birimler olduklarını söyleyeceğim. Diğer üyeler desteklemeye hizmet ederler ve grubun çoğaltılmasının somut işlerini yüklenirler.
Nagualın işi zahmetlidir. Mükemmel biçimde iz sürme ve rüya görme sanatlarına hakim olmak zorundadır, görmeyi ve yönlendirme kapasitesini mümkün mertebe geliştirmeyi öğrenmek zorundadır, grubun bağını sürdürmek amacıyla bir ılımlılık örneği olmaya mecburdur; eğer heyecanlarına kapılmakta beis görmezse, sonuç parçalanma olur.”
Ona “Niçin?” diye sordum.
“Çünkü klan kritik bir kitle örgütüdür. Eğer unsurlarından bir teki amaçtan cayarsa, bir çöküşe neden olacak şekilde onu işlevsiz kılar, dolayısıyla her şeye sil baştan başlanmak zorunda kalınır. Bundan dolayı nagual savaşçılarından kendilerinden azamisini vermelerini beklemeye mecburdur ve onların her şeye iyimserlik ve güvenle katılımı için onlara görevlerini vermesi gerekir. Klanın motor yağı, üyelerinin kusursuzluğudur ve bütünlüklü özgürlüğün ateşli arzusu da klanın yakıtıdır.”

••Klanın Yapısı••
Carlos'a bir grubun ne kadar savaşçıdan oluştuğunu sordum.
“Bir klanın normal yapısı dörtlüdür, yani dört sayısına dayanır, zira Kural piramit biçimli bir şekle sahiptir. Onun biçimlenişi ve gelinimi bu yapının ana kaidesi tarafından taşınır. Piramitlerdeki gibi, grubun mimarisi dört köşeli bir kaideden teşkil olur, her köşe üç savaşçıdan meydana gelir: Bir kadın rüyacı, bir kadın iz sürücü ve bir erkek yardımcı. Köşeler haberciler aracılığıyla kendi aralarında ilişkiye geçerler ve hepsinin üstünde nagual çifti vardır.
Kural bir vizyon aracılığıyla bir erkekte veya çift bir kadında kendisini gösterir ve nagual sayılmak için onlar bunu kabul etmek zorundadırlar. Bu kabulü takiben, naguallar daima tinin işaretlerini takip ederek, yavaş yavaş savaşçılarıyla birleşirler. Onların kaptanlık etme kapasitesi doğal ve inkâr edilemezdir, zira çift olarak, klanının enerjisel tiplerinin her birini yansıtırlar.
Naguallar, her insanoğlunun tanınabilmesinden daha büyük ölçülemezlikte bir değerin dölleyici bir eylemine içkin, sıradışı enerjinin bir erkeği ve kadını gibi tanımlanabilirler. Uzun bir süre birlikte kalırlar, toplum içinde genellikle karı koca olarak tanınırlar.
Nagual erkeğinin kapasitesi meseleleri ifade etmek için en el¬ verişli sözleri bulmak ve bunları doğruluk, entelektüel açıklık, akışkanlık ve güzellikle kullanmaktır. Don Juan'a ait hattaki görücüler arasında, can çekişmekte olan bu yeri doldurmak için bu bir yoradır. Ben hariç, bütün kılavuzlar böylesi şartlarda bulundular.”
“Sizin durumunuz niçin farklıydı?”
“Çünkü, tam olarak doğruyu söylemek gerekirse, ben artı bir nagualım, hattı devam ettirmek için değil, onu mühürlemek için geldim.”
“Ya kadın nagual için Kural nedir?”
“Nagual kadın her çabaya kılavuzluk eden ışık, gerçek anadır. Normal olarak, grubun geriye kalanından önce hareket eder ve rüyada çömezleri ziyaret ederken, birinci ve ikinci dikkat arasındaki çalkantıda kalır. Bir deniz feneri gibi işlev görür ve eğer gerekliyse, yeni bir görücü kuşağının tohumunu atmak için ikinci dikkatten geri gelebilir. Savaşçılarda karar kılınması için, savaşçılar iki banda gelirler: İz sürücüler ve rüya görücüler. Onların iki tip işlevi vardır: Geçitler ve muhafızlar. Geçitler Güney yönüne aittir, bunlar çömezlerin baştan sona geçmeye mecbur oldukları aradaki süzgeçler veya filtrelerdir. Bir savaşçı kalsın mı çıksın mı onlar belirler, dolayısıyla ekip üyelerinin sağlanma biçimi üzerindeki en büyük denetime onlar sahiptir. Onlar erk toplantılarının da örgütleyicisidirler.
