[ Kilitli ] 17 Rüya Gören Bedenin Yolculuğu

O gece yaptığım ve olayı toparlamaya başladıkça bana birden açık olan başka bir şey de, birleşim noktamı kaydırmak için gözlerimi hareket ettirmem gerektiğini otomatikman bilmemdi.  Niyetim sayesinde, Genaro’yu bir ışık damlası ya da garip, bilinmeyen, tuhaf biri olarak görmemi sağlayan yayılımları bağlayabilirdim.
Genaro’yu tuhaf olarak gördüğümde, gözlerinde karanlıktaki uğursuz bir yaratığın gözleri gibi hain bir parıltı vardı. Ama yine de ne olursa olsun gözdü onlar. Onları kehribar rengi ışık noktaları olarak görmemiştim.
Don Juan o gece Genaro’nun birleşim noktamı çok derine kaydırmama yardım edeceğini, onu taklit edip yaptığı her şeyi izlememi söyledi. Genaro arka poposunu iyice dışarı çıkartıp, pelvisini büyük bir güçle öne savurdu. Bunun müstehcen bir hareket olduğunu düşündüm. Bunu defalarca tekrarlayıp, dans eder gibi çevrede dolandı.
Don Juan kolumdan dürtüp Genaro’yu taklit etmeye teşvik etti beni ve ben de ettim. İkimiz bir şekilde çevrede azarak, bu tuhaf devinimi sergiledik. Bir süre sonra, bedenimin bu hareketi kendi kendine, sanki gerçekte ben olmadan gerçekleştirdiği hissine kapıldım. Bedenimle gerçek benliğimin ayrılışı daha da belirginleşti ve sonra bir an kendimi iki adamın birbirlerine müstehcen hareketler yaptığı bir olayı izler buldum.
Büyülenmiş bir şekilde seyrederken, iki adamdan biri olduğumun farkına vardım. Bunu fark ettiğim an bir şeyin beni çektiğini hissettim ve kendimi Genaro’yla uyum içinde pelvisimi ileri geri savururken buldum. Neredeyse hemen, don Juan’ın yanında başka bir adamın durup bizi seyrettiğini fark ettim. Rüzgâr çevresinde esiyordu. Saçlarının hafifçe dalgalandığını görebiliyordum. Çıplaktı ve utanmış görünüyordu. Rüzgâr, onu korurmuş gibi etrafına dolanmıştı ya da belki tam tersi onu uçurup uzaklaştırmak ister gibi.
Diğer adamın ben olduğumun farkına varmam uzun sürdü. Farkına vardığımda, hayatımın şokunu yaşadım. Önceden etkisi ölçülemeyen bir fiziksel güç lifçiklerden yapılmışım gibi beni paramparça etti ve tekrar ben olan, Genaro’yla azıp duran, ağzı açık bana bakan birine bakar buldum kendimi. Ve aynı zamanda ben olan, Genaro’yla müstehcen hareketler yaparken ağzı açık bana bakan çıplak bir adama bakıyordum. O kadar büyük bir şok yaşadım ki hareketlerimin ritmi bozuldu ve yere düştüm.
Bundan sonra ilk ayırt ettiğim don Juan’ın kalkmama yardım ettiğiydi. Genaro ve diğer ben, çıplak olanı kaybolmuşlardı.
Don Juan’ın bu olayı konuşmayı reddettiğini de anımsıyordum. Genaro’nun ikizini, ya da diğerini, yaratmakta uzman olduğunu söylemesi ve O’nun ikiziyle olağan farkındalığımda hiç fark etmeden uzun görüşmelerim olması dışında açıklama yapmadı.
“O gece daha önce yüzlerce kere yaptığı gibi, Genaro birleşim noktanı sol yanın çok derinlerine kaydırdı,” diye yorum yaptı don Juan ona anımsadığım her şeyi naklettikten sonra. “O’nun öylesine bi erki var ki senin birleşim noktanı rüya gören bedenin göründüğü yere çekebiliyor.  Rüya gören bedeninin seni seyrettiğini gördün. Ve onun dansı bu oyunu yaptı.”
Ona Genaro’nun müstehcen deviniminin bu şiddetli etkiyi yapışını açıklamasını istedim.
“Sen bi fazilet taslayıcısın,” dedi. “Genaro senin, müstehcen bi hareket sergilerken hemen ortaya çıkan hoşnutsuzluğunu ve utangaçlığını kullandı. O rüya gören bedende olduğundan, Kartal’ın yayılımlarını görecek erki vardı; bu fayda sayesinde birleşim noktanı oynatmak çantada keklik sayılırdı.”
Genaro’nun o gece yapmama yardımcı olduğu şeylerin önemsiz olduğunu, Genaro’nun birçok defalar birleşim noktamı oynatıp,  rüya gören beden ürettiğini ama benim anımsamamı istediği olayların bunlar olmadığını söyledi.
“Ben uygun yayılımları yeniden bağlayıp, gerçekten bi rüya görme konumunda uyandığın zamanı anımsamanı istiyorum,” dedi.
İçimde bir erke patlaması yaşar gibi oldum ve anımsamamı istediği şeyin ne olduğunu anladım. Yine de, belleğimi olayın tamamı üzerinde odaklayamıyordum. Sadece bir parçasını anımsayabiliyordum.
Bir sabah olağan farkındalığımdayken don Juan ve Genaro’yla yine bu banka oturduğumuzu anımsadım. Don Genaro,  birdenbire,  ayağa kalkmadan bedeninin banktan uzaklaşacağını söylemişti. Söylediğinin, o ana kadar tartıştıklarımızın içeriğiyle alakası yoktu. Ben don Juan’ın düzenli, öğretici söz ve eylemlerine alışkındım. Bir ipucu için don Juan’a döndüm, ama o hiç hareketsiz, sanki don Genaro ve ben orada yokmuşuz gibi dosdoğru ileri bakıyordu.
Don Genaro dikkatimi çekmek için beni dürttü ve çok rahatsız edici bir görüntüye tanık oldum. Genaro’yu gerçekten meydanın diğer yanında gördüm. Bana gelmem için işaret ediyordu. Fakat don Genaro’yu yanımda oturup, aynı don Juan gibi dosdoğru ileri bakarken de görmüştüm.
Bir şey söylemek, şaşkınlığımı ifade etmek istedim ama beni konuşturmayan bir kuvvetin etkisindeydim, basiretim bağlanmıştı. Tekrar parkın diğer yanındaki Genaro’ya baktım. Hala orada, başının bir işaretiyle ona katılmamı istiyordu.
Duygusal sıkıntım her saniye biraz daha artıyordu. Midem bulanmaya başladı ve sonunda bir tünel görüntü oluştu, beni doğrudan meydanın diğer yanındaki Genaro’ya yönelten bir tünel. Ve sonra büyük bir merak ya da bana o anda merak gibi gelen büyük bir korku beni onun olduğu yere çekti. Gerçekten havada süzülüp, bulunduğu yere vardım. Beni döndürüp, zaman durmuşçasına, durağan bir halde bankta oturan üç insanı gösterdi.
Feci bir rahatsızlık, vücut boşluğumdaki bütün yumuşak organlar yanıyormuş gibi içsel bir kaşıntı hissettim ve sonra tekrar banktaydım ama Genaro gitmişti. Meydanın diğer yanından bana veda etmek için el salladı ve pazara giden insanların arasına karışıp yok oldu.
Don Juan neşelenmişti. Bana bakıp duruyordu. Ayağa kalkıp çevremde dolandı. Tekrar oturdu, benimle konuşurken yüzünü düzgün tutamıyordu.
Neden böyle davrandığının farkına vardım. Don Juan’ın yardımı olmadan ileri farkındalık durumuna girmiştim. Genaro, birleşim noktamın kendiliğinden oynamasını sağlamayı başarmıştı.