Muhafızlar geçitlerin bir tür dış versiyonudur, bir siyah ve bir beyaz vardır. Grubun iyi işlemesi için denetlemenin bütün yükümlülüğü onlara aittir; bu onların olası bir dış saldırıya karşı uyanık olmaları anlamına gelir ve her iç problemi çözüme kavuşturmaya hazır beklerler. Yeni görücüler arasında, bu işlevlerin hepsini kadınlar yüklenir.”
“Niçin böyle?”
“Çünkü kadınlar erkeklerden daha büyük bir devingenliğe ve enerjiye sahiptirler. Doğal olarak neredeyse bütün evren dişidir, ve kadın büyücü ekipleri sanki kendi evleriymişçesine oraya yolculuk yaparlar. Karanlık enerjiyi baştan sona engelsizce dolaşma kapasitesi onları bir grubun bataryaları yapar.
Buna karşın biz erkekler, hemen tespit ediliriz zira bizim enerjimiz belirgindir ve bize ihanet eder. Ve yine, doğurmak için yaratılmadığımızdan, rüya görmek için özelleşmiş organımız yok. Nagualın dışında, bir klanın erkek elemanlarının çok parıltısı yoktur.
Yine de Kural, dört erkek savaşçının kendini organizasyona, keşfe ve anlayışa vermesini dikte eder. Bu amaçla, birleşim noktalarını enerjinin çok özgül konumlarında sabitlerler. Dişi savaşçıları yakan, erkin sıklıkla meydana gelen patlamalarını etkisizleştirerek, mevcudiyetleri grubu stabilize etmeye hizmet eder. Eğer böyle olmasaydı, kadınlar belirli bir etkinlik düzeyine ulaştığı anda yapı patlardı. Bundan dolayı, erkeklerin çapa gibi bir işlevleri vardır: azami bir erk elde edilene kadar grubu sabitlerler. Biçiminden dolayı, klana ‘yılan organizasyonu' diyordu Don Juan. Bu, eski görücülerden miras aldığı bir kavramdır ve çıngıraklı yılanın derisi üzerindeki kare motifli biçimlere dayanır. Hayvanın başının, sabitlenmiş ve ipnotize eden gözleriyle,
nagual çiftini temsil ettiğini söylüyordu. Göğüs, işlevi vizyonları içine çekmek ve onları tekrar bütün gruba dağıtmak olan rüyacı savaşçılara uygun düşüyordu. Mide, düşünülebilir her durumu hazmetmeye haiz olan iz sürücüleri temsil ediyor. Kuyruk, gruba devingenlik vermekten yükümlü yardımcılardan oluşuyor. Bu çok akıcı bir organizasyondur.”
“Farklı organize olmuş klanlar var mı?”
“Büyük bir ölçüde, savaşçılar nagualın amansız yönlendirmesinin sonucudur. Yıllar süren bu değişmez tazyik altında, —üyelerden her birinin ışıltısıyla birleşmiş belirli tonaliteden müteşekkil— bir grup formunun nasıl fazlasıyla özgülleştiğini anlayabileceğinden eminim. Bundan dolayı bunca büyücü hattı var. Ama aşağı yukarı tümü, sana tanımladığım tipte aynı piramit formuna sahip, zira deneyimler bunun en oturmuş formül olduğunu gösteriyor.”

••Kuralın Amacı••
“Carlos, klanın amacı nedir?”
“Kartal’ın bakış açısından: Keşfetmek, doğrulamak ve Kural’ı geliştirmek. Her savaşçı kuşağı onun izini bırakmak zorundadır, çünkü Kural kümülatiftir. Hattın mirası, kendi edinimlerini eklemeye gelecek müteakip klanlardaki birleşim noktasının bir seri konumuna dayanır. Hatların nagualların kendi keşiflerini not ettikleri 'seyir defteri'ni ortaya koyması normaldir.