Don Juan’ın cebine vakurla koyduğu, not defterimi görünce istemeyerek güldüm. İleri farkındalık durumunu, bana insanın ve dünyanın gizemlerinin sonu olmadığını göstermek için kullanacağını söyledi.
Tüm konsantrasyonumu sözlerine odakladım. Ne var ki, don Juan anlamadığım bir şey söyledi. Söylediğini tekrarlamasını istedim. Çok yumuşakça konuşmaya başladı. Diğer insanlar tarafından duyulmamak için sesini alçalttığını düşündüm. Dikkatle dinledim, ama söylediklerinin tek kelimesini dahi anlayamıyordum; ya bilmediğim bir dilde konuşuyordu ya da ıvır zıvır şeyler söylüyordu. Garip yanı, bir şey benim bölünmez dikkatimi yakalamıştı, ya sesinin ritmi ya da kendimi gerçekten onu anlamaya zorlamış olmam. Farkın ne olduğunu çıkartamasam da, zihnimin alışıldıktan farklı olduğu hissindeydim. Düşünmekte zorlanıyor, neler olduğunu mantıken açıklayamıyordum.
Don Juan çok yumuşakça kulağıma bir şeyler söylüyordu. İleri farkındalığa onun yardımı olmadan girdiğimden, birleşim noktamın çok gevşek olduğunu ve iyice rahatlayıp, bu bankta uykuya dalarak onu sol yana kaydırabileceğimi söyledi. Bana göz kulak olacağı için korkacak hiçbir şey olmadığını söyledi. Beni sakinleşip birleşim noktamı oynaması için bırakmaya teşvik etti.
Aniden derin bir uykuda olmanın ağırlığını hissettim. Bir an, rüya gördüğümün farkına vardım. Daha önce gördüğüm bir ev gördüm. Sokakta gezermişim gibi yaklaştım o eve. Başka evler de vardı ama onlara dikkat edemiyordum. Bir şey farkındalığımı gördüğüm, bu belirgin ev üzerinde sabitlemişti. Ön bahçesi olan, büyük, modem, alçı süslemeli bir evdi.
Eve yaklaştıkça, sanki onu daha önce de rüyamda görmüşüm gibi bir tanıdıklık hissettim. Çakıl taşlı patika yoldan ön kapıya yürüdüm; açıktı, içeri girdim. Karanlık bir koridor ve sağa doğru, köşeye yerleştirilmiş koyu kırmızı kanepe ve uygun koltuklarla döşenmiş bir oturma odası vardı. Kesinlikle tünel görüntüye sahiptim; sadece gözümün önündekileri görebiliyordum.

Don Juan’a biraz önce anımsadığım yeni kısmı söylerken, duygusal karmaşalarımla başa çıkma yöntemlerinden birinin, beni olağan farkındalığa kaydırmak olduğunun farkına vardım.
“Bilinmeyene yolculuk edenleri yatıştıran tek şey unutmadır,” dedi. “Sıradan bi dünyada olmak ne de rahatlatıcıdır!”
“O gün harika bi zafer kazandın. Benim için yapılacak en uyanıkça şey seni ona odaklanmaya bırakmamak. Tam gerçekten paniklediğin an, seni olağan farkındalığa birleşim noktanın artık hiç şüphe duymadığı bir noktaya kaydırdım. Savaşçılar için böyle iki konum vardır. Birinde her şeyi bildiğin için hiç şüphe yoktur. Diğerinde, olağan farkındalıkta, hiçbir şey bilmediğin için hiç şüphen yoktur.
“O zaman gerçekten ne olduğunu öğrenmen için çok erkendi. Ama bilmen için doğru zaman şimdi geldi. Bu sokağa bakarken, rüya görme konumunun nerede olduğunu bulmak üzereydin. O gün devasa bi mesafe kat ettin.”