Bir organizmanın temel çıkarı çoğalmaktır. Öyleyse, Kural'ı tanımlamanın bir yolu da, onun bir üreme süreci için reçete olduğunu söylemek oluşturacaktır. Bu belirli bir noktanın ötesinde, bireysel kanallarca gerçekleştirilemeyen bir şeyin, bilincin devamlılığı olmanın arayışıdır. Her savaşçının alıştırmaları süresince kişisel olarak edindiği kaynaklar ikincil tamamlamalardır.
Büyücülerin bakış açısından, birleşmenin faydası dikkatin bir başka seviyesine geçiş için kendini güvenceye almaktır, zira enerjisel kitle olmaksızın uçuş yoktur.”
“Yalnız savaşçıların bu olanaktan yoksun olduğu anlamına mı geliyor bu?”
“Hayır. Bir klanın çok daha uzağa gidebileceğini söylüyorum.
Metamorfoz durumunda olan bir tırtıl sürüsü kolonisinde yaşadığını hayal et. Birdenbire, ipek kozalarından birisi açılır, kozanın sakini bir anlık ışık ve renk patlamasının içine çıkar. Sende bıraktığı duyum yok olmuş bir tırtıl olduğudur. Buna karşılık, tırtıl için, kelebek sıfatıyla onun gerçek hayatı başlamış olacaktır. Şimdi! Yalnız bir tırtıl büyük olasılıkla bir kuşun midesinde nihayete erecektir.
Aynı şekilde, savaşçıların son amacı üçüncü dikkat içinde nihai atlayıştır; bütün yorumlama formlarından kurtuluş. Enerjiyi sıkıştırmak için gereken ahengi yaratmak amacıyla, elzem olan enerji niceliği, ancak ciddi bir kitlenin özel uzlaşması aracılığıyla elde edilebilir.
Bununla beraber, klanların çoğunluğu enerji tamlığına ulaşmaya haiz olamadığından, naguallar ikinci dikkatin bağrında yaşanabilir bir vaha inşa ederler; görücülerin tek başlarına ya da küçük gruplar halinde gittikleri, rüyanın uzak bir bölgesi içinde kurulmuş görkemli bir niyet yapısı. Ona ‘niyetin kubbesi’ diyorum, zira görülebilir biçimi bir kubbeninki gibidir, fakat Don Juan ona ‘naguallar mezarlığı’ demeyi tercih ederdi.”
“Onu neden böyle adlandırmıştı?”
“Çünkü orada yaşamak için bu yerde bir süre kalmak, kelimesi kelimesine büyücünün ölümü anlamına gelir. Hiç de alegorik olmayan bir anlamda, bir mezarlık. Onlar zamanın dev boyutlu bir periyodu için bilincin genişlemesini gerçekleştiren bu yazgıyı tercih etmiş olsalar da, vakti geldiğinde onu bırakmak zorunda kalacaklardır.
Bu yüzden, büyücülerin çoğunluğu için, onu büyük bir sefer için stok yığabileceği bir liman gibi kullanabileceğini uman herkes için, klanın doğrudan doğruya hedefi naguallar kubbesidir. Oraya gitmek için, bütün grubun aynı zamanda çıkması elzem değil. Bazan, savaşçılar oraya tek tek gitmeyi seçerler. Bu durumda, grubun enerjisel yapısı tamamlanıncaya kadar kısmen geri dönebilirler.
Senin de görebileceğin gibi, savaşçıların insani varoluşları sırasında içinde bulundukları meydan okumalar ancak peşrevdir; gerçekten korkunç şeyler daha sonra gelir. Bu dünyada kaldıkları süre boyunca onların kendilerini neye adadıklarını kendine sorma; bu bir peri masalı gibi kulaklarda çınlayacaktır. Önemli olan, tüm etkinliklerinin Kural tarafından yönetiliyor olmasıdır.
Klanın amacını hatırlayarak, “Kural, İspanya öncesi başka kültürlerin ‘ilahi yasalar’ adını verdikleriyle eşdeğer gibi yorumlanabilir, yani insanlığı kurtarmak üzere tasarlanmış bir grup düzenleyici plan,” diyerek fikrimi söyledim.
Carlos itiraz etti:
“Bu aynı şey değil, çünkü bu bir ilahtan gelmiyor. Kural'ın mekanizması kişisizdir, onun ne hayırseverliği ne de acıması vardır. Kendi devamlılığından başka amacı yoktur.