Don Juan neşe ve keder gibi karışık duygularla inceledi beni. Hissettiğim tuhaf rahatsızlığı denetlemek için elimden geleni yapıyordum. Belleğimde, benim için korkunç önemi olan bir şeyin kaybolduğunu ya da don Juan’ın sözleriyle bir zamanlar bağlanmış olup da kullanılmayan yayılımlarda kaldığını duyumsadım.
Sakin kalmak için çabam, yapılmaması gereken bir şeymiş. Ansızın, dizlerim titredi ve bedenimin orta kısmına sinir spazmları yayıldı. Ses çıkarmaktan aciz, mırıldandım. Tekrar sükûnetimi kazanmadan önce sertçe yutkunmam ve derin nefes almam gerekti.
“Buraya konuşmak için ilk oturduğumuzda, hiçbi mantıksal tahminin görücünün eylemlerine müdahale etmemesi gerektiğini söylemiştim,” diye sert bir ses tonuyla devam etti. “Yaptıklarında hak iddia edebilmek için aklınla üstesinden gelmen gerektiğini biliyordum ancak bunu şu anda bulunduğun farkındalık seviyesinde yapmalısın.”
Aklın bir bağlanış durumu, çok çok birleşim noktasının bir konumu olduğunu anlamam gerektiğini açıkladı. Bunu, şu anda olduğum gibi büyük bir yaralanabilirlik durumunda anlamam gerektiğini önemle belirtti. Bunu, birleşim noktam hiçbir şüphe olmayan konumdayken anlamam yararsızmış çünkü bu konumda bu tür aymalar bol olurmuş. Bunu olağan farkındalıkta anlamak aynı derecede yararsızmış; bu durumda aymalar duygu geçene kadar yaşanan duygusal patlamalarmış.
“O gün büyük bi mesafe kat ettiğini söyledim,” dedi sakince. “Ve bunu söylememin nedeni bunu biliyor olmam. Ben ordaydım, anımsıyor musun?”
Sinir ve endişeden aşırı terliyordum.
“Yolculuk ettin çünkü uzak bi rüya görme konumunda uyandın,” diye devam etti. “Genaro seni, bu banktan meydanın karşısına çektiğinde birleşim noktanın olağan farkındalıktan taa rüya gören bedenin göründüğü konuma oynamasını sağladı.  Rüya gören bedenin gerçekten göz açıp kapayana kadar inanılmaz bi mesafeyi uçup geçti. Lâkin önemli olan bu değil. Giz,  rüya görme konumunda. Seni çekecek kadar güçlüyse, dünyanın sonuna hatta ötesine dek gidebilirsin, aynı eski görücüler gibi. Onlar bilinmeyenin sınırları ötesinde bi rüya görme konumunda uyandıklarından bu dünyadan kayboldular. O günkü rüya görme konumun bu dünyadaydı, ancak Oaxaca kentinden hayli uzaktı.”
“Bunun gibi bir yolculuk nasıl gerçekleşir?” diye sordum.
“Bunun nasıl yapıldığını bilmenin bi yolu yok,” dedi. “Güçlü duygular, bükülmez niyet ya da büyük ilgi insana rehberlik edebilir; sonra birleşim noktası rüya görme konumunda, koza içindeki tüm yayılımları kendisiyle çekebilecek kadar uzun süre, erkle sabitlenir.”
Sonra don Juan, yıllar boyunca süren ilişkimizde, birçok kez olağan farkındalık durumunda ya da ileri farkındalıkta görmemi sağladığını söyledi; ancak şimdi birbirini tutan bir biçimde anlamaya başladığım sayısız şey görmüştüm. Bu tutarlık mantıksal veya ussal değildi ama yine de garip bir şekilde yaptığım her şeyi, bana yapılan her şeyi ve onunla olduğum tüm bu yıllar boyunca gördüklerimi berraklaştırıyordu. Şimdi son bir açıklama daha gereksindiğimi söyledi: Dünyada algılamayı öğrendiğimiz her şey çözülmez bir biçimde birleşim noktasının konumunun nerede olduğuna bağlıymış. Birleşim noktası bu konumdan oynatılırsa, dünya bizim için olduğu şey olmaktan çıkarmış.