Benzeşimlerle baştan çıkmakta bir sakınca görmeyerek, eski görücüler kendi özel yorumlarıyla Kural’ı tanımlama hatasına düştüler, işi onu kutsal saymaya ve onun onuruna tapınaklar dikmeye kadar vardırdılar. Yeni görücüler bunların tümünü reddetti. İz sürme sanatını keşfettiklerinde, büyücülüğün esası üzerindeki tozu aldılar ve dinsel amaçlı hiçbir tarza benzemeyen bütünsel özgürlük hedefini tekrar açığa çıkardılar. Bu, insan kalıbının cazibesini sildi, fakat sana daha önce açıkladığım ikinci bir etkisi oldu: Eski görücülerin yabani coşkusu, kaçamak ve güvensiz davranışlarla yer değiştirdi.
Nihayetinde, iz sürmenin nagual klanları üzerindeki ilk devingenlere ihanet eden bir etkisi oldu. Zamanla, bütünlüklü özgürlük amacı retoriğe indirgendi. Neredeyse Don Juan hattının tüm büyücüleri ikinci dikkate uçmayı tercih etti. Nagual Julian Osorio hariç, onlardan hiç kimse maceradan ve Orion takım yıldızlarından birinde bulunan, niyetle inşa edilmiş, naguallar kubbesini ziyarette kendinden geçmekten mahrum kalmak istemiyordu."

••Üç Çatallı Naguallar••
Carlos yineledi:
“Kural nihaidir, fakat onun tasarımı ve dış görünüşü kesintisiz evrim altındadır, bununla beraber, hayatın adaptasyonlarını genetik mutasyonların hasbelkader bir birikimi olarak gören evrimcilerin tersine, görücüler Kural konusunda rastlantı olmadığını bilirler. Kartal’ın büyücülükte yeni aşamaları ortaya çıkartan bir buyruğunun, bir enerji dalgası biçimi altında, zaman zaman erkin hatlarını nasıl sarstığını görürler. Onu daha doğru bir tarzda tanımlamak, Kural’ın olası bütün varyasyonlarının öncel bir matrise içkin olduğunu ve zamanla değişenin bu bütünselliğe sahip olan büyücülerin bilgisinin derecesi olduğunu ve büyücülerin hangi tumturaklılığı kendi belirli payları adına geliştirdiklerini hesaba katmakla olur. Böylesi değişim periyotları mükerrerdir ve üç sayısıyla temsil edilirler.”
"Neden üç?"
"Çünkü eski Toltekler üç sayısını dinamizm ve yenilenmeyle ilişkilendiriyorlardı. Üçe bölünmüş biçimlenmelerin - üç rakamına dayanan biçimlenmelerin - beklenmedik değişimlerin habercisi olduğunu keşfetmişlerdi.
Kural, hatlar içinde zaman zaman nagualın özel bir tipi, enerjisi dört parçaya değil de sadece üç bölüme ayrılmış bir nagualın görünmesi için dikte etti bunu. Görücüler onlara ‘üç çatallı naguallar' derler.”
Carlos'a bu ikincilerin neden diğerlerinden farklı olduğunu sordum.
Carlos:
“Onların enerjisi değişkendir, her zaman hareket halindedirler ve bu nedenle onların erk biriktirmeleri zordur. Hat açısından, bileşimleri kusurludur; asla gerçek nagual olmayacaklar. Buna karşılık, çekingenlikleri ve klasik nagualları karekterize eden ihtiyatları yoktur; doğaçlama yapmakta ve iletişim kurmakta sıradışı bir kapasiteye sahiptirler.
Üç çatallı nagualların; başka kuşların yuvasında kuluçkaya yatırılmış, guguk kuşu yumurtaları gibi olduklarını söyleyebiliriz. Fırsatçıdırlar, ama gereklidirler de. Gözden ıraklıkları özgürlükleri olan dört çatallı nagualların tersine, üç çatallı naguallar aleni kişiliklerdir. Gizleri ifşa ederler ve öğretilerin parçalanmasına neden olurlar, fakat onlar olmasaydı erk hatları çok uzun zaman önce sönmüş olacaktı.