Don Juan, birleşim noktasının insanın kozasının ortasından ötede bir yere oynatılmasının bildiğimiz dünyanın bir anda sanki bütünüyle silinmişçesine yok olmasına yol açtığını; sabitliğin dayanıklılığın algılanan dünyaya bağlanışla ilgili olduğunu belirtti. Bazı yayılımlar birleşim noktasının belirgin bir yöreye sabitlenmesi yüzünden sürekli bağlanırmış; işte bizim bütün dünyamız buymuş.
“Dünyanın sağlamlığı serap değil,” diye devam etti, “birleşim noktasının herhangi bi yerde sabitlenmesi bi seraptır. Görücüler birleşim noktalarını kaydırdıklarında bi hayalle karşılaşmazlar, karşılaştıkları bambaşka bi dünyadır; bu yeni Dünya şu anda seyrettiğimiz dünya kadar gerçektir, ama bu dünyayı ortaya çıkaran birleşim noktalarının yeni bir yere sabitlenmesi de eski sabitlenme kadar seraptır”.
“Örneğin seni ele alalım; şu anda ileri farkındalık durumundasın. Bu tür durumlarda yapabileceklerin bi hayal değil; yarın günlük yaşamında karşı karşıya geleceğin dünya kadar gerçek ve yine de yarın, şu anda tanık olduğun dünya var olmayacak. Yalnızca birleşim noktan şu anda olduğu noktaya oynarsa var olur.”
Savaşçıların eğitimlerini tamamladıktan sonra görevlerinin bütünleme olduğunu ekledi. Eğitim sırasında savaşçıların, özellikle de nagual olanların olabildiğince çok değişik yere kayışta bulunmaları sağlanırmış. Benim durumumda, bir gün tamamını birbirini tutar hale getireceğim sayısız konuma hareket etmişim.
“Örneğin, birleşim noktanı belirli bi konuma kaydırabilsen o hanımın kim olduğunu anımsardın,” diye tuhaf bir gülümsemeyle devam etti. “Birleşim noktan yüzlerce kez o yerde bulundu. Bunu bütünlemek senin için çocuk oyuncağı olmalı.”
Sanki aklıma gelmesi onun önerisine bağlıymış gibi, silik anılar, çeşitli hisler canlanmaya başladı. Beni cezbeden sınırsız bir sevgi hissi vardı; tam olarak, sanki arkamdan gelen biri üstüme koku dökmüş gibi en hoşundan bir tatlılık havayı doldurdu. Arkamı dahi döndüm. Sonra anımsadım. O Carol’du, nagual kadın! Onunla, daha önceki gün beraberdim. Onu nasıl unutmuş olabilirdim?
Psikolojik repertuarımdaki tüm fikirlerin aklımdan akıp geçtiği tanımlanmaz bir an yaşadım. Onun iki bin mil ötede, Tucson Arizona’daki evinde uyanmış olmama olanak var mıydı, diye sordum kendime? Ve ileri farkındalığın her anının kişinin onları anımsayamayacağı kadar yalıtılmış olmasına?
Don Juan yanıma gelip elini omzuma koydu. Neler hissettiğimi çok iyi bildiğini söyledi. Velinimeti, onun da benzer deneyimlerden geçmesini sağlamıştı. Ve şu anda onun benimle yapmaya çalıştığı gibi, velinimeti de onunla bunu denemişti: Sözlerle yatıştırmayı. Velinimetinin çabasını takdir etmişti, ama o zaman da şimdi olduğu gibi rüya gören bedenin yolculuğunun farkına varan birini yatıştırmanın bir yolu olduğundan emin değildi.
Artık aklımda hiç şüphe kalmamıştı. İçimde bir şey Oaxaca, Mexico ve Arizona’nın Tucson şehirleri arasında yolculuk etmişti. Sonunda suçtan paklanmışım gibi tuhaf bir rahatlama hissettim.