Yeni görücülerde Kural, bir nagualın yeni bir klan bırakarak gittiğini söyler. Kimileri, büyük enerji artısıyla, ikinci bir oluşuma yardım edebilir, görücülerin üçüncü bir kuşağını görebilir. Örneğin, nagual Elias Ulloa ardılının klanını yaratmak ve onu takip eden üzerinde bir denetim sahibi olmak için de yeterince uzun zaman yaşadı. Fakat bu, hattın dallara ayrıldığı anlamına gelmez; tüm gruplar aynı yayılma çizgisinin unsuruydu.
Öte yandan üç çatallı nagual, bilgisini, hatları çeşitlenmeye götürecek keskin bir tarzda iletmeye yetkilidir. Onun ışıldayan kozası, doğrusal yayılma yapısını kıran grup üzerinde bir bütünlüğünü bozma etkisine sahiptir, kendi yoldaşlarıyla olmanın gerektirdiği yeğin bir hâletiruhiye ile birlikte, savaşçılarda bir değişim arzusunu ve eylemi kışkırtır.”
“Bu sizinle mi yaşandı?”
“Evet, öyle. Işıldayan yapımdan dolayı, ardımda bilgi ocakları bırakmakta hiçbir problemim olmadı. Görevimi yerine getirmek için çok büyük bir enerji niceliğine ihtiyacım olduğunu, buna sadece bir kitleyle erişebileceğimi biliyorum. Bu nedenle, bilgiyi geniş biçimde yaymak, paradigmaları dönüştürmek ve yeniden tanımlamak için uygunum.”

••Üç Çatallı Naguala Dair Kuralın Payı••
"Senin de bildiğin gibi” diyerek sözlerine devam etti Carlos. Ustam yeni grubun içinde bazı anomalileri çözümlemeye uğraştığında üç çatallı nagual Kuralı'nın bilincine vardı. Görünüşe göre, çömezlerin geri kalanıyla senkronize değildim. O zaman enerjisel dış görünüşümü maskelediğim görme için kâfi dikkati bana adadı.”
“Don Juan'ın vizyonunun bir yanlış anlama mı olduğunu söylemek istiyorsunuz?”
“Elbette ki hayır!” diyerek itiraz etti Carlos. “Onu yanıltan düşünceliliğiydi. Görme algının nihai biçimidir; çehre yoktur, bu yüzden kafa karışıklığı imkânsız. Bununla beraber, yıllar boyunca üzerimdeki baskı yüzünden enerjim kendini onunkiyle biçimlendirmek için mücadele etti. Bu çömezlerde çok yaygındır. O dört bölüme ayrıldığından, eylemlerim içinde benzer enerjisel bir yük göstermeye başladım. Onun etkisinden kurtulabildikten sonra —bu neredeyse benim on yıllık çetin çalışmamı aldı— şaşırtıcı bir şeyi keşfettik: Işıltım sadece üç bölüme sahipti; bu ne modern ve ancak iki ışıltı bölümüne sahip sıradan insana, ne de bir naguala uyuyordu. Bu bulgu görücüler grubu içinde büyük şok yarattı, zira onlar bunu hat için tam anlamıyla derin ve önemli bir değişim gibi gördüler.
O zaman, Don Juan öncellerinin geleneğine döndü ve Kural'ın unutulmuş bir yönünü tozlu rafından indirdi. Bana bir nagual seçiminin hiçbir biçimde kişisel bir kapris gibi alınamayacağını, zira her zaman, bir hattın ardılını seçenin tin olduğunu söyledi. Buna göre, benim enerjisel anomalim bir buyruğa aitti. İvedi her sorum karşısında, gereken zaman içinde bir habercinin ortaya¬ çıkacağını ve üç çatallı nagual sıfatıyla bulunuşumun işlevini bana açıklayacağına beni temin etti. Yıllar sonra, ulusal antropoloji ve tarih müzesi salonlarından birini ziyaretimiz sırasında, eski moda bir Tarahumara kostümü giyinmiş bir Kızılderili gördüm, sergi yerlerinden birine büyük bir ilgisi olduğu görünüyordu. Onun her yanını inceliyordu ve benim merakımı uyandıracak kadar bir dikkat gösteriyordu. Artık bakmak için yaklaşıyordum.
Adam beni gördüğü zaman, taştaki titiz yontuların, yetkin desenlerin anlamını bana açıklamaya başladı. Sonrasında, bana anlattıkları üzerine derinlemesine düşündüğümde Don Juan'ın teminatını hatırladım ve bu adamın üç çatallı naguala dair kuralın payını bana ileten tinin bir elçisi olduğunu anladım."
"Peki bu bölüm ne diyor, Carlos?"
“Klanın on yedi sayılı bir enerji matrisine sahip olduğu gibi (iki nagual, dört kadın rüyacı, dört kadın iz sürücü, dört erkek savaşçı ve üç kişilik öncü), bir klanlar dizisiyle biçimlenen hattın da, elli iki sayılı bir erk yapısına sahip olduğunu açıkça belirtiyor. Dört çatallı naguallar kuşağının her elli İkincisinde, dört çatallı hatların yeniden yayılması için arındırıcı bir eyleme sahip olan, üç çatallı bir nagualın görünüyor olması Kartal'ın buyruğudur.
Kural üç çatallı nagualların yerleşik düzenin yıkıcıları olduğunu da söyler, zira doğaları ne yaratıcıdır ne de besleyici ve çevrelerindeki her şeyi kendi boyunduruğuna alma eğilimleri vardır. Bu nagualların enerjisi savaşçı gruplarına kılavuzluk etmeye uygun olmadığı için, özgürlüğe tek başlarına ulaşmak zorunda olduklarını da belirtir.
Enerji dünyasındaki her şey gibi, elli ikilik kuşak bloku da iki bölüme ayrılır; ilk yirmi altı kendini yeni hatların genişlemesine ve yaratılmasına adar, geriye kalanı muhafaza etmeye ve inzivaya yönelir. Büyücüler bunun Kural'ın bir parçası olduğunu bildiklerinden dolayı, bu davranış modeli bin yıllarca tekrar edildi.
Üç çatallı nagualların etkinliklerinin bir sonucu olarak, bilgi geniş biçimde tanınmış olur, dört çatallı yeni nagual hücreleri kendini oluşturur. Bu noktadan itibaren, hatlar doğrusal bir biçime göre öğretinin iletilmesi geleneğini yeniden devam ettirir.”
Carlos'a üç çatallı nagualların hangi sıklıkta ortaya çıktığını sordum.
“Aşağı yukarı bin yılda bir. Bu benim hattımın yaşı.”

••Günümüz Görücülerinin İşi••
"Üç çatallı nagual kuralının doğrulanmasından dolayı, Don Juan kaçınılmaz biçimde yeni tür bir savaşçılar çağının yakın olduğu sonucuna vardı; ben onları modern görücüler olarak adlandırdım.”
“Bu savaşçıların ışıldayan bileşimi içerisinde kimi özellikler var mı?”
“Hayır. Her devirde, insan enerji modeli çok homojendi, bundan dolayı klan örgütlenmesi aynıdır. Bununla beraber, günümüz savaşçıları kendi ışıltıları içerisinde yeşile doğru bir kaymayı deneyimliyor, bu eski görücülerin karakteristiklerini yeniden bulmak üzere oldukları anlamına geliyor. Bu beklenmedik bir şey, elbette, her ne kadar Kural'a içkin olsa da. Geçmişin görücüleriyle çağımızınkiler arasındaki gerçek ayrım onların davranışlarındadır. Şimdi, daha önceki devirlerdeki aynı baskılara maruz kalmıyoruz, dolayısıyla bu durumda, büyücülerin kısıtlamaları daha az. Tüm bunlar çok açık bir amaca yönelik: öğretinin yaygınlaştırılması.
Yenilenmenin bir anını yaşadım. Benim işim altın bir anahtarla Don Juan hattını kapatmak ve daha sonra gelecekler için olanaklar açmaktır. Bundan dolayı hattımın sonuncu nagualı olduğumu söylüyorum, mutlak bir anlamda değil, fakat köklü bir değişim anlamında.”
Görüşmenin bu noktasında, Carlos söyleşisine bir ara verdi ve bana ilk karşılaşmamızdaki bir sohbetimizi hatırlattı. O zaman, ondan bana erk hikayeleri anlatmasını istemiştim. Talebime yanıt vermeyi reddetmeyeceğini, ancak bu hikayeleri hiçbir yönden sıradanlaştırılmaması kaydıyla bana armağan edebileceğini söyledi.