Don Juan’la geçirdiğim yıllar boyunca, belleğimde hep boşluklar oluşmuştu. Onunla Tucson’daki o günkü birlikteliğim bu boşluklardan biriydi. Tucson’a nasıl gittiğimizi anımsayamadığım aklıma geliyordu. Yine de buna hiç önem vermemiştim. Bu boşluğun don Juan’la eylemlerim sonucunda olduğunu sanıyordum. Olağan farkındalık durumunda ussal şüphelerimi doğurmamak konusunda her zaman çok dikkatliydi, ancak eğer şüpheler kaçınılmaz olursa, onları eylemlerimizin doğasının bellekte ciddi ayrımlaşmalar yarattığı şeklinde açıklayıp geçiştirirdi.
Don Juan’a o gün ikimizde aynı yerde olabildiğimize göre, iki ya da daha fazla kişinin aynı rüya görme konumunda uyanma olanağı olup olmadığını sordum.
“Tabii ki,” dedi. “Eski Toltec büyücüleri bu şekilde gruplar halinde bilinmeyene gittiler. Birbirlerini izlediler. Birinin diğer başkasını nasıl izlediğini bilmenin yolu yok. Sadece oluyor. Rüya gören beden bunu yapıyor. Başka bi rüya görücünün varlığı onu teşvik ediyor. O gün sen beni kendinle çektin. Ve ben de seninle olmak istediğim için seni izledim.”
Ona soracak o kadar çok sorum olmasına rağmen her biri lüzumsuz göründü.
“Nasıl oldu da nagual kadını anımsayamadım?” diye mırıldandım ve feci bir keder ve özlem sardı beni. Artık kederlenmek istemiyordum. Fakat birden keder beni acı gibi yırtıp geçti.
“Hala da anımsamıyorsun,” dedi. “Ancak birleşim noktan kaydığında aklıma gelecek. O senin için bi hayalet gibi ve sen de onun için öylesin. Onu bi kere olağan farkındalığında gördün, ama o seni olağan farkındalığında hiç görmedi. O senin için ne kadar önemli bi şahsiyetse, sen de onun için öylesin. Bi sabah uyanıp bütün her şeyi birbirine bütünleme olasılığın dışında. Senin bunu yapacak yeterince vaktin olacak, onun olmayacak. Onun buradaki zamanı az.”
Bu korkunç haksızlığa karşı çıkmak geldi içimden. Zihnimde karşı çıkışlar hazırladım, ama hiç sesim çıkmadı. Don Juan’ın gülümsemesi pırıl pırıldı. Gözleri neşe ve haylazlıkla dolu parlıyordu. Sanki benim ağzımdan çıkacakları bekler, ne söyleyeceğimi bilir gibiydi. Ve bu duygu beni durdurdu ya da birleşim noktam kendiliğinden hareket ettiğinden bir şey söylemedim. O zaman nagual kadının zamanı olmadığına açımlamayacağını ya da benim zamanım olduğundan memnun olamayacağımı anladım.
Don Juan beni bir kitap gibi okuyordu. Beni aymamı bitirmem ve üzüntü ya da memnunluk duymamam konusunda bir neden söylemeye teşvik etti. Bir an neden olduğunu hissettim. Ama sonra ipin ucunu kaçırdım.
“Zaman olmasının heyecanı olmamasınınkiyle aynıdır,” dedi. “Hepsi aynıdır.”
“Üzgün hissetmek, pişman hissetmekle aynı değil” dedim “ve ben korkunç derecede üzgün hissediyorum.”
“Üzüntüye kim aldırır?” dedi. “Sadece gizemleri düşün; her şeyden önemlisi gizemdir. Biz yaşayan varlıklarız; ölmek ve farkındalığımızı terk etmek zorundayız. Bunun yalnızca bi nebzesini değiştirebilirsek, bizi ne gizemler bekler! Ah ne gizemler!”