“Bu yıllar boyunca beklentilerinin yerine geldiğini gördüğünü sanıyorum. Senin sınırlamalarını ve benimkileri hesaba katarak yapabileceğimi yaptım. Rüya çiftini şimdiden eğitmeye başladığını biliyorum ve bu tek başına devam edebileceğinin garantisi; bütünselliğine ulaşana kadar çiftin seni bırakmayacaktır. Teorik kısım bitti ve sana son bir armağan vermenin zamanıdır.”
Görkemlilikle samimiyet arası bir tondaki sesiyle söylediği sözler benim tüm dikkatimi yoğunlaştırdı.
“Nihai öğreti der ki, niyetle ilişki içinde —kim olursa olsun— naguala yaklaşan herkes, Kural'ın bütünselliği bağlamında kendi yerine sahiptir. Öyleyse tek başına değilsin, büyücüler senden bir şeyler bekliyor.”
“Ne?” dedim. Biraz kafam karışmıştı.
Açıkladı:
“Bütün savaşçıların bir işi vardır. Seninki tinin senden yapmanı istediğini yerine getirmektir; senin erk yolun bu.”
“Peki bu iş nedir?”
“Pekâlâ, senin kişisel görevin velinimetinin bir gün sana ileteceği şeydir. Bununla beraber, üç çatallı nagualın Kuralı'yla birlikte, Don Juan tarafından titizlikle hazırlanmış, ustamın niyetiyle seni yükümlendiren uzun vadeli bir stratejiyi izliyorum. Senden beklenen çevrendekilere şunu söylemendir: ‘Özgürsünüz, kendi başınıza uçabilirsiniz! Gereken malumata sahipsiniz. Ne bekliyorsunuz? Kusursuzca davranın ve enerji kendi yolunu nasıl buluyor görün.’
Herkese söyle, Don Juan hattının doruğa ulaşmasıyla birlikte, bilginin ardına kadar açık olduğunu. Her savaşçı kendinden sorumludur ve kendi klanını örgütlemenin asgari şansı ona verilebilir.”

Bu kitabı izdeş kitaplar arasına koyma ısrarıñızı nasıl açikliyorsunuz.

Izdesler sadece carlos ile ilgili değillerdi onlar don huanin hattına bağlıydilar.

Armando torresin carlosla tanısmıs olması onunla zaman geçirmesi onu izdeş yapmaya yetmez bu konudaki ısrarınızı uçucunun zaferi olarak görüyorum ayrımlar kesin ve nettir.şamancılık işleri ayrı bir şeydir hala kafalar karışik enerji gerçekleri geçirimsiz ve nettir gri alan yoktur.bunları fırlatıp atamamanızın nedeni gündelik zihne dönük yaklaşımlarınızdan kaynaklanıyor

İyi günler, ataları tarafından hastalıkları şifalı bitkilerle tedavi etmek ve aynı zamanda parçalanmış evini onarmak için kutsanmış güçlü bir ruhani adam olan Dr. Ajayi ile karşılaşmamı okuyabilirsiniz. Dr. Ajayi ile tanıştım çünkü sevgili eşim boşanmamızı istiyor ve bu 12 yıllık bir aradan sonra. evlilik, biri 5 yaşında bir erkek ve 2 yaşında bir kız olmak üzere iki sevimli çocukla kutsandı, kızımızı evden aldı ve annesinin yanında kaldı ve ben ona eve geri dönmesi için yalvardım ama o reddetti, kafam gerçekten karışmıştı, bu yüzden yardım aradım Dr Ajayi'nin, 8 yıldır çocuksuz evli olan bir kadının kendi çocuğunu doğurmasına nasıl yardım ettiğini okuduğumda, Dr. Ajayi ile temasa geçtim, durumumu ona anlattı, benim hakkımda bazı bilgiler istedi ve ben de ona verdim. biraz istişarede bulundu ve bana ne yapılması gerektiğini söyledi ve ben de söyleneni yaptım, ben bunu yazarken eşim oturma odasında örgü örüyor. Gerçek bir ruhani adamın yardımına ihtiyacınız varsa Dr Ajayi son durağınızdır onunla Whatsapp / Viber üzerinden iletişime geçin: +2347084887094 veya E-posta: drajayi1990@gmail.com